Hongerstakingen zijn in 2017 herhaaldelijk in het nieuws geweest. De bekendste hongerstaking is waarschijnlijk die van Guantanamo-gevangenen Khalid Qasim en Ahmed Rabbini, die op 20 september stopten met eten en dat nog steeds niet doen. Beiden zitten al vijftien jaar gevangen, zonder aanklacht of rechtszaak.De oorsprong van deze niet-gewelddadige vorm van protest ligt in het voorchristelijke Ierland – er zijn legenden waarin St. Patrick in hongerstaking ging – en in het oude India, met verhalen over hongerstakingen tussen 400 en 750 voor Christus. Het is een protestvorm die gebruikt werd door de suffragettes, de Ierse republikeinen, Gandhi en Cubaanse dissidenten. Maar hoe is het om jezelf uit te hongeren, mogelijk met de dood tot gevolg?Ik vroeg het aan mensenrechtenactivist en student Lateef Johar Baloch.VICE: Hoi Lateef. Waarom ben jij in hongerstaking gegaan?
Lateef Johar Baloch: Ik begon mijn langdurige hongerstaking op 22 april 2014, naar aanleiding van de verdwijning van mijn vriend Zahid Baloch. Zahid was een studentenleider en werd op 18 maart 2014 opgepakt voor het oog van tientallen getuigen, door Pakistaanse veiligheidsdiensten in Quetta, in de provincie Balochistan. Hij is tot op de dag van vandaag ‘vermist’.Je wilde daar aandacht voor vragen?
Het doel van de hongerstaking was om de aandacht te trekken van media en internationale instanties, zodat zij de gedwongen verdwijningen en buitengerechtelijke executies van studenten, mensenrechtenactivisten en politieke activisten door Pakistaanse veiligheidsdiensten zouden oppakken. De humanitaire situatie in Balochistan is erg zorgwekkend. Die verontrustende feiten worden bevestigd door Human Rights Watch, Amnesty International en andere mensenrechtenorganisaties.Waarom koos je ervoor om in de vorm van een hongerstaking te protesteren?
Ik kom oorspronkelijk uit Awaran, een van de armste en meest afgelegen gebieden in Balochistan, waar analfabetisme en ondervoeding grote problemen zijn. Het gebied is zwaar getroffen door militaire operaties tegen burgers die uitgevoerd zijn door Pakistaanse paramilitaire troepen. Er is een media-blackout in Balochistan. Het Pakistaanse leger geeft internationale media geen toegang tot Balochistan. New York Times-journalist Declan Walsh werd door autoriteiten gevraagd om het land te verlaten, toen hij bezig was met een productie over Balochistan.Dus je had iets nodig om dat te doorbreken?
We hebben al allerlei soorten protesten geprobeerd om de schending van mensenrechten zo snel mogelijk te laten stoppen. We hebben korte hongerstakingen gedaan, grote werkstakingen, blokkades, openbare demonstraties, bijeenkomsten en lange protestmarsen, maar niets hielp en Pakistan ging door met het oppakken van leraren, professoren, academici, advocaten en anderen uit Balochistan. Mijn collega’s en ik waren ervan overtuigd dat een extreem protest zoals een langdurige hongerstaking de enige manier was om deze mensenrechtenschendingen aan het licht te brengen.
Tijdens de eerste dagen had ik extreme honger en ontzettende buikpijn. In de tweede week verdween het hongergevoel, maar kreeg ik extreme pijn in mijn hele lichaam. De meest ondraaglijke pijn had ik in mijn botten. Ik kon niet rechtop zitten. Ik kon me ook niet concentreren en raakte in paniek als iemand met me wilde praten. Drie weken later raakte ik elke drie à vier uur buiten bewustzijn, en daarna werd ik agressief tegen iedereen die tegen me sprak. Ik had moeite met ademen tijdens de laatste dagen en had extreme bloedingen tijdens mijn stoelgang. Ik verloor alle energie in mijn lichaam. Ik kon niet goed horen. Ik had continu vreselijke hoofdpijn. Ik kon niet slapen. Het enige wat me niet beangstigde, was de dood.Jezus.
Ik ben toen meer dan 26 kilo afgevallen. Ik had geen spieren meer. Er was alleen een skelet over.Ik ben blij dat je gestopt bent.
Ik eindigde mijn hongerstaking op 6 juni 2014, na 46 dagen zonder eten, omdat familieleden van de slachtoffers, mensenrechtenactivisten en vrienden en politici uit Balochistan ingrepen. Ze wilden dat ik stopte met sterven voor het brute Pakistan.Heb je veel gezondheidsklachten overgehouden aan je hongerstaking?
Ja, Ik hield er langdurige fysieke en mentale klachten aan over. Ik heb nog steeds last van de staking. Het heeft invloed gehad op mijn maag, mijn geheugen en mijn tolerantie-gevoel. Ik kon twee maanden lang niets anders dan licht voedsel eten. Als ik een stukje brood at, kreeg ik daar dagenlang ondraaglijke pijn van. Ik kan me nog steeds niet goed concentreren. Ik word snel moe. Ik vergeet dingen en kan dingen niet meer goed onthouden.Hoe reageerde de media op de hongerstaking?
De reacties van de media waren fenomenaal. De hongerstaking kreeg aandacht van verschillende lokale en international media, zoals AFP, BBC World, Al Jazeera News, Dawn News uit Pakistan en nog veel meer. Sociale media speelden de grootste rol. Het was overal op Twitter, Facebook en andere sociale netwerken te lezen. Tijdens de staking hoorde ik dat er mensen van over de hele wereld waren die me dag en nacht steunden via Twitter. Dat was erg motiverend.Hoe succesvol vind je dat de staking geweest is? Heb je bereikt wat je wilde bereiken?
Mijn hongerstaking kreeg wereldwijde aandacht, en de problemen omtrent verdwijningen in Balochistan werden ook internationaal erkend. Veel internationale instanties uitten hun zorgen over de problemen in Balochistan. Maar de verdwijningen en moorden door Pakistaanse veiligheidsdiensten gaan nog steeds door, en daar zijn internationale instanties erg stil over. De meest recente incidenten zijn de ontvoeringen van vrouwen en kinderen uit Quetta en Karachi in Balochistan. Het Pakistaanse leger viel een huis in Quetta binnen en ontvoerden drie vrouwen en hun kinderen. In Karachi vielen Pakistani Rangers (de paramilitaire politie) drie appartementen binnen, en ontvoerden de bekende mensenrechtenactivist Nawaz Atta, samen met acht andere jonge studenten. Ze worden nog steeds vermist. Onze strijd tegen deze wreedheden gaat gewoon door. Ik zal voor de rest van mijn leven blijven strijden.
Advertentie
Lateef Johar Baloch: Ik begon mijn langdurige hongerstaking op 22 april 2014, naar aanleiding van de verdwijning van mijn vriend Zahid Baloch. Zahid was een studentenleider en werd op 18 maart 2014 opgepakt voor het oog van tientallen getuigen, door Pakistaanse veiligheidsdiensten in Quetta, in de provincie Balochistan. Hij is tot op de dag van vandaag ‘vermist’.Je wilde daar aandacht voor vragen?
Het doel van de hongerstaking was om de aandacht te trekken van media en internationale instanties, zodat zij de gedwongen verdwijningen en buitengerechtelijke executies van studenten, mensenrechtenactivisten en politieke activisten door Pakistaanse veiligheidsdiensten zouden oppakken. De humanitaire situatie in Balochistan is erg zorgwekkend. Die verontrustende feiten worden bevestigd door Human Rights Watch, Amnesty International en andere mensenrechtenorganisaties.Waarom koos je ervoor om in de vorm van een hongerstaking te protesteren?
Ik kom oorspronkelijk uit Awaran, een van de armste en meest afgelegen gebieden in Balochistan, waar analfabetisme en ondervoeding grote problemen zijn. Het gebied is zwaar getroffen door militaire operaties tegen burgers die uitgevoerd zijn door Pakistaanse paramilitaire troepen. Er is een media-blackout in Balochistan. Het Pakistaanse leger geeft internationale media geen toegang tot Balochistan. New York Times-journalist Declan Walsh werd door autoriteiten gevraagd om het land te verlaten, toen hij bezig was met een productie over Balochistan.
Advertentie
We hebben al allerlei soorten protesten geprobeerd om de schending van mensenrechten zo snel mogelijk te laten stoppen. We hebben korte hongerstakingen gedaan, grote werkstakingen, blokkades, openbare demonstraties, bijeenkomsten en lange protestmarsen, maar niets hielp en Pakistan ging door met het oppakken van leraren, professoren, academici, advocaten en anderen uit Balochistan. Mijn collega’s en ik waren ervan overtuigd dat een extreem protest zoals een langdurige hongerstaking de enige manier was om deze mensenrechtenschendingen aan het licht te brengen.
Wat gebeurde er allemaal met je tijdens de hongerstaking?Het enige wat me niet beangstigde was de dood.
Tijdens de eerste dagen had ik extreme honger en ontzettende buikpijn. In de tweede week verdween het hongergevoel, maar kreeg ik extreme pijn in mijn hele lichaam. De meest ondraaglijke pijn had ik in mijn botten. Ik kon niet rechtop zitten. Ik kon me ook niet concentreren en raakte in paniek als iemand met me wilde praten. Drie weken later raakte ik elke drie à vier uur buiten bewustzijn, en daarna werd ik agressief tegen iedereen die tegen me sprak. Ik had moeite met ademen tijdens de laatste dagen en had extreme bloedingen tijdens mijn stoelgang. Ik verloor alle energie in mijn lichaam. Ik kon niet goed horen. Ik had continu vreselijke hoofdpijn. Ik kon niet slapen. Het enige wat me niet beangstigde, was de dood.
Advertentie
Ik ben toen meer dan 26 kilo afgevallen. Ik had geen spieren meer. Er was alleen een skelet over.Ik ben blij dat je gestopt bent.
Ik eindigde mijn hongerstaking op 6 juni 2014, na 46 dagen zonder eten, omdat familieleden van de slachtoffers, mensenrechtenactivisten en vrienden en politici uit Balochistan ingrepen. Ze wilden dat ik stopte met sterven voor het brute Pakistan.Heb je veel gezondheidsklachten overgehouden aan je hongerstaking?
Ja, Ik hield er langdurige fysieke en mentale klachten aan over. Ik heb nog steeds last van de staking. Het heeft invloed gehad op mijn maag, mijn geheugen en mijn tolerantie-gevoel. Ik kon twee maanden lang niets anders dan licht voedsel eten. Als ik een stukje brood at, kreeg ik daar dagenlang ondraaglijke pijn van. Ik kan me nog steeds niet goed concentreren. Ik word snel moe. Ik vergeet dingen en kan dingen niet meer goed onthouden.Hoe reageerde de media op de hongerstaking?
De reacties van de media waren fenomenaal. De hongerstaking kreeg aandacht van verschillende lokale en international media, zoals AFP, BBC World, Al Jazeera News, Dawn News uit Pakistan en nog veel meer. Sociale media speelden de grootste rol. Het was overal op Twitter, Facebook en andere sociale netwerken te lezen. Tijdens de staking hoorde ik dat er mensen van over de hele wereld waren die me dag en nacht steunden via Twitter. Dat was erg motiverend.Hoe succesvol vind je dat de staking geweest is? Heb je bereikt wat je wilde bereiken?
Mijn hongerstaking kreeg wereldwijde aandacht, en de problemen omtrent verdwijningen in Balochistan werden ook internationaal erkend. Veel internationale instanties uitten hun zorgen over de problemen in Balochistan. Maar de verdwijningen en moorden door Pakistaanse veiligheidsdiensten gaan nog steeds door, en daar zijn internationale instanties erg stil over. De meest recente incidenten zijn de ontvoeringen van vrouwen en kinderen uit Quetta en Karachi in Balochistan. Het Pakistaanse leger viel een huis in Quetta binnen en ontvoerden drie vrouwen en hun kinderen. In Karachi vielen Pakistani Rangers (de paramilitaire politie) drie appartementen binnen, en ontvoerden de bekende mensenrechtenactivist Nawaz Atta, samen met acht andere jonge studenten. Ze worden nog steeds vermist. Onze strijd tegen deze wreedheden gaat gewoon door. Ik zal voor de rest van mijn leven blijven strijden.