We spraken de kunstenares die een breiwerk van haatmail maakt met haar eigen menstruatiebloed

In 2013 haalde Casey Jenkins zich de woede van het internet op de hals, toen ze voor een kunstproject een breiwerk maakte met wol die ze in haar vagina had gestopt. Nu vecht ze terug met een nieuw meesterwerk, waarbij ze de negatieve reacties die ze kreeg met haar menstruatiebloed op de wol schildert.

Voor haar performance Casting Off My Womb uit 2013 sloot de kunstenares zich 28 dagen lang – een volledige menstruatiecyclus – op in een kleine galerie in het noorden van Australië. Ze zat daar zonder broek aan te breien, met wol die ze in haar vagina had gestopt. "Ik reflecteerde op de verwachtingen die de maatschappij heeft van mensen met lichamen als het mijne, en hoe die verwachtingen mijn eigen verlangens en ambities beïnvloedden," aldus Jenkins. "Eigenlijk wilde ik alle ruis van die maatschappelijke verwachtingen laten verstillen, zodat ik weer voor mezelf kon beslissen wat ik met mijn lichaam doe."

De reactie op haar vaginale-breiwerkperformance was echter allesbehalve stil. Een lokaal nieuwsbericht, waarin ook een video te zien was van Jenkins die langzaam wol uit haar vagina trekt en ermee aan de slag gaat, belandde uiteraard al snel op YouTube.

Het filmpje bleek dankbare brandstof voor het razende vuur van de mannelijke internetwoede, alsof je een licht ontvlambaar tapijt in benzine drenkt, het over een berg aanmaakblokjes drapeert en vervolgens in de fik steekt. Vervolgens gooide de aandacht van nationale en internationale media nog wat extra olie op het vuur, totdat de video van het 'stille' kunstproject bijna zeven miljoen keer bekeken was.

Jenkins kreeg een spervuur aan commentaar op zich af, en raakte daardoor gefascineerd. "Ik kreeg duizenden reacties, grotendeels negatief, en hoogst repetitief." Ze neemt aan dat de meeste mensen niet de moeite hebben genomen de volledige video van haar kunstproject te bekijken, laat staan dat ze de performance in het echt hebben gezien. "Ze leken te reageren op krantenkoppen, en praatten gemeenschappelijke sociale opvattingen na, in plaats van originele gedachten te formuleren."

Het robotachtige karakter van de reacties intrigeerde Jenkins, en ze begon screenshots te maken en de tienduizenden opmerkingen over haar werk te categoriseren. Ze staan op haar computer, in mapjes gelabeld als 'WTF?!', 'Onsmakelijk/Walgelijk', 'Gek', 'Fysieke kritiek' en 'Bedreigingen met geweld'.

Jenkins raakte geïnspireerd door de zich herhalende motieven zoals vrouwenhaat, geweld en walging, en besloot om oude digitale breimachines te gebruiken (de mechanische aard van de haters nabootsend) om een aantal van de meest voorkomende opmerkingen op een wollen lap te breien. Ze gebruikte daarbij wol gedrenkt in menstruatiebloed.

Jenkins bracht enkele maanden door met het inbrengen van wol in haar vagina, net zoals je met een tampon zou doen, terwijl ze menstrueerde om het te verven. Ze wil echter niet dat deze performance alleen om haar draait. "Iedereen die weleens gendergerelateerde opmerkingen hoort, mag die uitspraken naar me toe te sturen, zodat ze met de machine tot kunst kunnen worden gebreid," zegt ze. Jenkins verwacht wel dat de meeste vrouwen soortgelijke verhalen vertellen, die allemaal netjes in de mapjes passen.

"De mensen die zo onverdraagzaam zijn, lijken net zo begrensd en beperkt als de kortzichtige stereotypen waarover ze zo doordrammen," legt ze uit.

De schadelijke gevolgen van online pesten krijgen de afgelopen jaren veel aandacht. Onderzoek heeft aangetoond dat pestkoppen invloed hebben op lezers die normaal gesproken objectief zijn, en dat dat vervolgens weer kan leiden tot meer pesterijen. Een ander onderzoek toonde aan hoe gemakkelijk het is om pestkoppen te voorspellen. Het laat zien hoe beperkt en doordrongen van imitatie online pesten precies is. Hoewel Jenkins begrijpt dat het commentaar op haar kunst binnen de grotere kwestie van geslachtsgerelateerd geweld past, is het voor haar nog steeds moeilijk om niet gekwetst te worden door de duizenden boze reacties. "Dat intrigeert me weer, omdat dat is waar Casting Off My Womb om draait: hoe succesvol een autonoom gevoel van eigenwaarde kan vechten tegen publieke druk en verwachtingen."

Jenkins hoopt dat haar huidige en toekomstige vaginale-breiprojecten de pestkoppen duidelijk maken hoe fantasieloos hun intimidatie is. "Ze voelen zich misschien wel krachtig door elkaar na te praten, maar eigenlijk verschuilen ze zich en geven ze elke kans op individualiteit op."

Een paar van de prototypes machinaal-gebreide, menstruale wolwerken zijn momenteel te zien in de George Patongalerie in Melbourne. Haar belangrijkste performance, Programmed to Reproduce, zal in maart volgend jaar plaatsvinden tijden het Melbourne Festival of Live Art (FOLA).

Jenkins had gehoopt dat haar originele kunstwerk haar zou helpen om de autonomie van haar eigen lichaam terug te winnen en te erkennen. Wat er in plaats daarvan gebeurde illustreert hoe we allemaal nog in dienst staan van de patriarchale constructies – pestkoppen inbegrepen. Toen we haar vroegen naar het idee achter haar huidige kunst, zei Jenkins: "We zijn door angst voor schaamte of honger naar sociale goedkeuring allemaal gebonden aan het patriarchale systeem, en we worden gedwongen om ons op zeer beperkte manieren te gedragen en uit te spreken."