Het Mexicaanse dorp dat de Titanic bouwde is aan het zinken

Neppassagiers op een nep-Titanic die nergens naartoe gaan, zwaaien een groep uit die niet bestaat. 

James Camerons Titanic had een budget van meer dan 200 miljoen dollar. In die tijd (1995-96) was het de duurste film ooit gemaakt. Toch had de productie nog steeds te kampen met beperkingen, omdat het verhaal zich afspeelde op een enorme oceaanstomer. Filmen op zee was natuurlijk geen optie, dus Cameron en de zijnen kochten een stuk land van 34 hectare in het Mexicaanse Rosarito, een klein stranddorp bij Tijuana, en bouwden vanuit het niets een filmstudio aan zee, inclusief een watertank die groot genoeg was om er een oceaanstomer in te laten zinken. Het was een spaarzame keuze: onroerend goed in die omgeving was goedkoop, Rosarito was slechts vier uur rijden naar L.A. en producers konden besparen op de centen door lokale arbeiders in te huren. Nadat Leonardo DiCaprio zichzelf king of the world had gekroond en de opnames klaar waren, groeide de economie van Rosarito opeens als nooit tevoren. Fox Baja Studios bleef films maken tijdens de toeristische vloed van eind jaren ‘90 en de vroege jaren ‘00, toen bussen vol springbreakers, surfers en gezinnen vanuit Amerika kwamen rijden om te zonnebaden en dronken te worden. Ook was er Foxploration, een toeristische attractie van Fox, inclusief een Titanic-museum. Toch was dit feest van korte duur.

In de jaren erna namen drugsbaronnen Mexico over. De snelle stijging van drugsgerelateerd geweld en een uitbraak van de Mexicaanse griep in 2009 verjaagden in een hoog tempo toeristen en buitenlandse grootheden. Fox verkocht de studio aan lokale investeerders in 2007 en Foxploration sloot zijn deuren, met slechts een paar vervaagde billboards langs de snelwegen als bewijs dat het ooit bestaan heeft.

Rosarito’s landschap is sindsdien overgenomen door verlaten kantoorruimtes en te-koop-borden, en het nachtleven is verworden tot een vage herinnering. De enige blijk van de voormalige glorie als filmstad zijn de honderden buurtbewoners die ooit als figurant fungeerden in Titanic. We spraken drie van hen over hun rol in de op één na meest winstgevende film ooit (na Camerons Avatar): Sergio Sotelo, een ziekenhuismedewerker uit Rosarito, Aislinn Puig, een hotelbewaker die nu in San José del Cabo woont en Liza Ampudia, een huisvrouw die verhuisd is naar Bonita in de Verenigde Staten.

Figuranten die eruitzien alsof ze schik hebben van een verkleedpartijtje.

VICE: Hoe kregen jullie de oproep voor Titanic-figuranten te horen?

Sergio Sotelo: Overal in het dorp waren lantarenpalen beplakt met advertenties en mijn vrienden praatten erover. Ik ging naar een klein castingbureau waar ze een Polaroid-foto van me maakten en me om mijn gegevens vroegen.

Liza Ampudia: Ik kwam erachter dat ze audities deden in een winkelcentrum in Tijuana, dus ik ging erheen. Later belden ze me met de mededeling dat ik gekozen was, dus ging ik naar Rosarito om mijn maten op te laten meten en dergelijke.

Wat was je rol als figurant?

Aislinn Puig: Op een dag belden ze een groep meiden van mijn leeftijd en lieten ze ons in een rij staan. Toen kwam de director of photography langslopen en die bekeek ons één voor één. Hij wees mij aan en gaf me een prothese van een zwangere buik en een grote jurk. Ik speelde een derdeklaspassagier en het was de bedoeling dat ik hoogzwanger was. Eerst wist niemand dat ik niet echt zwanger was, dus iedereen van de productie bood mij zijn stoel aan. Zo ging dat een paar maanden lang. Later, toen ze het uiteindelijke zinken van het schip gingen opnemen, speelde ik een lijk.

Sergio: Ik zat in de derde klas. Ik was arm en ze gaven me een kleine baret, een gele sjaal, een kleine jas—ze gaven je alles behalve ondergoed.

Liza: Ik was een tweedeklaspassagier. De eerste keer dat ze belden moest ik de passagiers uitzwaaien toen het schip vertrok. Een andere keer, toen het schip zonk, zat ik in één van de boten. Er waren ook opnames dat ik moest rennen, toen het schip op zijn kant ging.

Hoe zag jullie werkdag eruit?

Sergio: Vroeg in de ochtend kwam er een klein busje langs om je op te halen. We moesten steeds weer hetzelfde shot overdoen, terwijl die vanuit verschillende hoeken werd geschoten. Dan schreeuwden ze “Actie!”, en dan begon iedereen te bewegen, en dan schreeuwde James Cameron naar iemand, omdat-ie een slecht temperament had, en dan werd iedereen bang.

Aislinn: Ik dacht dat het allemaal heel elegant zou zijn, dat ik Leonardo DiCaprio zou ontmoeten, maar, oh, verrassing! Er waren gigantisch veel figuranten, en de regisseur behandelde je gewoon als een koe. Als je het verpestte, dan schreeuwden ze tegen je. En ze ontsloegen behoorlijk veel mensen omdat ze stomme dingen deden. Er was bijvoorbeeld een jongen die steeds het peaceteken maakte als de camera langskwam, dus werd hij ontslagen—de film kostte miljoenen dollars, en hij verpeste één shot. James Cameron schreeuwde behoorlijk lelijk tegen hem, terwijl iedereen erbij stond. Ik denk dat hij gewoon onder heel veel druk stond door deze film. Ik ontmoette hem later, tijdens een Titanic-evenement bij Fox Studios, en toen was hij best wel cool.

Acteurs die gecast waren als de Titanic-crew poseren voor de foto.

Wat was jullie ervaring met de interactie met filmsterren? 

Aislinn: Danny Nucci [die Jack Dawsons vriend Fabrizio de Rossi speelde] was altijd in zijn rol. Dus als je met hem aan het feesten was, sprak hij met je in het Italiaans. Die gast zou nog mijn zus proberen te versieren met een Italiaans accent. Billy Zane huurde een huisje, ver van de rest van de productie, en daar gaf hij feesten. Die gast was wel cool. Kate Winslet was erg aardig tegen iedereen, maar zij feestte nooit. Wie heel veel uitging, was Leonardo DiCaprio. Ik heb zelf nooit met hem gefeest, maar ik ken de mensen van de Rock & Roll Taco [een lokale kroeg] en zij zeiden dat het altijd een probleem was wanneer hij de rekening moest betalen. Hij zei altijd dat hij Leonardo DiCaprio was en dat hij niet hoefde te betalen.

Hoeveel betaalden ze jullie?

Aislinn: 40 dollar per dag, plus eten en vervoer.

Liza: Tussen de 80 en 120 dollar per dag. Het voelde wel als discriminatie: aan het eind van de dag was er een standje met dollars en eentje met peso’s. De Amerikanen kregen veel meer betaald. Ik weet niet waarom ik werd gerekend tot de Amerikanen; misschien dat het kwam door hoe ik het formulier invulde. Mijn zus meldde niet dat ze een Amerikaans paspoort had, dus kreeg ze uitbetaald in peso’s en ik in dollars.