De mensen die geil worden van broekplassers

Probeer je eens de vervelendste dingen in het leven voor te stellen. De meerderheid zou zeggen: “Heel nodig moeten plassen”, “wespen”, “mensen die vreselijk langzaam lopen”, of “je telefoon ‘s nachts opladen en er dan achterkomen dat-ie nooit in de lader heeft gezeten.” Ik zeg ‘meerderheid’, omdat een kleine groep mensen moeten plassen juist hartstikke opwindend vindt.

Voor de leek: omorashi – het Japanse woord voor in je broek pissen – is een fetisj waarbij je geil wordt van een volle blaas. En zoals bij elke fetisj kan de extremiteit variëren: sommige mensen worden opgewonden van mensen met een overvolle blaas, anderen komen klaar als iemand de controle verliest, in zijn of haar broek plast, en zich vervolgens opgelucht en beschaamd voelt.

Plasfetisjen zijn niets nieuws. Over iemand heen pissen of urine drinken zijn bekende vormen van plasseks. Het verschil met omorashi is dat deze fetisj is gestoeld op incontinentie met je kleren aan. Er zijn geen statistieken te vinden over hoeveel mensen dit zouden doen (wat niet gek is, aangezien dit niet zomaar iets is dat je zou delen op je eerste date), maar het is ook niet nieuw. Het is afkomstig uit Japanse gameshows, waarin kandidaten strijden om wie het langste z'n plas kan inhouden. Maar omorashi vind je ook in andere landen. Wet Set Magazine , bijvoorbeeld, is een Australisch tijdschrift dat bol staat van meisjes die het heerlijk vinden om in hun broek te plassen. “Onze meisjes moeten altijd heel erg nodig naar de wc, maar plassen in plaats daarvan lekker in hun broekje!”

De vraag is nu natuurlijk: hoe navigeer je jezelf door het dateleven en relaties als je geil wordt van een volle blaas? Ik sprak Nick*, een gepensioneerde makelaar uit Mexico, die al sinds zijn tienerjaren deel uitmaakt van de omorashigemeenschap. De eerste keer dat Nick in aanraking kwam met zijn fetisj was toen hij dertien was, in Arizona. Hoewel zijn vader hem verbood om zijn buurmeisje te plagen, kan hij zich herinneren dat hij behoorlijk opgewonden werd van Amber, die een aandoening had waardoor ze vaak in haar broek plaste. Ze schaamde zich ervoor, en dat vond hij geil. “Ik dacht vaak dat karma me zou komen halen omdat ik zo’n stomme viezerik was,” vertelt hij, “maar ik kon er niks aan doen.”

Nadat Amber hem vertelde dat ze door had dat hij opgewonden raakte als ze een ongelukje had, stelde ze een oplossing voor: “Als ik met jouw pik mag spelen als-ie hard wordt, zal ik in mijn broek plassen.” Ze hebben een jaar omorashi gedaan in 1970, totdat ze uit Amerika vertrok. Nick beschrijft het jaar als: “ongelooflijk gelukkig.”

Bekijk ook: 5 vragen die je altijd al had willen stellen aan een pornocameraman

Na een aantal verwoede pogingen om gelijkgestemde vrouwen te ontmoeten, is het hem een jaar geleden toch gelukt om een plasvrouw te vinden. Hij ontmoette Isabel*, een verpleegster uit California, toen zij een huis van hem ging huren. Het begon, net zoals bij Amber, met subtiele sms’jes. Ze stuurde bijvoorbeeld: “Ik wil best nog even met je praten, maar ik móet een wc vinden, want ik plas bijna in mijn broek,” zegt Nick. “Ik stuurde dan bijvoorbeeld terug: ‘Ongelukjes gebeuren, liefje’. Ze antwoordde dan: ‘Dat klopt!’.”

Isabel had haar fetisj nog nooit met een man gedeeld, maar ze waren er allebei van overtuigd dat ze omorashi-partners waren. Ze waren allebei bang om het elkaar te zeggen, maar tijdens een picknick kwam het hoge woord er toch uit. Ze waren blij dat ze dit “eindelijk” met elkaar konden delen.

“Isabel klaagde dat ze in de lente door de pollen steeds moest niezen. Al snel nieste ze contant, en riep ze: ‘Ik moet plassen!’ Ik zag haar kruis donker worden, en toen liet ze het gewoon lopen,” zegt Nick. “Haar korte broek was doorweekt, en haar hele linkerbeen was ook nat. Ze merkte aan mij dat ik daar opgewonden van raakte.”

Het stel ziet elkaar maar een paar keer per jaar vanwege de afstand, maar ze gingen op zoek naar manieren om de fetisj in hun seksleven in te passen. “Vaak kietel ik haar gewoon flink,” zegt Nick, “maar soms maken we er echt een spel van.” Zo maakte hij Isabel bijvoorbeeld eens aan het lachen in een café, terwijl ze heel nodig naar de wc moest. “Ze lag dubbel van het lachen en verloor de controle over haar blaas,” herinnert hij zich.

Hoewel ze een knalrode kop kreeg, herinnert Nick zich dat ze ook opgewonden raakte bij de gedachte dat vreemden, en dan vooral mannen, misschien wel hadden gezien dat ze in het openbaar in haar broek had geplast.

Als je bedenkt dat omorashi voornamelijk gebaseerd is op fantasie, heeft Nick duidelijk geluk dat hij iemand heeft gevonden die zijn fetisj met hem deelt. Maar dat is niet altijd zo geweest. Hij herinnert zich “eenzame jaren op websites, waar nooit iets uit kwam.”

Het is niet verwonderlijk dat veel mensen die dezelfde fetisj hebben deze nooit in hun seksleven inpassen, omdat ze er niet voor uit durven te komen, uit angst om afgewezen te worden. Nick ziet dat ook zo: “Je moet iemand echt vertrouwen voor je er met diegene over begint. Ik ken mensen die al tien jaar getrouwd zijn maar nooit de moed hebben gevonden om hun omorashi-fetisj met hun partner te delen.”

Voor zijn ex-vrouw, met wie hij trouwde toen hij in de dertig was, heeft Nick zijn fetisj ook lang verzwegen. “Ik wist dat ze een avontuurlijk verleden had op seksgebied, en allerlei dingen had geprobeerd. Toch durfde ik pas over omorashi te beginnen toen we al jaren getrouwd waren.”

Het is weinig verrassend dat veel mensen op internet naar gelijkgestemden zoeken, omdat het internet een vrij anonieme plek is. In gesloten Facebookgroepen delen gebruikers expliciete foto’s waarop ze zichzelf of hun partner onderplassen, vragen ze elkaar hoelang ze het nog moeten ophouden – “Mag ik alsjeblieeeeft al plassen” is een vaak gehoord verzoek – en complimenteren ze elkaar. Daarnaast zijn er Tumblrpagina’s waar fans fan art uitwisselen, terwijl fora zich richten op het delen van ervaringen en erotische verhalen.

Tom*, een Amerikaans lid van de omorashi-community die plasvideo’s maakt, vertelt aan VICE dat hij voor het eerst van de fetisj hoorde toen hij een relatie had met een meisje en ze erachter kwamen dat ze het geil vonden om tijdens de seks over elkaar heen te plassen. Toch is het niet iets dat zijn dagelijks leven beheerst, zegt hij. “Ik vind het gewoon soms geil, het hangt er vanaf wat er verder allemaal speelt in mijn leven.”

Je zou zeggen dat het delen van zulke ervaringen mensen bij elkaar brengt, maar het komt niet vaak voor dat via fetisjfora serieuze relaties ontstaan. Nick zegt: “Je kunt e-mailen met allerlei mensen die ook van deze fetisj houden zonder ooit iemand tegen te komen met wie je andere dingen dan die fetisj deelt. Ik heb zowel Amber als Isabel gewoon in het dagelijks leven ontmoet, en het feit dat zij mee wilden doen met mijn fetisj had niets te maken met het internet.”

Nick is ervan overtuigd dat er niets mis met je is als je mensen die in hun broek plassen geil vindt, ook al is het niet echt sociaal geaccepteerd.

“De maatschappij schrijft ons voor wat we leuk zouden moeten vinden op seksueel gebied,” zegt hij. “Je krijgt signalen, zowel direct als indirect, over wat je geil zou moeten vinden. Als er iets is dat ik zou willen zeggen, is het dit: wees niet bang en ga op zoek naar wat jou opwindt.”

*De namen in dit verhaal zijn uit privacyoverwegingen gefingeerd.