Ik vroeg mijn vrienden in de gevangenis om hun favoriete gevangenisfilm te recenseren

Voor de meeste mensen is het beeld van het leven in de gevangenis louter gebaseerd op films en documentaires, die een sensationeel kijkje geven in een wereld waar je anders waarschijnlijk niks van zou zien. Interessant genoeg geldt voor gevangenen ongeveer hetzelfde: het enige beeld dat zij van de buitenwereld hebben, wordt gevormd door binnengesmokkelde usb-sticks vol met films, series en porno.

Het probleem hier is dat films en series niet echt een heel realistisch beeld geven van de werkelijkheid. Gevangenissen zijn in films vaak veel grimmigere en interessantere plekken dan ze in werkelijkheid zijn. Gevangenen vinden dit trouwens een aantrekkelijk beeld, omdat het leven in de gevangenis in werkelijkheid een stuk saaier en eentoniger is.

Ik vind het zelf altijd heel interessant om met mijn vrienden in de gevangenis te praten over gevangenisfilms. Ik vraag ze dan welke film het meest overeenkomt met hoe het in het echt is, welke het leukst zijn, en of die twee dingen misschien wel met elkaar overlappen. De antwoorden die ze dan altijd geven bieden verrassend genoeg een goed beeld van het echte leven in de gevangenis.

Dus bij dezen: gevangenen die vertellen over hun favoriete gevangenisfilms.

Ik weet nog dat ik The Green Mile zo'n vijf jaar geleden voor het eerst zag. Het was een van die weinige momenten waarop het in de hele gevangenis doodstil was. Je hoort diezelfde stilte alleen wanneer de bewakers te ver gaan met het uitdelen van klappen, en een gedetineerde zo hard in mekaar meppen dat hij het niet overleeft. Veel van ons hebben het gevoel dat we hier niet zouden moeten zijn, alsof we het slachtoffer zijn van het systeem. Daarom komt deze film ook zo hard binnen, omdat hij ons helpt in wonderen te geloven.

Gevangenen zijn emotionele mensen. We voelen ons allemaal verkeerd behandeld, en daarom raakt deze film ons ook zo diep in onze ziel. Het is trouwens ook de reden dat veel gevangenen zich bekeren tot god. We staan aan de rand van de samenleving en voelen ons op een bepaalde manier heel kwetsbaar. Daarom hebben we dit soort verhalen nodig, zodat we ons daaraan vast kunnen houden. Anders blijft er weinig voor ons over hier. Deze film is de verdrietige realiteit. Hoop helpt soms om er geen einde aan te maken. Soms was je op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd. Soms had je de hele wereld tegen je. Maar op dat soort momenten moet je juist doorzetten.

Ik heb gasten zoals Andy rond zien lopen op de binnenplaats. Ze weten niet waar ze moeten staan, of hoe ze moeten praten. Zoiets breekt echt je hart. Ze worden bespuugd en geïntimideerd door de andere gevangenen. Deze film plaatst de rare jongens die op Andy lijken in een ander daglicht. Een stel hersenen is namelijk het belangrijkste wapen op de binnenplaats. Ineens lijken deze jongens heel waardevol.

In de gevangenis zijn mensen iets 'waard'. Soms kan dat slechts betekenen dat iemand sigaretten voor je mee naar binnen kan smokkelen, meer niet. Er kan al ruzie ontstaan over een stripje voorgeschreven medicijnen, als je begrijpt wat ik bedoel. Dit verhaal biedt op een bepaalde manier hoop. Doorzettingsvermogen is waar het in de gevangenis om gaat. Degenen die mentaal het sterkst zijn redden het, en gek genoeg zijn dat degenen die niet denken aan bezoek, of wie er wel of geen geld op zijn rekening heeft. Je moet een sterk karakter hebben en gefocust blijven op de dag dat je vrij komt. Deze film laat dat allemaal heel goed zien.

Blood in Blood Out laat zien hoe het bendeleven je einde kan betekenen. In de gevangenis geldt dat zelfs nog erger. Daar ontstaan groepjes mensen die een bepaalde etniciteit of religie met elkaar delen. Veel van de gevangenen hier hebben hetzelfde verhaal: ze zijn in de gevangenis terecht gekomen omdat ze lid zijn van een bende. Zelfs als ze worden vrijgelaten kunnen ze geen kant op, want dan moeten ze weer wraak nemen op iemand, of werk doen wat niemand anders durft te doen. Het herinnert je eraan dat sommige mensen meer in het gangstersprookje geloven dan de eikels die er geld aan verdienen. Deze film laat zien hoe het echt is. Die shit is echt een valstrik.

Een Syrisch joch dat drugs smokkelde vanuit Sydney had deze Franse film op een usb-stick naar binnen gesmokkeld. Niemand van ons boeide het iets, omdat we dachten: fuck films die je niet kan verstaan, en fuck ondertiteling. Uiteindelijk had hij twee jongens er toch van weten te overtuigen om de film te kijken. Langzaam ontstond het gerucht dat het de meest realistische gevangenisfilm was die ze ooit hadden gezien.

Binnen de kortste keren had iedereen z'n favoriete Mia Khalifa-porno verwijderd, zodat ze deze film konden kijken. De film gaat over de connectie tussen het leven op straat en in de gevangenis - het is zo realistisch! We hebben allemaal wel gehoord over drugsdealers die vanuit de gevangenis hun zaak runnen. En dat is echt zo. Op een zeker moment werkte een van de grootste dealers in Australië vanuit een streng beveiligde gevangenis. Hij regelde toen drugstransporten en ontvoeringen, terwijl hij in de gevangenis zat.

Dit is de enige film die echt laat zien hoe een man wakker geschud kan worden door de corruptie in de gevangenis. Hij realiseert zich dat de regels binnen de gevangenis niet geschikt zijn voor mensen, maar voor dieren. De slimmere mensen, die lang moeten zitten, moeten accepteren dat dat de manier is waarop ze behandeld zullen worden. Als ze zich dat realiseren, dan komen ze de tijd relatief gemakkelijk door. Het leven in de gevangenis gaat om de vraag wie het sterkst is. De helft van de verhalen die in gevangenissen de ronde doen is flauwekul, maar mensen blijven erover praten en uiteindelijk zorgt het er alleen maar voor dat gevangenen zich nog debieler gaan gedragen, alleen maar om een bepaald imago hoog te houden.

Iedereen hier zal je hetzelfde pechverhaal vertellen, en een preek houden over het belang van familie. Maar ze weten er niets over - vraag maar aan hun ouders. We hebben niets anders te doen dan nadenken. Dus raken we geobsedeerd door denkbeeldige dingen. Dingen die je in het normale dagelijkse leven niet hebt. En als dan uiteindelijk het echte leven probeert te leven, op een normale manier, dan vallen je eigen vrienden je af, degenen die je het meest vertrouwt, omdat ze alles geloven wat je ze de afgelopen tien jaar hebt wijsgemaakt.