Over het werk zelf:
We vliegen verdomme de hele tijd, het stopt nooit.
Ik ben gestrest. Ik ben de enige instructeur. Ik trainde een student acht uur lang. Vervolgens kreeg ik nog veel meer vragen in de laatste twee uur. Ik moest overal tegelijkertijd zijn, mijn brein was overwerkt. Ik moest echt mijn best doen om niet te chagrijnig tegen hem te doen.
Over de locatie (Creech Air Force Base):
"De perfecte locatie voor een zombie apocalyps!"
[Het ergste is] het rijden, rijden, rijden om er te komen.
Over de faciliteiten en services:
Ik voel mijn tenen niet meer, terwijl ik thermisch ondergoed draag.
Ik vind het ongelofelijk dat we acht squadrons hebben die 24 uur per dag opereren, maar er is geen enkele voorziening 24 uur per dag open is op deze basis.
Ze laten ons niet eens sporten bij Nellis, gewoon omdat we bij Creech horen.
Over de ondersteuning en het begrip:
De persvoorlichting van de luchtmacht vertelt nooit iemand over de waarde van ons werk.
"Hoe helpt onze missie om oorlogen te beëindigen? Met elke IED [geïmproviseerde bom] doden we mensen. Komen we hiermee dichterbij het beëindigen van de conflicten? … is het einde in zicht?"
Over de teamgeest:
Ik raakte mentaal uitgeput van de acht opeenvolgende instructiedagen.
"Zeven van de tien vliegers die ik hier tegenkom proberen eruit te komen, ze kampen met extreme depressies of hebben het over zelfmoord."
Over de gezondheid en welzijn:
Het is zwaar om iemand te doden en dan naar huis te gaan en je kinderen een knuffel te geven. Die overgang is hard.
Alles is geheim. We kunnen niet praten met onze vrienden, familie en collega's over wat we doen op ons werk.
Ik ken veel mensen die met iemand moeten praten, maar dit niet uit zichzelf doen omdat ze niemand pijn willen doen. Mensen sluiten zich af.
(De opmerkingen tussen aanhalingstekens zijn direct uit de geschreven antwoorden vertaald. Opmerkingen zonder aanhalingstekens zijn een vertaling van geparafraseerde opmerkingen uit de groepsgesprekken in het verslag van RAND.)
En dat is slechts een kleine greep. Het onderzoek van RAND bevatte 28,5 uur aan sessies met focusgroepen met in totaal 180 vliegers, sensoroperators, en mensen van de inlichtingendienst.
Voorgaande onderzoeken toonden al een hoge mate van 'burn-outs' en beroepsstress aan bij dronepiloten. Maar dit soort ruwe getuigschriften zijn nog steeds uniek in het relatief nieuwe tijdperk van de drones. Voor de piloten op afstand is het alvast een indicatie van hoe psychologisch traumatische de oorlog van de toekomst zal zijn.
Image: Airman Magazine. Modified by author.
FYI.
This story is over 5 years old.
'Ik voel m'n tenen niet': de ijzingwekkende getuigenissen van dronepiloten
Nieuws onderzoek naar de psychische gezondheid van Amerikaanse donepiloten geeft een unieke kijk op hun emotionele worstelingen.
De verhalen die we horen over de "droneoorlog" zijn bijna altijd zielloos en klinisch. Moorden die worden uitgevoerd door machines die duizenden kilometers verder worden bestuurd.Maar de droneoorlog gaat niet alleen over machines. Het zijn echte mensen die de drones besturen, net als dat er echte slachtoffers zijn. Hollywood heeft al geprobeerd aandacht te besteden aan de psychologische druk waar de dronepiloten onder staan in hun levenloze scheepscontainers met airco op een legerbasis in Nevada. Maar niets kan op tegen echte getuigschriften.Een onderzoek naar de stress en ontevredenheid van Amerikaanse dronepiloten, uitgevoerd door RAND, laat een huiveringwekkende en menselijke glimp zien van hun wereld. Het verslag concludeert dat er sprake is van verschillende psychologische stressfactoren waar de piloten mee te maken hebben. Dit varieert van de lange uren tot de algemene moraal van de teams. Maar de anonieme opmerkingen van de dronepiloten zijn nog het meest opvallend.Namelijk: