De Canadese regering houdt bewijs van kindermisbruik achter

Een klassenfoto van St. Paul's Indian Industrial School in Middlechurch, Manitoba. via WikiCommons.

Begin jaren negentig kwam er in Canada een ernstig schandaal aan het licht. Op St. Anne's Residential School zouden er tussen 1904 en 1976 honderden inheemse kinderen misbruikt zijn. Een groot team van detectives werd op de zaak gezet. Het onderzoek leverde zo'n 7.000 pagina's aan gruwelijke getuigenissen op. Deze doen niet onder voor memoires van mensen die een concentratiekamp overleefden.

De bevindingen liegen er niet om: talloze gevallen van misbruik, zowel fysiek als seksueel. Het is een  oneindige lijst: van verkrachting en mishandeling tot het moeten eten van ranzige etenswaren zoals bedorven pap, die uitgebraakt werd door de kinderen en daarna weer opgegeten moest worden. Maar nog gruwelijker is de elektrische stoel, waar kinderen op vastgebonden werden om gemarteld te worden. Soms gebeurde dat bij wijze van straf, maar het kon ook als vermaak voor het personeel ingezet worden.

Edmund Metatawabin was ten tijde van het onderzoek leider van 'Fort Albany First Nation', een gemeenschap van aboriginals in het Noorden van Canada. Hij bracht het schandaal onder de aandacht, en ging ermee naar de politie. Zelf was hij slachtoffer geworden van de elektrische stoel en had daar nog altijd levendige herinneringen aan: "Bij kleine jongens vlogen de beentjes de lucht in, telkens als ze een schok toegediend kregen. Dat was een grappig gezicht voor de toeschouwers, die altijd hard moesten lachen. De schokken werden steeds meer opgevoerd, de pijn werd almaar ondraaglijker. Sommige kinderen raakten buiten bewustzijn."

Bij de afronding van het onderzoek, in 1997, werden zeven oud-werknemers schuldig bevonden en veroordeeld. Het 7.000 pagina's tellende onderzoeksverslag werd veilig opgeborgen. Nu eisen de slachtoffers compensatie, maar de regering doet er alles aan om te voorkomen dat de documenten ooit nog het daglicht zullen zien. In zaken zoals deze wordt de regering verantwoordelijk gehouden voor het leed van de slachtoffers. De manier waarop de regering handelt maakt het voor slachtoffers praktisch onmogelijk om compensatie te eisen. De regering zelf zegt zo te handelen vanwege 'privacyredenen'.

Ik zocht per e-mail contact met de advocaat van de slachtoffers, Fay Brunning, die hen helpt bij hun compensatie-eisen.
Fay vertelt dat elektrische schokken als een vorm van marteling beschouwd worden, in zaken met vluchtelingen. De elektrische stoel, waarop zijn cliënten mishandeld zijn, zou dus ook als marteling gezien moeten worden.

Fay heeft veel contact gehad met een detective uit het onderzoeksteam, Constable Greg Delguidice. Zo kreeg hij diens 'will-say'-document onder ogen, een omschrijving van wat hij in de rechtbank zou gaan zeggen. Daaruit bleek dat Delguidice steun zou aandragen voor de claims van de slachtoffers. Wat echter ook bleek was dat de regering het meest cruciale bewijs van misbruik verborgen houdt. "In de verklaring van de regering over St. Anne's wordt geen enkel bewijs onthuld," zegt Fay.

Ik belde Delguidice meteen op, en vroeg hem of hij bereid was om zijn visie op de zaak met ons te delen. Hij was helaas niet in staat om commentaar te geven. Het proces was immers nog in volle gang.

De documenten die de regering achterhoudt zijn van essentieel belang voor het strafproces. De slachtoffers hebben bewijs nodig, zodat hun eis niet afgedaan wordt als een verzoek dat enkel gebaseerd is op herinneringen. Fay liet weten dat hij vond dat de regering haar schuld moest bekennen. "Het mag niet zo zijn dat oud-leerlingen één voor één bij de rechter moeten komen om hem ervan te overtuigen dat er inderdaad een elektrische stoel was. En ze hebben bovendien recht op compensatie, daar kan toch geen twijfel over bestaan?"

Het is totale nonsens dat de regering ook maar iets te zeggen heeft over bewijsvoering in deze zaak,  aangezien ze de verdachte is. Parlementslid Charlie Angus is het hier roerend mee eens: "…alsof je de verdachte in een zedenzaak laat beslissen welk bewijs er gebruikt zal worden."

Omdat ik benieuwd was naar de civiele en politieke motieven van de regering, om toch al deze documenten achter te houden, belde ik ook met Charlie:

“Ze maken zich weer eens schuldig aan gluiperig gedrag, zoals gewoonlijk. Het kan ze ook niks schelen dat de slachtoffers niet weten wanneer ze voor moeten komen om hun zaak te bewijzen. Ze doen ontzettend flauw, zo van: 'We weten waar het is, maar we gaan het lekker niet geven'."

"Dit is een regering die constant zegt op te komen voor slachtoffers, en hard te zullen zijn voor criminelen. Zijn er soms twee types slachtoffers in dit land, inheemse en niet-inheemse burgers? En zo ja, hebben die  inheemse burgers soms minder rechten; is dat waarom bewijs van marteling en seksueel misbruik onderdrukt wordt? Zodat er wat dollars bespaard worden? Ik vind dat echt misselijk, dat ze wisten waar deze documenten lagen, maar ze niet wilden verschaffen. Volkomen achterlijk."

Daarna vroeg ik Charlie of hij dacht dat de regering haar fouten nog recht kon zetten. Of ze nog iets kon betekenen voor de slachtoffers.
"Dat zou kunnen, maar dat hangt af van hun timing. Ze moeten die documenten snel boven tafel brengen. Ik weet dat de politiek op lokaal niveau bereid is om te helpen, en dat ook de politie in Ontario wil helpen. Mensen willen gerechtigheid. Wie kiest er nou de kant van mensen die slachtoffers van kindermisbruik negeren? Daar heb je een zeker niveau van morele corruptie voor nodig. Dus ik verwacht dat deze minister van justitie het juiste zal doen, en de documenten vrij zal geven. De regering kan eigenlijk niet anders, of ze nu wil of niet. Iedereen weet er inmiddels van."

Toen ze de documenten niet direct vrijgaf, liet de regering blijken dat ze niet oprecht geweest is in haar verontschuldiging. Het was slechts een oppervlakkig gebaar. Stephen Harper benutte het moment om een historische verontschuldiging aan te bieden. Nu is het tijd om iets te doen, en om echt wat te veranderen voor de slachtoffers van de inheemse bevolking van Canada.

Volg Dave op Twitter: @ddner