Stop het laffe geweld tegen treinconducteurs, en doe iets stoerders.

Met bommen op Syrische kinderziekenhuizen, uitgemoorde gezinnen in het Vlaamse dorpje Etterbeek en Johnny de Mol die nog steeds regelmatig op televisie verschijnt hangt de wereld er treurig bij. Ook geweld in het openbaar vervoer is een onderwerp dat me aan het hart gaat. Niet alleen omdat de NS tegenwoordig adviseert om zelf tussen een in elkaar gebeukte conducteur en de vechters te springen, maar ook omdat door dit laffe geweld een droom van mij in duigen valt: die van een treinkaping.

Ik reis graag met het openbaar vervoer. In de afgeschermde ruimte van zo’n openbaar voertuig heeft iedereen—blank, zwart, tienermoeder, alcoholist of combinaties ervan—namelijk één gemeenschappelijk doel: naar de volgende halte. Iedereen neemt dezelfde weg en alle neuzen staan bijna letterlijk dezelfde kant op. Zonder dat het al te gezellig wordt, accepteert iedereen vrijwel altijd elkaars aanwezigheid. Vorige week zag ik een boomlange travestiet erg dicht tegen een moslima aanzitten, ze kenden elkaar niet. Een paar polyester lokken van zijn slechte pruik hingen gemoedelijk op haar hoofddoek. Allebei keken ze verveeld uit het raam, allebei stapten ze uit bij Den Haag Hollands Spoor. Die saamhorigheid in een trein stemt me vrolijk, ondanks dat iedereen na het uitstappen weer hun eigen weg gaat. Vrienden voor het leven waren de moslima en de travestiet niet geworden.

Daarom droom ik na het zien van de film Speed, waarin een bus wordt gekaapt en de passagiers er samen maar uit moeten zien te komen, vaak over hoe leuk het zou zijn als de bus, trein of tram waarin ik zit gekaapt zou worden. Het liefst door één of andere radicale minderheidsgroep die zo nu en dan samenklontert op randstedelijke achterkamertjes. De rust zou bij zo’n kaping wel drastisch verstoord zijn, maar niet door de vredige passagiers. De moslima en de travestiet zouden elkaar aankijken, en zich samen afvragen wat die heisa allemaal voor moet stellen. Ze houden elkaars hand vast en troosten elkaar. De moslima de travestiet, of andersom.

Tijdens de urenlange kaping worden er tussen de waarschuwingschoten van de kapers door Werther’s Originals en Choco Princen uitgedeeld. Met een beetje geluk heeft iemand zelfs een thermoskan koffie bij zich. Langzaamaan wordt het steeds gezelliger. Wanneer er iemand met een Kalashnikov de coupé binnenstormt proberen we onze lach in te houden, en als hij weg is gieren we het met zijn allen uit. De sfeer is top.

“HAHAHA, zag je de bivakmuts van die gast? Zo herfst 1998!”

Er ontstaat een band voor het leven, en als de kaping over is komen we met de hele coupé eens per maand bij elkaar om te eten en te rummikuppen. Misschien wel bij de moslima thuis, die mij, de travestiet en de anderen zelfgemaakte koekjes laat proeven die het glazuur van onze tanden doet springen. Hoe dan ook zullen we zeggen dat ze lekker zijn. Na het toetje gaan we met de harde kern nog even lekker de stad in om te zuipen. We komen op elkaars verjaardag en huwelijk en gaan eens in het jaar met de hele bups een weekend naar Center Parcs.

Sinds het verschijnsel van geweld in het openbaar vervoer is deze droom ruw verstoord. In de meeste gevallen wordt de conducteur namelijk neergehoekt, waarna de daders zich snel uit de voeten maken of de onschuld zelf spelen. Niet alleen is de vredige sfeer in de trein verpest, maar dit soort prutswerk leidt ook niet eens tot de gezellige picknicksessie waar ik van droom.

Neerhoekers zouden moeten kappen met het doelloos tegen de grond werken van een conducteur, maar een keer flink uit moeten pakken met een kaping. Op die manier hebben jullie er zelf ook nog wat aan, want een kaping zonder iets te eisen heet gewoon verstoring van de openbare orde. Wat die eis dan precies is interesseert me niet. Doe het voor de standaardcombi van geld en macht, maar als jullie een jaar lang gratis trekdrop willen is dat ook prima. Het maakt me werkelijk niks uit. Waar het mij om gaat is dat jullie levenslange vriendschappen kunnen ontketenen tussen mensen die voorheen volledig langs elkaar heen leefden. Denk aan het wederzijds begrip onder onze verknipte bevolking dat zo’n nieuwe vriendschap tot gevolg heeft. Travestieten en gesluierde moslima’s struinen in de toekomst hand in hand de markten in de Bijlmer af op zoek naar goedkope strings, en Surinamers met gouden schakelkettingen lopen bejaardenhuizen plat om even bij te kletsen met ‘Trudy van de kaping’. Stop daarom met die knullige, laffe stompen in het gezicht bij een weerloze conducteur. Ik heb sowieso geen zin om het advies van de NS op te volgen en ertussen te springen, dus maak mijn droom waar en de wereld een beetje mooier: kaap een trein.