Een korte geschiedenis van stiekem toegediende lsd

In Climax, de nieuwe door VICE studios gecoproduceerde film van regisseur Gaspar Noé, loopt een feestelijke avond gruwelijk uit de klauwen omdat iemand lsd in de sangria heeft gekieperd. Nou is Climax maar een film, maar er zijn een boel verhalen over situaties waarin mensen – of groepen mensen – zonder dat ze het wisten lsd toegediend kregen. Toch zijn er bij bijna al die verhalen dingen die niet kloppen. De motieven zijn vaag, de tijdlijnen kloppen niet helemaal of de bronnen zijn onduidelijk. Hieronder hebben we de bekendste verhalen verzameld over de keren dat mensen lsd gebruikten zonder dat ze ervan op de hoogte waren.

Toen voormalig CIA-agent Sidney Gottleib in 1999 overleed, bleek het project MKULTRA geen vergezochte samenzweringstheorie, maar gewoon het zoveelste hoofdstuk in de geschiedenis van de Amerikaans overheid die nare shit uithaalt. Aangezien lsd iemands bewustzijn kan veranderen, dacht de CIA dat ze het ook wel konden gebruiken om mensen te hersenspoelen, of dat het handig was voor tijdens verhoren. Dat resulteerde in bizarre experimenten waarbij heel veel mensen –hoerenlopers in San Francisco, psychiatrische patiënten, een volledige stad in Frankrijk – onvrijwillig lsd toegediend kregen, en dat beviel bijna niemand.

Bekijk ook: Zo gebruik je zo veilig mogelijk lsd en paddo's

Het verhaal van de militaire wetenschapper Frank Olsen is misschien wel het bekendste individuele geval waarin iemand lsd kreeg toegediend door de CIA. Op een avond gaf een collega hem een glas Cointreau, waar naast heerlijke sinaasappellikeur ook een dosis geestverruimende drugs in zat. Volgens de overlevering sprong hij tijdens zijn trip uit het raam in de veronderstelling dat hij kon vliegen. Dat kon hij niet, en hij viel te pletter.

Toch zijn er dingen die doen vermoeden dat er andere oorzaken voor zijn dood waren dan drugs: Olsen was getroebleerd, probeerde ontslag te nemen, en had kort voor zijn dood deelgenomen aan een gewelddadig ondervragingsexperiment, waarbij zijn schedel was gebroken met de kolf van een geweer. Lsd was slechts een van de vele stress-factoren die hij die maand had gehad – misschien is dat ook de reden dat zijn doodssprong plaatsvond negen dagen nadat hij de lsd kreeg toegediend.

In 1965 gebeurde er iets met de Beatles, een tandarts, en koffie, maar we zullen nooit precies weten wat. De enige verklaringen die we hebben zijn van de twee overleden Beatles, en hun verhalen verschillen een beetje van elkaar. Het komt erop neer dat tandarts John Riley lsd in de koffie van John Lennon, George Harrison, en hun vrouwen koffie deed, zonder dat te vertellen. Het mooiste aan Harrisons versie van dit verhaal is dat de tandarts perverse intenties had.

De rest van het verhaal bestaat uit voor de hand liggende dingen: denken dat de lift in brand staat, Harrisons vrouw die een raam open probeert te breken, heel langzaam in een Mini Cooper rijden (kruip nooit achter het stuur als je lsd hebt gebruikt!). Maar wacht, dit verhaal is veel leuker als de Beatles het zelf vertellen.

Ken Kesey is een van de mensen die ervoor verantwoordelijk is dat lsd een recreatieve drug voor de tegencultuur werd, in plaats van een eng chemisch wapen. Zoals Tom Wolfe in zijn baanbrekende boek uit 1968 over dit onderwerp schreef:

Misschien zie je Ken Kesey als een held, maar het gaat hierom: als je het boek leest en je geheugen opfrist over wat Kesey en de Merry Pranksters deden, was dat niet per se leuk. Ze vertelden mensen namelijk niet dat ze lsd kregen, of wat lsd überhaupt was, omdat mensen nog steeds niet precies wisten wat lsd eigenlijk was. Als mensen bij de Magic Bus kwamen, kregen ze gewoon een bekertje limonade dat ze op moesten drinken.

Mensen die de test niet haalden, raakten in paniek. Als dat gebeurde, zetten de Pranksters ze voor een microfoon neer, zodat de geluiden van hun angst via luidsprekers te horen waren. Sommige van de Pranksters kregen later ethische bezwaren, waarschijnlijk omdat het niet echt oké was.

In de jaren zeventig en tachtig gingen er een heleboel broodjeaapverhalen rond, niet alleen over dat lsd dodelijk zou zijn, maar ook over vreemde personen die het aan je kinderen probeerden te geven. Aangezien lsd best prijzig is (zo’n tien tot vijftien dollar per dosis) is dat niet echt logisch. In de jaren zeventig werden er in de VS pamfletten verspreid waarin ouders werden gewaarschuwd voor ‘blue star-tatoeages’, plakplaatjes waar zogenaamd lsd in zat. Totale onzin natuurlijk: waarom zou je kinderen lsd geven? Ze gedragen zich uit zichzelf al raar.

In de jaren negentig was er een opleving in populariteit van lsd, en werden er daadwerkelijk mensen vergiftigd met lsd op scholen. De meeste slachtoffers waren echter docenten, en geen scholieren. In 1996 werd de frisdrank van Linda Woodard, docent op een middelbare school in Florida, verrijkt met lsd, maar iemand lichtte haar in na haar eerste slokje. Ze werd misselijk en voelde zich gedesoriënteerd, maar begon niet te hallucineren, en een paar kinderen werden vervolgd.
Een ander geval, in 1997, vond plaats in San Diego, waar volgens de Los Angeles Times een dertienjarige stiekem lsd in de ijsthee van een leraar deed om wraak te nemen voor een slecht cijfer.

In 1998 meldde CNN dat een groep basisschoolkinderen in een ziekenhuis moest worden opgenomen nadat ze een flesje Ice Drops in handen kregen, met daarin lsd in plaats van mondwater. Tijdens de lsd-renaissance van de jaren negentig was dit een populaire manier om lsd te bewaren. Waarschijnlijk dus geen kwade opzet, maar gewoon een ongelukje.

Niet iedereen raakt in paniek als-ie om onduidelijke redenen begint te hallucineren. Ze denken: ik zal wel ongemerkt wat lsd hebben gekregen, en gaan vervolgens gewoon door met waar ze mee bezig waren. Dat is in elk geval wat er gebeurde met Britse dubstep-gast Oliver ‘Skream’ Jones. Hij kreeg stiekem wat lsd toegediend voordat hij in het vliegtuig stapte. Het lijkt erop dat hij niet echt getraumatiseerd is.

Hoe anders verliep het met de Britse tv-persoonlijkheid Ben Fogle.

Tijdens een avondje stappen kreeg hij ongemerkt wat lsd toegediend. Eenmaal thuis begon hij zich raar te voelen. Hij pakte zijn dochter op, en merkte op dat ze “zo licht was als een rijstkorrel.” Hij raakte in paniek, dacht dat-ie doodging, en moest in de slaapkamer worden opgesloten tot er een ambulance hem naar het ziekenhuis kon brengen. Over de verantwoordelijke grappenmaker vertelde hij de Mirror: “Ik zal het hem nooit vergeven.”

Zolang er oogdruppelflesjes, grappenmakers en zegels bestaan, zullen mensen stiekem gedrogeerd worden. Dat is een wrange constatering. Trippen kan leuk zijn of zelfs verlichting brengen, maar als je dingen begint te zien zonder te weten dat je drugs hebt gebruikt, ga je natuurlijk denken dat er iets ernstigs aan de hand is. Bovendien is het gewoon zonde van de lsd.

Heb je na het lezen van dit artikel zin gekregen in meer lsd-avonturen, check dan de nieuwe film Climax van regisseur Gaspar Noé. Klik hier voor tickets en speeltijden.