Ik ging naar Pinkpop en ik nam mee… mijn festivalbejaarde vader

Ergens rond mijn zeventiende levensjaar hoorde mijn vader zijn ouderlijke plicht roepen dat ik maar eens naar een festival moest. Onder het mom “Dat MOET je gewoon een keer meegemaakt hebben” betaalde hij mijn eerste kaartje voor Lowlands. Zelf ging hij in minder grijze dagen vaak naar Pinkpop, zo’n vijfendertig jaar geleden voor het laatst. Gezien hij mijn festivalbezoek altijd met bovengemiddelde, haast obsessieve interesse via alle mogelijke kanalen volgt, vond ik dat ik nu wel eens wat terug mocht doen. Dus regelde ik twee dagkaarten voor Pinkpop. Afgelopen zaterdag togen we vanuit Boxtel naar Landgraaf. Hierboven zie je wat dat voor de schouw van mijn ouders heeft betekend, hieronder lees je wat de dag zoal voor ons in petto had.

Landgraaf is flink wat treindutjes van de rest van Nederland verwijderd. Getuige deze fier in de lucht gestoken vlag, zijn er mensen die daadwerkelijk een hele nachtrust aan hun reis naar Limburg gewijd hebben. Wijzelf deden er bijna drie uur over.

Bij het samenstellen van zijn line-up had Pinkpop-baas Jan Smeets weinig rekening gehouden met mijn persoonlijke smaak. Onder andere Lifehouse stond op het programma. Lifehouse. Ik ga hier verder ook gewoon niks over zeggen, behalve dat een festival line-up me eenmaal ter plaatse doorgaans niet het meeste kan schelen.

Wat ik wel altijd belangrijk vind, is het publiek. Onder het Pinkpop-volk waren opvallend veel vijftigers die zich van hun meest praktische kant lieten zien.

Ook mijn vader wist ik te betrappen op functionele handelingen als een vest om het middel knopen.

Onder het publiek waren vooral veel mensen met een groot gevoel van verdraagzaamheid richting de kleur felroze. De bekende hoedjes vond ik bloedirritant. Ze vroegen de hele tijd vuurtjes aan me.

Er liepen verbazingwekkend weinig gekke types op rond op Pinkpop. Ik denk zelfs dat de waarschuwing van De Volkskrant voor Pinkpopgangers inzake gevaarlijke XTC in Limburg alleen voor bovenstaande gap geschreven is.

Tussen de optredens lagen we in het gras en vertelde mijn vader anekdotes van het kaliber “Ik heb een keer straalbezopen in een vreemde tent liggen ronken, naast een koppeltje.”

Eén van de fijnste dingen aan een festival vind ik altijd de mogelijkheid om zonder het miniemste beetje schuldgevoel in 24 uur zowel pizza, pannenkoeken, frietjes, quesadilla’s als loempia’s te eten. Dat de appel wat dat betreft niet ver van de boom is gevallen, werd vrij snel duidelijk.

Fantastisch aan met je festivalbejaarde vader naar een festival gaan, is (naast zijn instant vrolijke gezicht) de gigantische hoeveelheid bonnen die hij koopt en jou laat verkwisten aan dure drankjes die je doorgaans noodgedwongen met mate drinkt.

Dit stelletje heeft gedurende het hele Coldplay-optreden in deze houding gestaan. Dat optreden werd ingeluid door de Back To The Future-theme, wat voor mij aanvoelde als een begrafenis met ‘Sex Met Die Kale‘ beginnen.

Deze man ging niet in de zuinigste mate kapot op Chris Martin (die al vrij snel routineus in foetushouding over het podium rolde) en consorten.

Door de dag heen meende ik verschillende vertederde “Och, dat meisje is op stap met haar vader”-blikken te bespeuren, maar misschien beeldde ik me die vooral in. In ieder geval was ik niet de enige die geflankeerd door een ouweheer over de festivalweide scharrelde.

Ook durf ik er rustig vanuit te gaan dat wij het gezelliger hadden dan bovenstaande moeder en dochter.

Op de terugweg naar huis had de voedselketen nog wat verrassingen voor ons in petto. Later moesten we een half uur wachten op station Heerlen, waar voor de gelegenheid opgehangen speakers hardcore in onze oren en vraagtekens in onze ogen stopten. Eindelijk in de trein vroeg ik mijn vader hoe hij het had gevonden. Het festival in zijn geheel vond hij tam, het terrein saai, het publiek boers, Coldplay goed, het bier en de broodjes beenham lekker en de meisjes vroeger mooier.

Hoi mam,

Ik weet dat je het een beetje jammer vond dat je niet mee mocht. Het festival zelf was niet zo boeiend, maar we hadden het gezellig. Bovenstaande foto kun je uitprinten of als bureaubladachtergrond nemen. Als ik ooit nog eens naar Pinkpop ga, dan is het met jou. Misschien dat die band die jij ‘Four Fighters’ en ‘verdomde goed’ noemt dan ook weer komt.

Groetjes,

GIDI HEESAKKERS