Een guy serveerde taco’s aan zijn vrienden gevuld met z’n eigen geamputeerde been

Als je ethisch verantwoord mensenvlees kon proeven, zou je dat dan doen? Dit is het type vraag dat je te binnen schiet als je Silence of the Lambs stoned kijkt. Ook al zou je ‘ja’ antwoorden, niemand die je er ooit voor zou veroordelen. Het gebeurt toch nooit. Nou ja, bijna nooit. In een Reddit-post deelde gebruiker IncrediblyShinyShart onlangs zijn verhaal over een motorongeluk waarin deze macabere hypothese toch werkelijkheid werd. Toen een auto hem een nabijgelegen bos in beukte, was zijn voet zo verbrijzeld dat hij er nooit meer op zou kunnen lopen. De dokter vroeg of hij zijn been wilde amputeren, en zijn enige reactie was “mag ik ‘m dan houden?”

De dokter zei ja. Op zondag 10 juli 2016, drie weken na het ongeluk, nodigde Shiny (die graag anoniem wil blijven) tien van zijn meest open-minded vrienden uit voor een speciale brunch. Als voorafje aten ze appelstrudel, quiche, bladerdeeghapjes, fruittaart en chocoladecake. Ze dronken gin limonade en mimosa’s. Daarna werd het hoofdgerecht geserveerd: fajita taco’s met een vulling van Shiny’s geamputeerde been.

De Verenigde Staten hebben geen federale wet die kannibalisme officieel verbiedt. Idaho is de enige staat waar je in de bak kunt belanden als je een stukje mens eet. Wetten tegen moord, het kopen en verkopen van mensenvlees en het beschadigen van lijken, maken kannibalisme lastig, maar alsnog legaal in de andere 49 staten. Het is zeldzaam dat iemand die zich graag wil laten eten een geïnteresseerde vindt, en het scenario alleen al roept genoeg ethische vragen op. Een Belgische man, Detlev Gunzel, kreeg 8,5 jaar celstraf voor het afslachten en oppeuzelen van een Poolse businessman die daar zelf toestemming voor had gegeven.

In het geval van Shiny was zijn kannibalisme niet alleen legaal, maar ook ethisch verantwoord. Hij fotografeerde het hele proces (van afsnijden en braden tot opeten), maar omdat de beelden nogal stuitend zijn, hebben we er een aantal overgeslagen. Je kunt de volledige fotoreeks hier zien.

We vroegen de 38-jarige man waarom hij zichzelf zo graag aan zijn vrienden wilden voeren, hoe hij smaakte en hoe deze ervaring hem heeft veranderd. Het interview is aangepast en ingekort voor de duidelijkheid.

VICE: Waarom heb je dit gedaan?
Shiny: Eigenlijk wilde ik mijn been opzetten of vriesdrogen. Hoe cool zou het zijn om mijn opgezette voet in huis te hebben staan als een lamp of deurstopper ofzo? Ik kwam hierop omdat het mijn voet is. Ik wilde niet dat het volledig gecremeerd zou worden of in stukjes op een vuilnisbelt zou belanden. Het is een deel van mij en ik wilde het terug.

Hoe heb je de dokter overtuigd om jou je geamputeerde been te geven?
De meeste ziekenhuizen hebben regels wat de teruggave van lichaamsonderdelen betreft, omdat je in sommige religies als geheel begraven moet worden. Dus ik tekende gewoon alle papieren. Mijn moeder die me na het ongeluk hielp weer op twee - figuurlijke - benen te staan, reed me ernaartoe om mijn voet op te halen. Ze heeft trouwens geen idee dat ik het later heb opgegeten. We gingen het ziekenhuis in en kregen mijn been in een rode, plastic afvalzak. Ik bracht het naar de auto en stopte het meteen in een koelbox. Best bizar.

Hoe bewaarde je je been voor het feestmaal?
Ik ben naar huis gegaan en heb het in de vriezer gelegd. Ik kon niemand vinden die mijn been wilde opzetten en me überhaupt serieus nam, en het professioneel vriesdrogen was te duur. Dat zou me zeker 1200 dollar kosten. Als ik het geld had, zou het ik het zo doen. Uiteindelijk besloot ik er een gipsmal van te maken en dat als deurstopper te gebruiken en er kleine sleutelhangers van te maken.

Toen we thuiskwamen hield ik de voet vast en het was zo goor man. Het was volledig gehuld in bloed en jodium. Nadat ik het had schoongemaakt was ik blij verrast over de staat van het stuk vlees. Het is niet alsof ze het in methanal hadden bewaard of een ander goedje. Als je over rundvlees nadenkt, wat kan rijpen voor maanden, denk ik dat het wel logisch is dat het er nog zo goed uitzag.

Er waren vier vrienden met me mee en alles was zo surreëel. We pakten mijn been op en speelden ermee. Het leek niet eens meer op mijn voet, maar gewoon op een object. Geen onderdeel van een mens en ik voelde geen emotionele connectie. Ik kon denken “ja, dat is mijn voet daar,” maar er was niets in mij dat zich daar raar of onwennig over voelde. Het gekke was juist dat het helemaal niet gek was.

Hoe heb je je voet klaargemaakt?
Voor we de boel verdeelden, griste ik snel een mes uit de keuken om het topje van mijn scheenbeen eraf te snijden. De huid liet daar al een beetje los door de operatie, waardoor een een groot stuk spier uitstak. Ik pakte die spier gewoon, stopte het in een plastic zak en dumpte het in de vriezer.

Ken je die scene uit National Lampoons Family Vacation waar Chevy Chaise alleen maar “ This is crazy, this is crazy, this is crazy” zegt? Dat is hoe ik me voelde. Ik dacht: dit is waarschijnlijk het toppunt van gekheid in mijn leven. Ik hoop dat het niet erger wordt dan dit.

Na we de eetbare gedeelten van mijn been hadden opgedeeld, maakte ik nog wat foto’s, stopte het restant in een doos met bloemen en cremeerde het.

Hoe heb je die tien vrienden overtuigd om gezellig samen je voet te eten?
Ik nodigde elf mensen uit met een uitnodiging à la “herinneren jullie je nog dat we het altijd hadden over het ethisch verantwoord eten van mensenvlees, en dat we dat zouden doen als we de kans hadden? Nou, vandaag is de dag. Gaan we dit doen of niet?” Tien zeiden ja. Volgens mij heb ik best een gekke vriendengroep.

Er waren meerdere vriendengroepen betrokken. Ik benaderde een groep met het idee en hun reactie was “absoluut.” Want ja, hoe vaak krijg je nou zo’n kans? Een vriendin zei dat ze haar vriend, een kok, zou vragen of hij het gerecht wilde klaarmaken. Perfect.

Hoe ging het uiteindelijke koken?
Ik pitchte mijn idee aan de chef en na een paar dagen innerlijk beraad zei hij: “Oké, laten we dit doen. Ik ga het klaarmaken en jullie kunnen morgen langskomen.”

Hij marineerde en sauteerde het met uien, pepers, zout, peper en limoensap, en liet het daarna een nachtje staan. Vervolgens serveerde hij het op maistortilla’s met tomatillosaus. [Lees hier het volledige recept van de chef.]

Dan de meest voor de hand liggende, maar prangende vraag: hoe smaakte het?
Mensen denken dat het naar varken smaakt omdat het in films vaak zo wordt genoemd. Zo’n gedachte komt uit landen als Papoea-Nieuw-Guinea waar ze wilde beren (mannetjesvarkens) eten. Mijn been smaakte meer naar rood vlees, meer naar hert.

Het stuk dat ik uit mijn been sneed was zeer vlezig. Het had echt een uitgesproken, vlees-achtige smaak. De spier die ik sneed was hard en ik moest er lang op kauwen. Het smaakte goed, maar de ervaring was niet al te best.

Op Reddit zeg je: “Een vriend braakte een stukje van mijn vlees in een servet.” Hoe verliep de rest van de maaltijd?
Iedereen verbloemde de zenuwen door wat zwartgallige humor, al zijn we allemaal überhaupt een beetje zo. Ik denk dat het daarom zo goed ging. We maakten constant grappen. Op een gegeven moment zei ik: “Nou, vandaag was de dag dat ik kwam in tien van mijn vrienden op hetzelfde moment.” De volgende dag belde een van hen me op met de boodschap: “Hey, gewoon dat je het effe weet, ik heb je uitgepoept. Sorry.”

Deze ervaring zorgde voor verbinding. We hebben deze extreem unieke ervaring samen kunnen delen. En het was een manier voor mij om een hoofdstuk af te sluiten in mijn leven.

Je schreef dat deze maaltijd je hielp het ongeluk een plekje te geven. Wat bedoel je daarmee?
Het was gewoon kut, de hele tijd. Ik herinner me dat ik door de lucht vloog. Dat ik geraakt werd door de auto. Ik herinner me dat ik in het bos zat, mijn helm af deed en die brandende pijn voelde. Ik keek naar beneden en mijn voet hing los. De foto van mijn gore, totaal gebroken en verminkte voet lag in de ambulance.

Toch zijn een heleboel dingen op de best mogelijke manier gegaan. Ik had geen andere verwondingen. Alleen mijn been en een kleine snee in mijn nek. Los van dat was ik helemaal intact, man! Ik ben nog teruggegaan naar de plek. Ik vloog met 45 kilometer per uur door bomen die maar 30 centimeter van elkaar vandaan staan. Geen idee hoe ik dit heb overleefd met alleen dit letsel. Ik had net zo goed dood kunnen zijn.

Ik ging door deze hel. Het was een belangrijke transitieperiode. Ik ben een jonge, witte middenklasser die nooit heeft moeten worstelen met iets in het leven. Ik ben nooit eerder goed getest. Ik ben niet in het leger gegaan, ik ben nooit arm geweest, ik heb nooit moeite gehad met mezelf onderhouden. Ik had het makkelijk en dat weet ik. Voor het ongeluk waardeerde ik mijn leven en de mensen om me heen niet genoeg.

De stortvloed aan compassie en empathie die ik ontving van mijn vrienden en geliefden, heeft me echt geholpen deze grootse uitdaging in mijn leven aan te gaan. Daarom heb ik goed gezorgd voor dit verloren lichaamsdeel dat zo lang voor mij gezorgd heeft. Ik heb het een eerbetoon gegeven en een waardig ‘uiteinde’.

De as heb ik bewaard in een pot die op het altaar staat in de huiskamer van mijn vriendin. Ook zal ik het mee in mijn graf nemen als de tijd daar is. Het is onderdeel van mij, net als deze ervaring.

Inmiddels gaat alles zo fucking goed. Mijn leven is zoveel beter geworden. Ik heb afscheid genomen van de stad en baan die me tien jaar emotioneel hebben genekt. Ik ben naar een andere staat verhuisd.

Ik heb een baan waar ik veel meer op mijn plek ben. Ik heb een vrouw ontmoet waar ik nu al langer dan anderhalf jaar mee ben en ze is het beste dat me is overkomen. Ik ben zoveel blijer dan ik destijds kon bedenken. En dat komt doordat ik ben doorgegaan toen mijn leven aan een zijden draadje hing. Het eten van mijn voet was grappig, leuk en een interessante manier om door te kunnen gaan.

Het is inmiddels twee jaar geleden. Waarom vertel je nu je verhaal?
Het is een goed verhaal voor mensen die je al kennen, maar het voelde voor lange tijd vreemd om dit aan de grote klok te hangen. Ik heb het op Reddit gezet omdat je daar min of meer anoniem bent. Ik hou van de bespottelijke shit die mensen daar posten, volgens mij is mijn verhaal een prima toevoeging voor de gemeenschap. Wat ik deed was technisch gezien niet illegaal. Ik heb mijn been niet verkocht. Ik heb het niet gegeven aan mensen zonder hun toestemming. Het was van mij. We konden geen echte wetten vinden die dit zouden tegenhouden.

Dus ik ben niet bang dat dit nog een staartje gaat krijgen via de rechtbank. Ik wil alleen niet bekendstaan als ‘die gekke kannibaal’. Dat vertegenwoordigt gewoon niet wie ik ben.

Hoe heeft dit proeflokaal je visie op kannibalisme veranderd?
Het heeft een stigma en wordt geassocieerd met culturen die worden gezien als onbeschaafd of situaties waarin mensen gedwongen worden elkaar te eten om te overleven. Ze zien het als barbaars, dus vragen ze zich af waarom ik dit gewoon ‘even doe’. Mensen eten de placenta na de geboorte van een kind. Dat is kannibalisme, ik zou het niet anders kunnen bewoorden.

Ik denk dat je in sommige situaties best ethisch verantwoord kannibaal kunt zijn. Ik ben niet van plan op mensenjacht te gaan of wat happen te nemen uit gezichten van willekeurige passanten. Dit was een ervaring waarin ik de kans had iets unieks te doen op een gezonde en ethische manier. Ik deed het en het was leuk en cool. En ik heb een goed verhaal.