Rave legende Mark Archer over waarom Frankie Knuckles hem tot tranen roert

DJ en producer Mark Archer was één van de oprichters van Bizarre Inc, voordat hij de techno legends Nexus 21 bij elkaar bracht en één van de grootste namen uit de rave geschiedenis en de doorn in het oog van de roddelbladen, Altern-8. We vroegen Mark welke plaat uit zijn brede collectie van drie decennia dance een echte hartenbreker is, met de kracht om zelfs volwassen mannen aan het huilen te krijgt…

Night Writers - 'Let The Music (Use You)', geproduceerd door Frankie Knuckles raakt me altijd, zoals geen enkele andere track dat kan. Ik hoorde hem voor het eerst op een dinsdagavond in 1988, in een club, Frenzy genaamd, in Stoke. Ik was 19, het was de eerste acid house plaat die ik ooit gehoord had. Het was pikzwart, afgezien van één stroboscoop.

Daarvoor in Stafford, waar ik ben opgegroeid, ging je naar een Ritzy-achtige club, waar je nette schoenen aan moest en een broek, of een rok en ze speelde een mix van top 40 muziek – opeens mocht je t-shirts en sportschoenen aan, en deze soort muziek kwam langs wat alles veranderde. 'Let The Music (Use You)' stak boven alles uit. Er waren niet veel vocal tracks die avond – de nadruk lag op acid house, alleen maar drumachines en 303's – en dit was anders dan alles wat er die avond was gespeeld. De lyrics in de track waren zo motiverend en echt. Het was één van die platen die je echt pakte, en dat blies me echt weg.

Het was het jaar dat ik begon met muziek maken, samen met een andere artiest, Dean Meredith. In Stafford waren er niet veel mensen die dit soort muziek maakten. We begonnen met het in elkaar zetten van wat primitieve houseplaten in 1988, met invloeden van Farley Jackmaster Funk en Krush. We namen het op in de net geopende Blue Chip Studios in Stafford. Ik vond acid house helemaal te gek, vooral vanwege het feit dat Bomb The Bass in de top 40 stond (met de uit 1988 single 'Beat Dis').

Destijds had ik niet echt wat om handen of toekomstplannen voor mijn leven, maar ik kreeg een baan aangeboden in het dorpje Gnosall, net buiten Stafford waar we woonde, in een slagerij. Mijn vader zei "het is aan jou – het land zal altijd slagers nodig hebben, je zal je leven lang een baan hebben. Maar als je hart ligt bij het maken van muziek, en je jaagt die droom niet na, dan hou je altijd een gevoel van 'wat als' in je leven." Er zijn niet veel vaders die hun kinderen zullen laten gaan om hun hobby na te jagen in plaats van een zekere carrière, dus ik heb veel te danken aan hem.

Dus ik ging de muziek in voor de liefde van die sounds, en lyrics van 'Let The Music…' raakte me diep van binnen die nacht. De lyrics zijn motiverend en laten je beter voelen. Daarnaast was het een unieke plaat omdat het een volledige door vocals beheerste plaat is. Naast het couplet, het refrein, het couplet, het refrein geschreven lyrics, waren ook de vocalist ad libs heel erg krachtig. De zanger is een Chicago gospel vocalist, Ricky Dillard, die ook prachtig zong op 'It's U' van Farley Jackmaster Funk.

De productie is pure Chicago house en een perfecte Frankie Knuckles. Er is een go-go bel van een kleine Roland drummachine die door heel het nummer loopt, wat sommige mensen misschien irriteert, maar ik vind het fantastisch. Ik hoor een Yamaha keyboard en een Roland 727 voor de percussie – het was een Latin percussie versie van de 707, die door veel vroegere houseproducties werd gebruikt die bongo drums bevatten.

Frankie Knuckles was altijd een stap opzij van wat de rest aan het doen was, hij volgde nooit echt de trends. 'Let The Music…' was heel anders dan de meeste tracks, een van de grootste house platen dat jaar, en eigenlijk van altijd. Frankie was één van de meest belangrijke mensen in de house muziek – alle muziek die toentertijd gemaakt is, was een rage en dertig jaar laten helemaal verdwenen, maar dit niet – het is de legacy van Frankie.

Tegen die tijd was alle Altern-8 gekkigheid in volle gang en de vrije rave scene was op zijn top. Als we geen PA aan het doen waren, dan stond ik vooraan, mee te raven met de beste! Maar al snel kwam de media klap, de Criminal Justice Bill zat echt bovenop de raves en Altern-8 kreeg echt de grootste klappen daarvan. Dat was toen we besloten om er in 1993 een einde aan te maken. We konden niet hoger, we hebben heel veel lol gehad, hadden een album uitgebracht, maar de media was er op uit om ons te pakken. Niet veel mensen geloven mij, aangezien iedereen dacht dat acid house en drugs hand in hand gingen, maar ik heb drugs nooit aangeraakt, ik zat er echt in voor de muziek.

In 1993 veranderde de dancescene ook op andere manieren. Het versplinterde in house, jungle, garage en alle andere spin offs. Iets waar de dance scene hard door geraakt is, denk ik. Terug in 1989, kon je alles spelen van Soul2Soul tot Belgische New Beat en alles wat er tussen zat. Dus ik denk dat toen ik 'Let The Music…' voor het eerst hoorde, het me terug laat gaan naar een meer onschuldige tijd, de tijd toen het allemaal voor mij begon en voor vele anderen, 1988 – het jaar dat alles wat ik wist van de clubscene op zijn kop werd gezet. Het was de start ervan dat alles techno werd en de tracks die we uitbrachten bij Nexus 21, die toen veranderde in hardcore met Altern-8.

De reden dat dit nummer zo speciaal voor me is, is dat het me terugbrengt naar mijn startjaar in de hele scene. Als iemand school verlaat en naar Ibiza gaat en daar naar een grote rave, dan is het voor hun ook een bijzondere ervaring – eentje die ze nooit zullen vergeten. Ik heb deze zomer een acid house gig gedaan in Ibiza en DJ Slipmatt speelde 'Let The Music…' en dan neemt het je meteen weer mee naar toen het nummer voor het eerst hoorde. Het is een enorme buzz om zo'n track nog steeds te kunnen spelen terwijl een hele nieuwe generatie staan. Als je keek naar 25 jaar voor dit nummer, dan is het 1960 en is er helemaal geen muziek die uberhaupt maar in de buurt komt van dance. Maar als je het dan 25 jaar later speelt dan gaat heel de zaal nog steeds los, het is nog steeds zo relevant als het ooit was.

Om Mark wat acid records te horen mixen die hij vet vond in '88, klik hier.

Mark Archer op Soundcloud