We spraken mensen die een andere voornaam gebruiken dan die ze van hun ouders kregen

Van je naam hangt veel af. Volgens verschillende onderzoeken kan hoe je heet bepalen hoe succesvol je bent, hoe aardig je gevonden wordt en zelfs of je iemand bent die veel impulsaankopen doet. Als je een naam hebt die makkelijk uit te spreken is, heb je volgens de Universiteit van New York meer kans op een hoge positie op je werk, en met een veelvoorkomende naam zou je sneller worden aangenomen.

Toch houden moeders en vaders daar niet altijd rekening mee.

Namen die zo origineel zijn dat niemand anders ze heeft, zijn nieuwswaardig: RTL Nieuws berichtte over baby's die tussen 2009 en 2014 in Nederland zijn geboren, die onder andere de namen Thitaporn, JimLordgryna, Tsz, Eintemaximiliume, Smaiylsoniyonne en Provider kregen.

In Nederland wordt het je, in vergelijking met andere landen, vrij lastig gemaakt om officiële voornaamsverandering te ondergaan. Op Justis – de site van de door de overheid gereguleerde screeningsautoriteit bij wie je je naamswijziging moet doorgeven – lees ik dat je een advocaat in de arm moet nemen en die moet bij de rechtbank een goede reden voor de verandering aangeven.

Een goede reden is bijvoorbeeld dat je naam ongepast of bespottelijk is, zoals het bekende voorbeeld van de achternaam 'Poepjes'. Maar als de overheid jouw Tsz of Smaiylsoniyonne niet bespottelijk genoeg vindt, kan je natuurlijk wel zelf actie ondernemen. Een vliegtuig kom je niet in met een andere naam dan die in je paspoort, maar van Instagram en gmail mag je het natuurlijk lekker zelf weten, hoe je heet.

Maar waarom gebruiken mensen die geen Poepjes of Thitaporn heten een andere naam dan die ze van hun ouders hebben gekregen? Vinden ze hun naam echt zo vreselijk, juist te gewoontjes, of ouderwets of lelijk? We vroegen het aan Rachel, Froukje en Manella, die door het leven gaan als Didi, Fay en Coockie.

Toen ik naar groep drie ging van de basisschool, ben ik van school gewisseld, en toen kreeg ik de keuze hoe ik wilde heten. Ik heet toch Didi, dacht ik, waar doen jullie nou zo raar over? Ik ben half Noors, ben in Noorwegen geboren en heb daar zestien maanden gewoond. Daar zeggen ze 'Tittei' tegen baby's, als een soort troetelnaam. Ik vind het nog steeds een beetje een ongeloofwaardig verhaal, maar mijn ouders vertelden dat ik daar op de een of andere manier op reageerde. Dus hebben ze daar Didi van gemaakt. De verandering was dus onbewust.

Ik heb wel geprobeerd om mijn naam terug te veranderen. Ik had een keer een ontmoeting met een man in de trein en het klikte enorm. Hij was in de vijftig en ik was begin twintig en aan het eind van het gesprek vroeg hij hoe ik heette. Ik zei dus Didi, waarop hij vroeg: "Nee, hoe heet je écht?" Hoe kon hij dat nou weten? Ik was overrompeld en vertelde hem mijn originele naam. "Later, als je groot bent zal je je naam een keer terugveranderen," zei hij. Dat ben ik nooit vergeten.

Toen ik in 2012 op reis ging, veranderde ik mijn naam op Facebook naar mijn officiële naam, Rachel. Maar ook dat schepte verwarring: in Zwitserland zeiden ze 'Rahel', de Grieken noemden me 'Rakella', en toen ik daarom mijn moeder vroeg welke uitspraak ze eigenlijk had bedoeld, was ze daar ook niet eenduidig in. Zowel 'Reetsjel', 'Raagol' en 'Rassjel' vond ze kunnen.

Ik heb het uiteindelijk na minder dan twee weken opgegeven, en toen werd het gewoon weer Didi. Ik denk dat die naam toch beter bij me past: Didi is schattiger en een zachtere naam dan Rachel. Ik zou soms wel zo stoer en hard willen zijn als een Rachel, maar ik voel me meer een Didi, met mijn bolle toet."

Coockie met een C is een naam, zonder C is het een koekje. Op mijn zestiende volgde ik een modeopleiding en ik zat in een klas waar niemand elkaar kende. De eerste week noemde een jongen me Coockie. Toen ik daarna uitging vroeg iemand hoe ik heette, en diegene zei: "Manuela? Manilla? Mandela?" Laat maar, dacht ik, ik zeg wel gewoon Coockie. Dat heb ik er toen ingehouden.

Ik heb in Rotterdam gewoond tot mijn negentiende. De vrienden die ik daar heb gemaakt, kennen me wel als Manella, maar in Amsterdam kent iedereen me als Coockie. Als ik oude vrienden tegenkom die me Manella noemen, dan schrik ik echt. Alsof je moeder je bij je hele naam noemt.

Tegenwoordig krijgen meisjes vaak jongensnamen, en veel kinderen heten Bente, Vlinder of Bloem, dus ik ben eigenlijk wel blij dat Manella mijn officiële naam is. Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik vroeg het aan mijn moeder, maar volgens mij was ze stoned toen ze Manella bedacht. Een tweede naam heb ik niet, dat vind ik jammer. Ik vertel trouwens ook nooit wat mijn achternaam is – ik kom uit een vissersdorp in Zeeland, dan krijg je mijn soort achternamen.

Mensen proberen vaak iets leuks te zeggen als ik me voorstel als Coockie, zoals 'Welk koekje ben je dan?'. Ik sta aan de deur bij club Nyx, en als ik mensen uit de rij vertel hoe ik heet, worden ze hysterisch – ze vinden het altijd een hele leuke naam. Als ik nu zou mogen kiezen wat er in mijn paspoort stond, zou ik als voornaam Coockie kiezen, als tweede naam Manella, en dan mijn achternaam.

Voordat ik werd geboren waren mijn ouders ervan overtuigd dat ik een jongetje zou worden. Ze hadden geen meisjesnaam bedacht en de arts in het ziekenhuis noemde me tijdelijk 'Donderdag'. Later werd het Froukje.

Ik vond mijn eigen naam al heel lang irritant. Het is een verkleinnaam en daardoor blijf je altijd klein. En als ik me aan mensen voorstelde, moest ik mijn naam vaak tien keer herhalen – ze dachten dat ik Vrouwtje of Frouke heette. Toen ik zeventien was, verhuisde ik van het dorpje Voorst, bij Deventer in de buurt, naar Leeuwarden. Vanaf toen ben ik mezelf Fay gaan noemen; mijn familie noemde me vroeger feetje of elfje, misschien dat ik daarom die naam koos. Al na een paar weken was ik volledig gewend. Froukje klinkt nu als een raar woord dat niet bij me past.

Ik vond Froukje ook geen vrouwelijke naam en niet bijzonder genoeg: in Friesland wonen er heel veel mensen met die zo heten; ik wilde niet de zoveelste Froukje zijn. Er bestaat ook een Froukje uit Leeuwarden die op een of andere sekssite stond – ik heb, voornamelijk in het eerste jaar dat ik daar woonde, wel vijftien berichten gekregen van kerels die vroegen of ik dat was.

Mijn familie noemt me nog wel Froukje, alleen mijn oom en oudtante niet. Zij heeft zelf ook haar naam veranderd, van Hannie in Hanneke. Ik zie mijn ouders en familie nu minder dan ik mijn vrienden zie die me wel Fay noemen, dus mijn oude naam klinkt me vreemd in de oren. Veel te oubollig en niet vlot genoeg. Mijn beste vriendin heet trouwens oorspronkelijk Aukje, dus we waren 'Froukje en Aukje', maar zij gebruikt ook een andere naam: Laura.

Ik merk dat mensen mijn huidige naam veel sneller onthouden. Ik weet niet of het aan mij ligt of omdat die naam korter is, maar dat mensen nu na één keer weten hoe ik heet, geeft veel meer zelfvertrouwen. Ze weten gelijk wie je bent.

-

In dit artikel stond ook een interview met Jochewed, maar dit is op haar verzoek achteraf verwijderd.