Dit visuele platform spreekt zich uit tegen seksuele intimidatie

Eerder dit jaar begon Eliza Hatch met Cheer Up Luv, een serie portretten en interviews met vrouwen die in het openbaar seksueel geïntimideerd waren. Op deze manier kregen de vrouwen de kans hun ervaringen te delen over die keren dat ze zich machteloos en kwetsbaar voelden, en iets te zeggen tegen degenen die hen publiekelijk vernederden. Hiermee hoopt Eliza meer bewustzijn te creëren over de epidemie van publiekelijk seksuele intimidatie en hoopt ze de stilte eromheen te doorbreken. Hier deelt ze haar verhaal. (@cheerupluv)

Naomi

Ik ben ontelbare keren slachtoffer geweest van seksuele intimidatie in het openbaar. Door de jaren heen heb ik al zo veel naar mijn hoofd geslingerd gekregen, van 'lach eens wat meer' tot opmerkingen van een meer schokkende aard. Elke keer dat het gebeurde, voelde ik me kwetsbaar en totaal machteloos. Maar ik ben niet alleen. Door de constante normalisatie van seksuele intimidatie voelen vrouwen zich niet serieus genomen, en krijgen ze constant te horen dat ze zich druk maken om niks.

Het is een epidemie geworden, en die vereist meer bewustzijn. Daarom startte ik eerder dit jaar Cheer Up Luv - een serie portretten en interviews met vrouwen die in het openbaar seksueel geïntimideerd zijn. Door vrouwen een platform te geven om hun verhalen te delen, hoop ik dat ze zeggenschap krijgen over de situatie en de kans krijgen iets terug te zeggen.

We leven in zo'n visuele wereld, waarin alles wat we lezen ondersteund wordt door beelden. Mede door onze afnemende concentratieboog, hebben we steeds meer de hulp van foto's nodig om mee te kunnen leven met wat we lezen. Daarom gebruiken we in dit project naast tekst, ook fotografie. Ik wilde de vrouwen een platform geven waar ze gehoord zouden worden, maar ze ook fotograferen terwijl ze hun verhaal delen; ik wilde dat je in de ogen van een vrouw kon kijken als ze herinneringen aan het ophalen was aan die vreselijke situaties.

Sinds ik het project begonnen ben, zijn er veel vrouwen geweest die hun verhaal wilden delen. Ik vergelijk de verhalen nooit, omdat dat de normalisatie van het probleem alleen maar versterkt. Waarom zou het ene verhaal erger zijn dan het ander? Uiteindelijk zou niemand zich oncomfortabel moeten voelen in een openbare ruimte door het toedoen van een ander. Maar het is wel zorgwekkend hoeveel verhalen ik hoor van vrouwen die dingen op jonge leeftijd hadden meegemaakt. Zoveel verhalen beginnen met "Toen ik onderweg naar school was" of "Toen ik dertien was". Ik denk dat die kwetsbare, jonge leeftijd waarop het vaak gebeurt een van de meest zorgwekkende aspecten is van seksuele intimidatie.

De komende jaren wil ik een wereldwijd netwerk creëren van vrouwen die hun verhaal willen delen. Tot nu toe heb ik voornamelijk vrouwen gefotografeerd in Londen, maar ik zou hetzelfde willen doen in New York.

De laatste tijd zijn er op Cheer Up Luv steeds meer vrouwen met allerlei soorten weerzinwekkende verhalen over huiselijk geweld. Maar de centrale focus is en blijft over gevallen gaan die plaatsvinden in het openbaar. Hoewel er de afgelopen veertig jaar al een behoorlijke vooruitgang is geweest voor westerse vrouwen, zijn er nog steeds problemen die niet gezien worden, en zijn er enorme delen in de wereld waar vrouwen nog steeds verschrikkelijk slecht behandeld worden. Ik denk dat vrouwen nog steeds te maken hebben met discriminatie, zoals niet evenveel betaald worden, de seksualisering in film, tv of reclames en seksueel geweld, zowel thuis als in het openbaar. Met Cheer Up Luv focus ik me op een specifiek probleem, maar het is een probleem dat erg belangrijk voor me is en waar helaas veel meisjes regelmatig mee kampen.

Er zijn veel factoren die invloed hebben op waarom er weinig gesproken wordt over dit soort intimidatie, en het heeft te maken met hoe diepgeworteld het zit in de maatschappij. Voorbijgangers raken maar weinig betrokken bij een ruzie die in het openbaar uitbreekt, laat staan wanneer een man iets vulgairs roept naar een vrouw in de metro. Als niemand erkent dat je lastig gevallen bent, doe je zelf ook die moeite niet en vermijd je het, want dat is het makkelijkst. Ik denk dat er zeker een gebrek aan bewustzijn is onder de mannelijke bevolking over wat als seksuele intimidatie telt, en van de vrouwelijke kant heerst het idee dat ze 'er geen probleem van willen maken'. Veel vrouwen voelen zich geloof ik niet serieus genomen als ze over relatief milde intimidatie klagen, en willen er misschien zelf niet eens over nadenken. In veel scenario's heb ik ontdekt dat je gewoon zo snel mogelijk uit de situatie wil komen, omdat het zo onaangenaam is.

Zolang mensen blijven praten over seksuele intimidatie, kunnen we deze zwijgcultuur en normalisatie aanvechten. Het zal een lang proces worden, maar zolang we onacceptabel gedragen blijven benadrukken en afwijzen, kunnen we het hopelijk ook uiteindelijk verdrijven.

Ook al zijn de thema's van het project negatief, mijn doel is altijd geweest om iets positiefs te creëren. Ik wil doorgaan met het verspreiden van ideeën over emancipatie, en proberen vrouwen meer open en comfortabel te laten zijn met nare situaties. Mijn droom is om mijn fotografie in verschillende landen door te zetten, en nog meer mensen met verhalen een stem te geven.

Als jij iemand bent of kent die hulp of advies nodig heeft met seksuele intimidatie en geweld, kun je op Mind's website meer vinden zoals een lijst met websites, hulplijnen en instanties .