Ik ging naar Mexico voor een gig en belandde in de gevangenis omdat ik werd beschuldigd van moord

Zoals verteld aan Jemayel Khawaja

Twee jaar geleden rond deze tijd was Eddie Rangel gewoon een beginnend muziekproducer in de house- en techno-undergroundscene in Los Angeles. Hij kreeg een gouden kans om te draaien tijdens een gig met Oud en Nieuw in een badplaats in Mexico, Sayulita. Maar door een bizar ongeluk tijdens een gevecht daar werd hij beschuldigd van moord. Hij belandde in de muil van het Mexicaanse penitentiaire systeem, waar hij oog in oog kwam te staan met corruptie, innerlijke onrust en de complexe relatie tussen de clubcultuur in de VS en de drugskartels in Mexico. Dit is het hele verhaal van Eddie, in zijn eigen woorden.

Toen ik 25 was, in 2013, woonde ik in LA en was ik bezig met het vestigen van mijn naam als producer en dj onder het pseudoniem IZM. Het was een goed jaar voor mij; ik werd regelmatig geboekt in het clubcircuit, maar verdiende nog niet veel geld. Om de zaken nog erger te maken betaalde mijn huisgenoot geen huur meer. Ze ging door een vreemde midlifecrisis en vertrok naar Mexico, waardoor ze mij liet zitten met de hele huur. Op kerstavond werd de woning, en ik, ontruimd.

Via Facebook ging ik op zoek naar mijn verloren huisgenoot om haar uit te kafferen over de huursituatie, maar ze klonk opgetogen. Blijkbaar was ze bevriend geraakt met een eigenaar van een nieuwe club in Sayulita, het stadje waar ze naar gevlucht was. Ze had wat van mijn muziek aan hem laten horen en hij was enthousiast. De headliner van het nieuwjaarsfeest die hij had geboekt was afgehaakt, en daarom vroeg hij mij om te komen draaien. Natuurlijk wilde ik dat.

Ik had niet eens een paspoort, ik ging eigenlijk nooit het land uit. De eigenaar van de

club, Carlos, zei dat hij me 1800 euro zou betalen en dat ik kon overnachten in een flat vlakbij de club. Hij wilde wel dat ik een omweg maakte via San Francisco om contant geld op te halen, dj-apparatuur en een paar enveloppen. Ik had het gevoel dat er iets vreemds aan de hand was, maar als je lang genoeg in het nachtleven werkt, dan weet je dat iedereen wel een randje heeft. Ik dacht dat ik niets te verliezen had.

Een paar dagen later zat ik in het vliegtuig naar Mexico. Ik had niet veel informatie gekregen, alleen de naam van restaurant Choco Banana, waar ik Carlos zou ontmoeten. Na de vlucht en een anderhalf uur durende taxirit door de jungle, arriveerde ik op een pleintje in de stad. Na een tijdje kwam er een blanke, nogal klein ventje naar me toe die zich voorstelde als Carlos. Hij was totaal niet wie ik verwacht had.

Carlos nam me mee naar zijn club, The Zen Garden, en introduceerde me aan wat gasten met Mexicaanse namen. De volgende paar dagen zat ik aan de diarree en een dieet van Valium, maar op oudjaarsavond gooiden we een hoop ecstasy naar binnen. Ik draaide bijna zes uur achter elkaar in een stampvolle club. Het was een van de beste sets die ik ooit had gedraaid. Dit was de levensstijl die ik altijd had gewild.

De crew van de club en ik spendeerde de eerste paar dagen van het nieuwe jaar hangend op het balkon van een appartement naast de club.

We waren nog aan het bijkomen, toen er plotseling een lokale dronkenlap binnen kwam stommelen. Hij begon te schreeuwen en eiste een feestje. De crew schreeuwde terug en probeerde hem naar buiten te krijgen. Uit daad van verzet, of om gewoon de klootzak uit te hangen, stal hij op zijn weg naar buiten wat dingen die aan de muur hingen. Carlos rende achter de zatlap aan en haalde hem in, en met een soepele maar vreemde beweging schopte hij hem in zijn noten en mepte hem op zijn gezicht. Ik denk dat Carlos zich enigszins schuldig voelde, omdat hij hem wel wat ijs meegaf voor zijn verwondingen. Daarna verdween de man.

Een moment later hoorde ik gekrijs van beneden, iemand schreeuwde in het Spaans. Ik zag de mooiste auto die ik ooit had gezien in Mexico, een gloednieuwe Chevrolet. De dronken vent was terug en had iemand meegenomen die eruit zag als een drugsbaron van het laagste soort, en al zijn vrienden. We probeerden de groep te negeren, totdat een van hen een ijsblokje gooide. Dat raakte onze vriendin Ashley, waarna ze haar glas richting de ijssmijter smeet. Ze raakte hem recht in zijn gezicht, net boven zijn wenkbrauw. Zelfs met mijn gebrekkige Spaans begreep ik wat hij bedoelde toen hij 'dame la pistola' riep.

Ik dook omlaag en verwachtte schoten, maar in plaats daarvan drongen ze de club binnen en kwamen ze de trap op naar het appartement. Ik kon ze via de beveiligingscamera's zien [zie het screenshot hier beneden]. Carlos nam de leiding en sloeg de eerste man neer, en wij gingen achter de anderen aan in het trappenhuis. Ik had twee jaar Muay Thai beoefend, maar wist niet echt wat ik deed: in een waas begon ik te vechten op pure adrenaline, mijn spieren herinnerde zich wat ze moesten doen. Ik klemde de gast die ik te grazen nam bij zijn nek vast, in een 'sleeperhold', en hij stopte met bewegen en viel neer. Ik had dit eerder gedaan, alleen nooit in een levensbedreigende situatie, wel tijdens trainingen. Toen ik de man achterliet, ademde hij nog.

Carlos zette de man vast met een kabel en een roze hondenriem, en ik ging onze vriend Adashi achterna, die een wegrenner probeerde te grijpen. High van de adrenaline begon ik te rennen over de straten van Sayulita. Ik zat onder het bloed en zag eruit als een maniak. Ik weet niet eens waarom ik rende, ik kreeg een soort tunnelvisie. Als ik er echt over nadenk, was ik de helft van de tijd gewoon blij dat me eindelijk iets interessants overkwam. Dat was een gedachte die ik vasthield, tot op het moment dat het niet meer grappig was.

Toen ik weer bij de club aankwam liep ik de trap op en zag ik de man die ik had neergehaald liggend naar het plafond staren. Carlos stond nonchalant op een mueslireep te kauwen, terwijl Ashley in shock maar wat stond te brabbelen. Ik moest even stoppen. Ik stapte over de man heen en realiseerde me, toen ik naar hem keek, dat hij fucking dood was. Later bij de autopsie kwam ik erachter dat zijn dood was veroorzaakt door een combinatie van een stomp tegen zijn hoofd, stikverschijnselen en een hartaanval, maar toen had ik geen idee – en nog steeds weet ik niet precies hoe hij is overleden.

Mijn geest draaide overuren. Mijn eerste instinct was om al het bloed van me af te wassen, daarna pakte ik mijn laptop om snel een video van de scene te maken voor mijn vrienden thuis, voor het geval alles uit de hand zou lopen; maar alles werd nog veel erger. Net nadat ik op 'verzenden' had geklikt, hoorde ik allemaal auto's aan komen rijden, het was de staatspolitie.

Ze kwamen binnen als stormtroepen; deze jongens zijn geen politieagenten, het is een soort SWAT-team. Ze noemen ze ook wel de zwarte maskers, de Nayaritas. Ze zetten ons alle vijf buiten op een rij en sloegen ons met geweren. Mannen met bivakmutsen en gammele M16's boeiden ons aan elkaar, en vervolgens werden we in een door kogels doorzeefde witte Ford F150 gepropt. Het voelde niet alsof we werden gearresteerd, maar meer alsof we werden ontvoerd. We reden weg en vlogen over onverharde wegen door de jungle, terwijl de geweren op ons gericht bleven. Ik herinner me dat er een lage mist hing die nacht.

Nayarit State Police propaganda video.

We werden naar een plek gebracht die leek op een luchtmachtbasis in Tepic, zo'n 130 kilometer van Sayulita vandaan. Die plek kan ik alleen maar omschrijven als een kerker of een grot. Op het moment dat ik naar binnenliep werd ik in het gezicht geslagen door intense geuren van menselijke uitwerpselen. Het was helemaal donker, maar toch voelde ik allemaal ogen op me gericht.

De vloer en muren waren allemaal beschilderd met een dieprode kleur. Nu weet ik dat dit bedoeld was om al het bloed te camoufleren van de mensen die ze daarin gooiden. Er kwam helemaal geen licht naar binnen en de enige manier dat je kon merken dat het nacht was, was door de bittere kou die je voelde. Twee of drie keer per dag kregen we water van een kind met een emmer. Iedereen dronk uit dezelfde mok. Ze propten ons allemaal in afzonderlijke maar overvolle cellen. We zaten daar vier dagen. Ik sprak geen woord Spaans en werd omringd door vreemdelingen.

Op dag vijf werden we geïnformeerd over de aanklacht tegen ons: 'homocido calificado', oftewel doodslag, waar zo'n 45 jaar gevangenisstraf op staat. Ze probeerden te zeggen dat wij hen naar binnen hadden gelokt en hen vervolgens hadden vermoord.

Midden in de vijfde nacht werden we door mensen met zwarte maskers in een truck geladen en brachten ze ons naar een overvolle gevangenis in Tepic. Na ongeveer een week en veel corrupt geld, iets van 35.000 euro, werden Ashley, Benny en Adashi vrijgelaten wegens 'gebrek aan bewijs'. Carlos en ik bleven vast zitten – we wisten niet wanneer of zelfs of we überhaupt vrij zouden komen. Ik moest proberen om me neer te leggen bij de situatie, hoe vreselijk die ook was.

De gevangenis zelf leek op een stad tussen betonnen muren. Het deel buiten de celblokken werd de Pueblo genoemd, een sloppenwijk waar gedetineerde leveranciers vanuit krotten dingen verkochten. Je kon er echt van alles kopen: kokosnoten, Amerikaanse dvd's, er werd zelfs openlijk drugs gebruikt en verkocht. Dit gebeurde allemaal onder toeziend oog van de mannen in het zwart die we allemaal Los Talibanes noemden, een soort kruising tussen een drukke markt en de ergste Burning Man-editie ever.

In de gevangenis zaten zowel mannen als vrouwen. Een van de beste baantjes die je er kan hebben is in de prostitutie, daarom bestaat er geen verkrachtingscultuur in deze gevangenis en wel in de VS. Er bestaan plekken die ze 'hotels' noemen waar dit soort bezoekjes worden plaatsvinden, en gevangenen brouwen er zelfs hun eigen alcohol, turbocena, dat wordt gemaakt met limoenen. Door een slechte partij van die drank zou je blind worden.

Beelden uit de Venuztiano Carranza gevangenis.

Op sommige momenten had ik vrede met alles; andere momenten haatte ik de gedachte aan 'buiten', aan meisjes, en wat ik met mijn leven moest gaan doen. Het voelde nutteloos om daarover na te denken, alsof ik ooit nog vrij zou komen. Ze hadden me aan de antidepressiva gezet, maar de pillen werden me heel inconsistent gegeven waardoor ik nog veel depressiever werd.

Op een avond, ongeveer vier maanden na mijn opsluiting, kwam de man met de hamer langs in een fucked-up vlaag van hedonisme en zwarte magie, waar ik bijna aan onderdoor ben gegaan.

We hadden de avond ervoor gefeest in de 'hotels' – het was een soort ritueel, maar we feestten nooit met de heavy gasten, de hoge piefen. Ashley, die ook gearresteerd was, kwam langs en Carlos had op de een of andere manier sterke drank naar binnen gesmokkeld, die we opdronken met een paar flessen zelfgebrouwen levenselixer – volledig bewust van de gevaren van de combi, maar voorbij het punt dat het ons ook maar iets kon schelen. Toen werden dingen al snel heel vreemd.

De avond eindigde in een seksueel getint ritueel en het hele gebeuren voelde onwijs duister. Ik kreeg een soort misplaatste drang om Ashley te beschermen. Ik werd iets te baldadig tegenover de grote jongens, Carlos kreeg het door en gooide me de kamer uit, maar toen was het al te laat. Ik werd gek, verloor de controle en kreeg een black-out.

Toen ik weer bij zinnen kwam, stond ik plotseling op de buitenmuur van de gevangenis. Ik had echt geen flauw idee hoe ik mezelf tussen de tralies had weten te persen, en het voor elkaar had gekregen om met mijn stomdronken kop een weg te vinden door het doolhof van prikkeldraad. Heel even zag ik een kans om van al deze ellende te ontsnappen, maar ik was al zo diep gezonken dat ik terug de gevangenis in sprong.

Natuurlijk werd ik betrapt door Los Talibanes. Ze sloegen me, ondervroegen me en sloegen me daarna nogmaals. Ze probeerden mijn hoofd weer tussen de tralies door te duwen, om erachter te komen hoe ik het voor elkaar had gekregen, maar tot op de dag van vandaag heb ik geen idee hoe dat is gelukt. Ze bonden me vast aan een muur en mishandelden me. Uiteindelijk gingen ze weg. Een van hen voelde zich schuldig denk ik en smeet een paar sigaretten naar me toe.

Na mijn onbewuste ontsnappingspoging zagen we wat beweging in onze zaak komen. We kregen een aantal keren te horen dat we verschillende fases van het proces door moesten komen, maar het bleef allemaal erg mysterieus.

En toen, na bijna zeven maanden in de hel, gebeurde het: we werden vrijgelaten. Carlos had al een voorgevoel, zei hij, omdat onze advocaat bepaalde dingen had gezegd. We konden zien dat de andere gedetineerden wisten dat we vrij zouden komen, omdat ze allemaal begonnen met verhalen als: 'Geef ons duizend euro en wij zorgen dat je vrij komt'. Er was geen proces, geen duidelijk omschreven plan; alles hing af van onze advocaat en hoe hij de rechter om zou praten met een bepaald bedrag.

Toen ik klein was, ving ik vaak insecten en hagedissen. Op het moment dat ik ze vrijliet bleven ze soms een minuut stilstaan, bijna verdoofd, niet wetende wat te doen. Zo voelde ik me precies toen ik werd vrijgelaten. Ik was versteend, ik was angstig en had geen idee waar we naartoe gingen, maar ik was nog niet klaar om naar huis te gaan. Ik had een soort van Stockholm Syndroom of zoiets. Ik verbleef een tijdje in een klein dorpje, en mijn vrienden startten een inzamelactie om me terug naar de VS te krijgen. Dit greep me bij mijn gezonde verstand, en daardoor wilde ik eindelijk wel naar huis.

Carlos bracht me met al mijn spullen naar het vliegveld. Ik stapte in het vliegtuig en landde in San Diego. Er was geen gevoel van een nieuwe fase – ik had het nog niet afgesloten. Ik voelde me niet fijn, totdat ik vier dagen later in de trein zat richting LA. Zonder geld, precies zoals ik naar Mexico was vertrokken.

Terug in LA voelde ik me zo'n ander persoon dan voor Mexico. Het voelde alsof ik zo veel had gezien, mezelf was tegengekomen en mezelf had leren kennen. Ik voelde me onprettig bij de drugscultuur. Hier in Amerika in de elektronische-muziekcultuur – waar ik zo graag deel vanuit wilde maken – draait zoveel om drugs. Dat is prima, maar iedereen heeft het zogenaamd over biologisch eten en vrije uitloop-eieren, maar ondertussen snuiven ze nog wel een flinke lijn coke van de wc-bril. Dat kan ik maar niet begrijpen. We gebruiken drugs maar hebben echt geen idee van de gevolgen.

Het is nu precies twee jaar geleden dat we werden gearresteerd, en zelfs nu vind ik het nog moeilijk om het hele gebeuren een plek te geven. Ik probeer wat shit op een rijtje te krijgen, maar daar zal ik niet toe in staat zijn totdat ik er iets positiefs in kan zien. Ik heb het gevoel dat ik verplicht ben aan mezelf om iets van mijn leven te maken, zodat die ervaring niet maakt wie ik ben.

Na mijn dramatische avontuur in Mexico zijn mijn doelen wel verschoven, maar niet veranderd; muziek wil ik blijven maken. Het moet naar buiten, het is alleen een kwestie hoe. Wat ik graag zou willen doen is muzikanten zoeken in conflictgebieden en hun verhalen horen en muziek met ze maken. Ook ben ik van plan om weer te beginnen met draaien. Maar rustig aan, ik doe het stap voor stap.

Volg IZM via Facebook // SoundCloud