7 ouders over wat ze hebben geleerd van hun transgender kinderen

Dit is een iets ingekorte versie van dit artikel van Broadly US

Uit een memo die onlangs naar buiten werd gebracht door The New York Times bleek dat de regering van president Trump de officiële erkenning van transgender personen in de VS wil terugdraaien. Trump trok eerder al de door Obama ingevoerde richtlijn voor genderneutrale wc’s in, en hij probeerde bovendien de wet te veranderen die scholen verbiedt om te discrimineren op basis van geslacht. Door dit alles lopen jonge transgender en non-binaire mensen in de VS steeds meer gevaar om lastig gevallen te worden, op school en daarbuiten.

Broadly US vroeg aan zeven ouders van trans en non-binaire personen hoe zij hun kinderen leerden begrijpen en accepteren. Dit is hun advies aan anderen.

Toen Michael drie was vroegen vrienden van ons of hij misschien bloemenmeisje wilde zijn op hun huwelijk. Ik zal de rest van mijn leven spijt hebben dat we hem dat hebben laten doen. Hij voelde zich echt vreselijk ellendig. Ik moest hem door het gangpad dragen, terwijl hij ondertussen bloemen naar de mensen gooide. Ik kan me ook nog goed herinneren dat Michael een keer een Batman-shirt droeg, en er een man voorbij fietste die zei: “Hé Batgirl!” Michael wilde bijna achter hem aan rennen. “HET IS BATMAN!” riep hij woedend.

Toen we Michael adopteerden werkte ik in de psychische zorg, en specialiseerde ik me in het helpen van lhbt’ers. De eerste keer dat Michael zich uitsprak over zijn genderidentiteit, was toen hij vroeg of de Kerstman hem ook een penis kon geven. Vanaf dat moment hadden we het erover dat hij zich misschien als jongen zou identificeren. Toen hij op een ochtend wakker werd en ons vertelde dat hij een jongen was, zeiden we: “Oké. Als je wil kan je voor altijd een jongen zijn. We kunnen je ‘hij’ en ‘hem’ noemen, en je haar laten knippen.”

Het was een opluchting voor Michael om uit de kast te komen als transgender jongen. Hij is sindsdien veel zorgelozer en gelukkiger. Wel werd hij gepest, meestal wanneer hij op school naar de wc ging. Dat was heel moeilijk voor hem, dus besloten we dat het beter was om van school te veranderen.

Ik maak Michael elke dag duidelijk dat hij er mag zijn. Ik noem hem heel bewust altijd "mijn zoon", en als hij vrolijk is zeg ik dat hij eruitziet als een gelukkige jongen. "Ik bén ook een gelukkige jongen," zegt hij dan.

Mijn advies voor ouders met kinderen die net uit de kast zijn gekomen als trans, is om hulp te zoeken. Er zijn verschillende online gemeenschappen waar je als ouder terecht kan. Ik schrok eigenlijk dat ik zo emotioneel was over Michaels transitie. Ik denk dat veel ouders die er positief in staan vergeten dat er ook veel emoties bij komen kijken. Voor mij was het bijvoorbeeld best wel heel moeilijk om alle foto's waarop hij op een meisje leek op te bergen. Of toen we zijn lange haar afknipten.

Ik wil dat ouders van transgender kinderen weten dat het juist belangrijk is om die gevoelens te erkennen, maar dat het alleen niet in de weg moet staan van het traject van hun kind.

De week na het nieuws van Trumps plan was heel zwaar. We proberen ervoor te zorgen dat onze zoon daar niks van merkt. Ik praat met een therapeut die weet wat er aan de hand is in de wereld en me helpt om mijn emotionele uitbarstingen te beheersen. Mijn man en ik doen meer dan ooit ons best om eerlijk tegen elkaar te zijn en close te blijven. Als je bang bent is het makkelijk om dat af te reageren op mensen die dichtbij je staan. Het is belangrijk dat we dat juist niet doen, om te zorgen dat Michael in een liefdevolle omgeving opgroeit.

Een jaar geleden stopte Zara plotseling met het maken van haar huiswerk. We konden aan haar zien dat er iets mis was. Even later kwam ze uit de kast als transgender. Eerst dachten we nog dat ze misschien queer was, of gewoon vrouwelijk. Maar ze bleef het zeggen: “Ik ben geen homo, ik ben transgender. Ik ben een meisje. Ik vind jongens misschien leuk – maar dat maakt me nog geen homo.”

Waar wij wonen is niet bepaald de meest queer-vriendelijke omgeving. We kregen een hoop negatieve reacties. Omdat mijn vrouw en ik queer zijn, werd er beweerd dat wij Zara bewust hadden aangeleerd om transgender te zijn. Dat we haar hadden gehersenspoeld.

We werden uit de gemeenschap gedreven en mijn familie wilde niks meer met ons te maken hebben. We verhuisden naar een andere plek, in dezelfde staat, waar we dachten dat het veiliger zou zijn. We hebben ons nu wel omringd met fijne mensen om ons heen, die onze familie onvoorwaardelijk steunen. Toch krijgen we als queer koppel met een transgender kind nog steeds weleens negatieve reacties.

Sinds Zara uit de kast is gekomen als transgender, en puberteitsremmers slikt, gaat het heel goed met haar. Ze heeft haar school weer opgepakt en bloeit helemaal op. Zara’s school staat heel positief tegenover haar transitie. Ze laten haar de wc gebruiken die ze wil, en al haar leraren gebruiken haar huidige naam en de goede voornaamwoorden.

Hoewel haar school haar gender dus totaal erkent, heeft ze het daar soms toch nog moeilijk. Ze is bang dat ze niet zal slagen en ze heeft het gevoel dat mensen niet geloven dat ze echt een meisje is, en dat anderen daarom niet met haar willen spelen. We proberen haar te helpen met die onzekerheid. Het is al zwaar genoeg om middelbare scholier te zijn, en dan moet Zara ook nog haar weg proberen te vinden als transgender meisje. Maar gelukkig heeft ze ook vrienden die van haar houden om wie ze is. Deze zomer ging ze op kamp voor transgender kinderen, waar ze tijd kon doorbrengen met leeftijdsgenoten. Het was heel fijn voor haar om die gemeenschap te voelen.

Ik ben soms bang voor haar veiligheid, en ik maak me zorgen dat haar leven moeilijk zal zijn. Ze is zwart en transgender, dingen die haar leven lastiger zouden kunnen maken. We vragen geregeld aan Zara hoe we haar het beste kunnen steunen. Ook laten we haar, als het even kan, rolmodellen in magazines of op tv zien die trans zijn. We praten bijvoorbeeld veel over Janet Mock en we zijn van plan om de serie Pose samen te kijken.

In zijn eerste schooljaar kwam Leo op een dag thuis en zei hij dat niemand vriendjes met hem wilde zijn. Zelfs na school wanneer alle kinderen aan het spelen waren op het schoolplein, kon ik zien dat hij zich geïsoleerd voelde. Ik snapte niet waar dat door kwam. Het verband met zijn moeilijke zoektocht naar zijn gender legde ik toen nog niet.

In juni, aan het einde van zijn kleuterjaar, hadden we het over zijn gevoelens rondom zijn gender. Ik zat bij hem op bed en vroeg of er iemand op school wist dat hij een jongen is. Hij keek me bang en geschrokken aan en antwoordde dat niemand het wist, omdat hij het geheim moest houden.

Ik dacht: ik pak dit helemaal fout aan, ik ben een slechte ouder. Ik realiseerde me hoe naar het voor hem moest zijn. Ik heb toen tegen hem gezegd dat hij zich niet hoefde te verstoppen, dat hij geen geheim hoefde te bewaren.

Ik legde hem uit wat transgender zijn betekent, en dat leek wel alsof ik water gaf aan een totaal uitgedroogde plant. Hij bloeide helemaal op. Ik had hem nog nooit zo levendig gezien. Hij zei: “Dat is wie ik ben.” Het was een enorm belangrijk moment.

Tegen de tijd dat het bijna herfst was en school weer zou beginnen, hadden we hem goed kunnen helpen in zijn transitie. Wel moest hij van school veranderen, omdat zijn oude school hem niet wilde steunen.

Op 3 november is het precies twee jaar geleden dat Leo op sociaal gebied in transitie ging. Hij ging heel snel van zijn oude school af, en met hulp van Jared Fox, het lhbt+-verbond tussen scholen uit New York, deden we een crisisoverplaatsing naar een nieuwe school.

Leo zit nu daar nu twee jaar en tot nu toe zijn de ervaringen geweldig. Hij had extreme straatvrees, wat veel minder is geworden. Hij is niet somber meer. Eigenlijk gaat het nu ongelooflijk goed met hem. Leo’s eerste dag op zijn nieuwe school was een soort debuut – we hadden de hele zomer gewerkt aan zijn zelfvertrouwen en sociale transitie. Op een foto van hem op zijn eerste dag is een totaal ander kind te zien dan de jaren daarvoor.

Mijn advies aan ouders: soms weet je zelf niet hoe iets werkt, maar je kind wel. Dat is het moment om zelf je mond te houden en je kind te laten praten. Zo leer je alleen maar. En misschien leer je niet alleen, maar groeit ook je hart, en word je zelf een liefdevoller persoon. Ontwikkel jezelf, en durf het aan om culturele normen te verwerpen.

Sinds de situatie met Trump word ik overspoeld met vriendschapsverzoeken. Het is net alsof een enorme vloedgolf van trans personen en bondgenoten zich heeft verenigd, wat hartverwarmend is. Ik weet dat het afgezaagd klinkt, maar ik geloof er heilig in dat de liefde overwint, en dat we samen sterker staan.

Ik laat mijn zoon niet naar het nieuws kijken. Ik ben dankbaar dat niemand op school tegen hem heeft gezegd wat er aan de hand is. Hij is zeven, en heeft al eens gezegd dat hij weet dat er mensen zijn die niet begrijpen wat trans zijn is. Ik zie geen enkele reden om dat te benadrukken door te vertellen dat er in dit land mensen zijn die ronduit gewelddadig zijn tegenover transgender personen.

Als je getuige bent van beledigend gedrag, zeg er dan wat van. Een bondgenoot zijn betekent helemaal niks als je je stem niet gebruikt om onwetendheid tegen te gaan.

Ik weet niet beter dan dat er in mijn native Amerikaanse familie transgender personen zijn geweest. Mijn overgrootmoeder had bijvoorbeeld een zus die transgender was. Het was dus helemaal niet schokkend om te horen dat Willow trans is, maar toch was het wel een verrassing. Ik hecht zelf niet veel waarde aan gender, dus ik had er niet eens over nagedacht. We zagen Willow gewoon als ons kind.

Ze is getrouwd met een transgender man en hebben een kindje samen. Ze wonen samen, tegenover mij in de straat. Haar man en zij waren beste vrienden op de middelbare school, en hij was destijds al uit de kast als transgender.

Willow kwam vorig jaar uit de kast toen ze na de middelbare school als houthakker ging werken. Ze belde me vanuit het bos en zei: “Door dit werk heb ik tijd gehad om na te denken over waarom ik me nooit helemaal op mijn gemak voel, en waarom ik nooit helemaal gelukkig ben geweest met mezelf. Ik denk dat ik eigenlijk een meisje ben."

Ik antwoordde: “Oké, als je een meisje bent, dan ben je een meisje. Jij kan het weten.”

We maken ons wel zorgen om haar. Mijn man accepteerde meteen dat Willow een meisje is, maar moest ook huilen omdat hij bang is dat iemand haar pijn zal doen. Onze enige zorg is geweld tegen haar en andere transgender mensen.

Mijn advies aan andere ouders is om je kind te steunen, en te realiseren dat hun leven en geluk het allerbelangrijkste is. Zij zijn de expert, wat betreft hun eigen identiteit. Jij kan ze alleen liefhebben en vertrouwen.

Ik ben psycholoog en geef les over de psychologie van gender. Ik ben 54 jaar, en ik vind dat het hoog tijd is dat de oudere generatie verandert.

Sky was 17 toen hen uit de kast kwam. Tot een paar maanden gebruikte Sky de voornaamwoorden 'zij/haar', en nu 'hen'. Sky begint zichzelf nu pas te ontwikkelen. Dit is allemaal nog steeds heel nieuw.

Sky is heel gelukkig nu hen uit de kast is gekomen en met vrienden is verhuisd naar een grote stad. Dat is heel goed geweest voor Sky’s zelfvertrouwen. Ik denk ook dat de gesprekken over de transitie met ons hen erg heeft geholpen.

Sky’s biologische moeder weet niet zeker of ze het feit dat Sky non-binair is kan steunen, en of ze hun voornaamwoorden kan respecteren. Voor mij is dat makkelijker. Ik geef transgender studenten les, en ik steun ze altijd, dus het zou een beetje hypocriet van me zijn om dat bij mijn eigen kind niet te doen.

Ik zou willen dat de ouders van andere transgender en non-binaire kinderen eerst even diep ademhalen. Als ouders hebben we geleerd om er voor onze kinderen te zijn, en om dingen voor ze op te lossen. Maar er moet eigenlijk gewoon meer worden geluisterd naar kinderen. Het belangrijkste is om soms stil te zijn. Leer te luisteren.

Cassandra kwam uit de kast als transgender toen ze 15 was en op de middelbare school zat. In de periode daarvoor had ze een ernstige depressie, en ik probeerde uit te vinden waarom. Ik wist toen niet precies wat het betekende om transgender te zijn. Ik vroeg me af hoe je dat kon weten op die leeftijd, en hoe je ooit die beslissing kon maken.

Ik deed op internet zoveel mogelijk onderzoek. Ik weet nog goed dat ik een artikel las over het grote aantal transgender mensen die zelfmoord plegen. Ik besefte dat ik ofwel mijn kind zou steunen, of dat ze er later misschien niet meer zou zijn. Dat laatste was geen optie.

De middelbareschooltijd was lastig voor Cassandra toen ze uit de kast was gekomen. Haar leraren weigerden haar voornaamwoorden te gebruiken en negeerden het gepest in de klas volledig. We besloten haar van school te halen. We hebben ook haar naam en geboorteakte veranderd. Het afgelopen jaar lijkt ze wel een ander mens. Ze is echt gelukkig.

Ik weet eerlijk gezegd niet of ik de recente aanval op de trans gemeenschap door regering-Trump echt heb verwerkt. Ik raak in paniek als ik bedenk wat dat voor ons zou kunnen betekenen. Ik moet mijn dochter laten zien dat ik sterk ben.

Ik heb haar verteld dat ze zich niets moet aantrekken van wat een oude, witte man haar probeert wijs te maken over haarzelf. Als één persoon iets zegt, betekent dat niet dat het ook meteen zo is.

Ik wil dat ouders die bondgenoten zijn van transgender en non-binaire personen voor hen opkomen. Strijd tegen haat. Als iemand iets gemeens zegt moet je moedig genoeg zijn om te zeggen dat dat niet oké is. Dat is soms moeilijk, maar transgender kinderen en personen zijn net als ieder ander mensen die onvolmaakt volmaakt zijn, en het recht hebben te bestaan en te worden erkend.

Ik woon in Londen. Mijn dochter Kayla is 23. Ze is onlangs begonnen met stand-up comedy en won pasgeleden al een prijs op een festival voor beste comedy-act.

In maart 2015 kwam Kayla uit de kast als transgender. Ze belde ons om te zeggen dat ze wilde praten, dus we wisten dat het iets belangrijks was. We waren niet verrast. Ze was zich maanden daarvoor al vrouwelijk gaan kleden om uiting te geven aan haar genderidentiteit.

Ik ging mijn kind niet in de steek laten. Ik las alles wat ik kon over het onderwerp, volgde transgender personen op Twitter en probeerde zoveel mogelijk te leren. Ik sloot me aan bij een lhbt+-netwerk en zocht ouderbegeleiding.

Ik heb vaak het gevoel dat ik iets gemist heb. Ik ben bang dat ze in stilte geleden heeft, omdat ik niet zag wat er aan de hand was en haar daardoor niet kon helpen. Mijn grootste angst was dat ze het niet zou redden in deze wereld. Ik was bang voor wat er met haar kon gebeuren, en dat ben ik nog steeds. Het is een ouderinstinct om je kind te willen beschermen. En ik was bang hoe de rest van de familie en vrienden zouden reageren, ik wilde niet dat iemand gemeen tegen haar zou doen of haar zou buitensluiten.

Ik maak me nog steeds zorgen om Kayla. Sinds ze haar studie heeft afgerond heeft ze moeite met het vinden van een baan. Werkgevers zouden inclusief moeten zijn en niet discrimineren, maar zijn ze dat echt? Ik maak me zorgen over de lange termijn, hoe ze het financieel gaat doen en hoe de afwijzingen haar beïnvloeden.

Ook onze gezinsdynamiek is veranderd. Kayla’s jongste broer is twee jaar jonger en heeft niet meer met haar gesproken sinds ze uit de kast is gekomen als transgender. Ik denk dat hij gewoon niet weet wat hij moet zeggen, en dat het nu steeds lastiger wordt. Kayla’s oudste broer vind het ook moeilijk – ooit waren ze drie broers die op de trampoline aan het worstelen waren. Mijn cis-dochter accepteert het wel.

Kayla heeft nu een fijn vriendennetwerk in Londen opgebouwd, vooral in de lhbt+-gemeenschap. Sinds ze uit de kast is gekomen als transgender is ze gelukkig en zelfverzekerd - veel meer dan voor haar transitie.

Mijn advies aan andere ouders is dat je moet onthouden dat het niet om jou gaat. Ja, je bent geschrokken. Ja, het verandert je leven. Maar je kind heeft je nodig. Hetzelfde kind dat jij op de wereld hebt gezet, hebt grootgebracht en waar je van houdt. De dingen die veranderen, daar wen je wel aan. Ik wil dat ouders onbevooroordeeld zijn en zichzelf onderwijzen. Doordat ik dat gedaan is mijn leven veranderd en ben ik een beter mens geworden.