Hoe je dacht dat volwassen worden zou zijn, en hoe het werkelijk gaat

Terwijl je de studiewijzer invult in de derde klas van de middelbare school denk je na over de toekomst. Zorgeloos en evenwichtig, wordt het. Een eigen huis dat heerlijk ruikt, een relatie met de liefde van je leven, zonder moeite je belastingaangifte invullen, dure wijn drinken op chique diners, ogen zonder wallen, boswandelingen maken, een vlammende carrière en.. Helaas! Nu je ergens in de twintig bent weet je dat niets minder waar blijkt te zijn.

Ariel Levy is schrijver en journalist bij The New Yorker en vatte volwassen worden samen als het “leren omgaan met alles waar je eigenlijk liever niet mee wil omgaan.” Je wordt in je volwassen leven namelijk gegarandeerd hopeloos gekwetst, het loopt niet zoals je wil, alles kost geld, er gaan een hoop dingen mis. Je vangnet wordt dunner, je verantwoordelijkheden groter en soms worden er mensen ziek of gaan er mensen dood. Het vooruitzicht op ouder worden is een grote, beroerde illusie. Om je een hart onder de riem te steken: dit geldt voor ons allemaal. Daarom heb ik een overzicht gemaakt van alle dingen die je verwacht van volwassen worden, en hoe het werkelijk gaat.

Verwachting van volwassen worden: Een huis. Voor jezelf. Het ruikt er niet naar dooie muizen en je hebt een hele grote, comfortabele bank. Je weet precies in welk gat van je wasmachine je waspoeder moet. Het aanrecht heeft een Quooker. Misschien heb je een huisdier, en een schoonmaker. Want dat kun je betalen. Het is groot genoeg voor een eventuele baby, en er is een mogelijkheid tot aanbouw - want mochten jij en je partner over twee jaar in een woonsleur zitten, kunnen jullie je buigen over een verzoenend klusproject. De zon schijnt.

Hoe het werkelijk gaat: Je hebt je afgelopen week weer eens ingeschreven voor een hospiteeravond via Kamernet. Het antikraakhuis waar je noodgedwongen in verblijft wordt namelijk gesloopt voor nieuwbouwwijk ‘Gentrificatiezicht’. Spijt van je beslissing ‘het te gaan maken in de grote stad’ bekruipt je gestel. Je pakt je pallets en bevlekte matras die een bed moeten voorstellen en logeert tijdelijk bij een vriendin, die haar seksuele vrijheid jammer genoeg hartstikke serieus neemt. Je doet geen volgroeid oog dicht vanwege het gekreun. Helaas bouw je een hardnekkig slaaptekort op. Je zucht, mompelt verontwaardigd ‘ik ben verdomme 27’ en opeens lijkt weer bij je ouders wonen best aantrekkelijk. Zij hebben ten minste een Quooker, een fatsoenlijk bed en hun doucheputje zit niet vol met het lichaamshaar van je zevenentwintig huisgenoten.

Verwachting van volwassen worden: Een liefdevolle, duurzame, heteroseksuele en monogame relatie met de ware, rond je vierentwintigste. Het heerlijke zonnetje schijnt en verwarmt je verliefde neusje. Op je dertigste ben je getrouwd en is er vooruitzicht op het eerste kindje. Je blijft lekker voor altijd bij elkaar!

Hoe het werkelijk gaat:
Op je twintigste ontmoet je je eerste en allergrootste liefde, en de Instagram van die liefde is behoorlijk verslavend. Je weet zelf ook wel dat het gênant is dat het al de zestiende keer is vandaag dat je het profiel bekijkt. Je bent obsessief verliefd, maar helaas, je liefde voelt na een tijd niet meer hetzelfde voor jou. Hij of zij vertelt dat-ie iemand anders heeft lopen pompen en dat “verder wil onderzoeken”. Dan begint de ellende.

Je gaat een zeer onstuimige periode tegemoet waarin overdreven veel vrijblijvend geneuk en een laag zelfbeeld centraal staan. Je komt erachter dat je misschien wel bi bent, laat je okselhaar groeien, scheert het dan weer af en je koopt een vibrator want je hebt heus geen pik nodig. Je experimenteert even met polyamoreuze relaties, want monogamie is voor kortzichtige mensen die het brede spectrum van liefde niet begrijpen. Je probeert kortstondige relaties want het concept van de ware is achterhaald, volgens jou, en hoe weet je nou of iemand bij goed bij je past als je er niet genoeg hebt gehad? Je vindt Tinder een rotapp waar je “niks aan hebt” maar gebruikt het dagelijks, en een gebroken hart is eerder regel dan uitzondering. Uiteindelijk zit je jezelf op druilerige zondagochtenden sipjes af te vragen waarom je opnieuw moederziel alleen een veel te zacht eitje laat schrikken :(

Verwachting van volwassen worden: Een baan hebben. Een uitdagende. Een duidelijke functie op een bekend kantoor, zoiets als bankier bij de ABN-amro, advocaat bij Moszkowicz Advocaten of journalist bij de Volkskrant. Dat je met een frisse toeter, gestreken overhemd aan en een snelle bril op in een geleaste Mercedes naar je fulltime baan mag rijden, en je jezelf eigenlijk stiekem een lul vindt - maar je daar ook behoorlijk prettig bij voelt. De zon schijnt zoals-ie nog nooit heeft geschenen, en als je de voordeur van je kantoor opent begroet je je collega’s met een vrolijke glimlach. Je werk is een grote bruisende bedoening en de complimenten vliegen je om de oren. Er is niet eens tíjd om ook maar even te gapen.

Hoe het werkelijk gaat: Het is woensdag. Je wordt om kwart over elf wakker. Het riekt naar Jägermeister uit alle gaten van je lichaam. Je bent gisteren geëindigd met een horeca-collega in volkskroeg de Bolle Jan, waar je alle tien top 40 hits van Gerard Joling ten gehore hebt gebracht aan toiletjuffrouw Jeanette. Je bedenkt je wat er vandaag op de planning staat. Geen klap! Even ben je daar blij om. Maar zodra je je laptop opent maakt die blijdschap plaats voor een grimmig miezerdeken dat zich boven je hoofd uitstort. Je wordt herinnerd aan je onovertroffen laksheid en onbestaand verantwoordelijkheidsgevoel, want het enorme, en twee jaar oude duivelsgebroed genaamd je scriptie is het eerste dat je ziet. Je klapt je laptop weer dicht. Op hetzelfde moment krijg je een smsje van je moeder, “dat ze de kosten van je uitstrijkje van twee maanden geleden naar je heeft overgemaakt.” Maar dat dit “verdomme ook de laatste keer is.” Vervolgens zit je per ongeluk tot vier uur ‘s middags met je hand in je broek door Instagram te scrollen op je telefoon. Om een uurtje of vijf bedenk je je GODDANK dat er bioscopen in de stad zijn. Morgen weer een nieuwe dag om je bezig te houden met serieuzere zaken!

In het geval dat je wel een baan hebt: Je bent parttime Ad-Ops manager van het bedrijf ‘Flexcontent’, en je weet zelf niet eens wat dat precies inhoudt. Het enige dat op je to do-lijstje staat is ‘aan iets beginnen’. Op dinsdag zijn je wallen nog groter dan op maandag en de bezorging van kamerplanten op je afdeling is het leukste dat je deze week is overkomen.

Verwachting van volwassen worden: Een gezonde mentale toestand. Een stabiel leven met grip op je emoties. Je geest is helder en het zonnetje zit gewoon weer eens heerlijk te schijnen op je bolle wangetjes!

Hoe het werkelijk gaat: Laatst ben je na het uitgaan een snackbar binnen gelopen en waren je frieten nat van je tranen, omdat de vriendelijke frietjesmaker de uitjes op je patat vergeten was. Hè geds! Je beseft je ook wel dat het een beetje overdreven is, maar het gaat gewoon niet zo goed met je. Hoewel je emoties in je tienerjaren nog beschreven konden worden als een prima neutraal lijntje met af en toe een kleine emotionele uitschieter (bijvoorbeeld omdat bokkenlul Bram - maar wel een leuke bokkenlul! - met Julia en haar énorme voorgevel stond te tongen op het schoolfeest), is je leven tegenwoordig vooral een onvoorspelbaar rad van emotiefortuin waar je óf behoorlijk verdrietig óf een stuk chagrijn van wordt. Dit zijn ongeveer de prijzen die je in je dagelijkse volwassen leven kan winnen:

‘Een beroerde kater omdat je gisteren weer eens de keel hebt gesmeerd met een fles Mooikaap!’
‘Rotbaan onder je niveau!’
‘Je verwachtingen zijn, ondanks al je harde werk, helaas tóch net niet uitgekomen!’
‘Geen zin meer in je scharrel!’
‘Krijgt geen bericht terug van de persoon waar je wél een relatie mee wil!’
‘Verdrongen trauma’s waarop je nu ineens gaat reflecteren!’
‘Hartstikke verdrietig want je hebt er dit weekend een grammetje mdma doorheen gejaagd!’ Gefeliciteerd! Elke dag prijs.