Ik ga kanker krijgen en mijn leven is verdomd prachtig

Johnny Cash blies door de luidsprekers. Mijn broer en ik dachten dat het grappig zou zijn om "Ring of Fire" te draaien terwijl mensen de kerk verlieten, maar onze timing was verkeerd en het werd gespeeld op het kerkhof. Precies terwijl we keken hoe pap de grond in zakte.

I went down to a burning ring of fire, went down down down and the flames got higher. And it burns burns burns that ring of fire, that ring of fire.

Het was verschrikkelijk, maar grappig. We waren zo hard aan het lachen dat we huilden. We realiseerden ons niet dat het slechts de eerste begrafenis was. Dat papa slechts de eerste waarschuwing was.

Mijn broer Paul was een atleet (zoals mijn vader) en haalde de veertig in vrij goede fysieke conditie (in tegenstelling tot mijn vader). Maar op 42-jarige leeftijd werd Paul gediagnosticeerd met stadium IV darmkanker. Papa was gediagnosticeerd met een alvleesklierkanker van onbekende oorsprong en stierf binnen een week. We hoopten op meer tijd bij Paul, omdat hij jong en relatief fit was.

Toen hij de diagnose kreeg besloot Paul mee te doen aan een klinische proef van een nieuw medicijn tegen kanker. Het was vrij duur, maar mensen die deelnamen aan het programma kregen een grote korting en als je het eerste jaar van behandeling overleefde, kreeg je 'm gratis. Je geld terug als je langer leefde of betalen als je stierf. Behoorlijk fucking grimmig.

Hij heeft zijn geld niet gekregen. Hij stierf terwijl ik in Edinburgh was, dus ik heb hem niet gek zien worden. Het giftigheidsniveau van de medicatie maakte hem boos en verward. Zijn partner, die haar vorige partner had verloren door een vliegtuigongeluk, nam afscheid van hem toen hij niet zichzelf was. De laatste keer dat ik mijn broer zag was ik pistachenootjes voor hem aan het pellen om te eten omdat de chemo zijn voeten en vingertoppen te gevoelig maakten om te gebruiken. We waren high en keken Grand Designs. Als mijn broer wiet rookte, voelde hij zich beter. Hij kreeg er eetlust van en werd weer mijn broer. Zelfs mijn katholieke moeder geloofde zo in de kracht van wiet dat ze zei dat ze het voor hem zou verbouwen als het zou moeten

Paul vroeg me een lied voor hem op te nemen van onze favoriete artiest en dat naar hem te sturen voordat hij stierf. Maar ik kreeg het te druk en deed het niet. Dus in plaats daarvan trad ik voor hem op nadat hij gestorven was, wat best nutteloos was. Ik nam wat as mee naar het theater en zette dat op de eerste rij, als een soort maniak. Veroordeel me niet – je weet niet of het de as van zijn oren was. Maar fuck, rouw kan je domme dingen laten doen.

Ik ben 28 jaar oud. Dat is 15 jaar jonger dan mijn broer, dus ik heb de grootste voorsprong op onze slechte genen. Genetische specialisten en dokters adviseren me om dierlijke eiwitten te vermijden, net als al het bewerkte voedsel, roken, stress en alcohol. Maar het ding is dat we niet weten of dit zal helpen. Mijn oma had ook alvleesklierkanker, dus er is een duidelijk patroon in onze familie – maar zowel mijn broer als mijn vader zijn zo snel overleden dat we geen tijd hadden voor uitgebreide tests. Dit betekent dat we niets meer gedaan krijgen totdat mijn zus en ik slecht nieuws krijgen tijdens een darmonderzoek. Dus leven we in hoop.

Mijn zus is dertien jaar ouder dan ik. Ze heeft precancereuze poliepen in haar buik, wat betekent dat ik de enige ben zonder een vleugje kanker, tot nu toe. Helaas voor mijn zus waren er te veel poliepen om te verwijderen zonder haar hele maagwand eruit te trekken. Ze moeten ze gewoon blijven controleren en de kwaadaardige verwijderen – een voor een.

Elke keuze die ik maak over wat ik in mijn lichaam stop wordt beïnvloed door mijn familiegeschiedenis. Een dokter heeft me ooit verteld dat ik 97 procent kans heb om darm-, maag-, alvleesklier- of eierstokkanker te ontwikkelen. Ik vroeg wat ik eraan kan doen en hij zei: "Vind het op tijd".

"Vind het en vermoord het en blijf het vinden en het vermoorden." Top.

Ik ben er veerkrachtig van geworden, en focus me zoveel mogelijk op de positieve kanten. Een beetje zoals je hond. Omdat kanker constant dichtbij me voelt, stoor ik me niet zoveel aan kleine dingen. Ik waardeer dat deel ervan. Ik ben wel bang om jong te sterven. Ik was een keer in een huis dat in brand stond, voor mijn vader stierf. Ik had derdegraadsbrandwonden en leerde (vrij snel, laten we niet dramatisch doen) om weer te lopen. Het is raar dat je dat moet doen. Je weet zeker dat je weet hoe het moet, maar na een hele maand compleet platliggen in bed en series kijken op morfine zegt je lichaam gewoon nee. Dat is de eerste keer dat ik voelde geen controle over mijn lichaam te hebben. Ik heb sindsdien het gevoel dat mijn lichaam en ik niet in hetzelfde team zitten.

Ik wil antwoorden. Ik wil gewoon weten wat het juiste is om met mijn lichaam te doen en met mijn tijd. Ik ga binnenkort naar een ziekenhuis dat gespecialiseerd is in erfelijke aandoeningen. Ze zullen me met nieuwe technologie helpen mijn risico's in te schatten. Ze willen proberen wat van mijn broers DNA te vinden en elke gen testen die ze kunnen vinden.

Ik drink alcohol. Ik zou het niet moeten doen, maar hoe kies je tussen hard en snel leven, maar bijna gegarandeerd kort, of gezond leven en hopen dat het loont? Ik worstel hier vrij hard mee, ik eet biologisch en ik drink kurkuma-bullshit maar dan spoel ik het weg met whisky. Ik ben altijd fucking bang. Elke knobbel, elke vreemde buikpijn, elke ongesteldheid is angstaanjagend en ze zeggen dat ik stress moet vermijden. Dus laat je het niet testen. Ze zeggen dat je het moet vinden en vermoorden dus je raakt geobsedeerd totdat je het laat testen. Ze zeggen dat je een voorsprong hebt dus dat je lichaam heilig is en je gaat naar yoga en ze zeggen dat je waarschijnlijk jong zal sterven en je slaapt niet.

Misschien moet iedereen zoals ik leven. 's Ochtends yoga, 's avonds whisky. Nooit een zonsondergang missen in het geval dat het je laatste is. Zorg ervoor dat je goede seks hebt met die soort van celebrity die jou al een tijdje probeert te versieren. Maak er het mooiste van. Of niet. Het is jouw keuze.

Ik begon stand-up comedy te doen omdat dat het het engste is wat ik kon bedenken. Nu is het mijn fucking job. Dingen doen die eng zijn is belangrijk voor me zodat, als ik op een dag oog in oog sta met kanker, ik dat gevecht niet aan zal gaan zonder goede training. Dus reis ik de wereld rond en geef al mijn geld uit aan kurkuma-lattes en whisky en onzin. Ik ga het podium op en zing liedjes en vertel verhalen als deze en lach erom. Je moet erom lachen. Mijn broer kon zijn gulp niet dichtdoen omdat de chemo zijn vingers zo gevoelig maakte, dus soms viel zijn piemel in het openbaar uit zijn broek. Ongelooflijk frustrerend, maar ook… zo grappig. Want het moet grappig zijn.

Het leven is te kort om serieus te nemen. En te kort om te verspillen. Het kan tegelijkertijd beide zijn. Ik ben aardig en ik ben dapper en ik ben doodsbang, maar ik ben gemakkelijk in de omgang en onverdraaglijk positief. Het is gewoon het leven.

Blijven hopen, vrienden. Op een lang leven. Of in ieder geval op een goede strijd voordat het einde komt.

Dit artikel verscheen eerder op TONIC NL