Lhbt'ers delen hun ervaringen met discriminatie op de werkvloer

In mei onthulde het Britse vakbondscongres de resultaten van de eerste grote enquête over intimidatie onder lhbt’ers op de werkvloer in het Verenigd Koninkrijk. De resultaten gaven blijk van een verborgen epidemie. Van de 1001 ondervraagden gaf 68 procent aan dat ze last hadden gehad van seksuele intimidatie op de werkvloer. Uit de enquête bleek ook dat 42 procent te maken kreeg met ongewenste opmerkingen van collega’s over hun seksleven, en een schokkende 12 procent van de vrouwen gaf aan seksueel misbruikt of zelfs verkracht te zijn op werk.

Het zijn nogal deprimerende statistieken, maar voor de lhbt-gemeenschap is het geen verrassing. Helaas hebben de meesten van ons ervaring met intimidatie, discriminatie of vijandigheid op onze werkplek, en zijn we ons maar al te bewust van de effecten op mentale gezondheid, ons geluk en onze werkprestaties. Ik heb een aantal lhbt’ers gevraagd naar hun ervaringen, om te illustreren hoe wijdverspreid dit probleem is.

Ik was negentien jaar oud en werkte tijdens mijn studie in een steakhouse. De manager was een racist en homofoob, en toen hij erachter kwam dat ik homo was, moest ik op zijn kantoor komen. Hij vroeg me waarom ik niet eerlijk was geweest over mijn seksualiteit tijdens mijn sollicitatiegesprek. Hij had willen weten met “wat voor soort mens” hij te maken had. Ik vroeg hem wat zijn lievelingskleur was, en bleef die vraag net zo lang herhalen totdat hij antwoordde, “rood, hoezo?” Ik zei dat hij bij z’n volgende sollicitatiegesprek maar moest melden dat zijn lievelingskleur rood was, zodat de ander zou weten met wat voor soort mens hij te maken had. Daarna ben ik z’n kantoor uitgelopen.

Hij heeft me vanaf dat moment over het algemeen met rust gelaten. Het was een parttime baantje waar ik niet zoveel om gaf, dus als hij moeilijk had gedaan had ik gewoon ontslag genomen. Ik weet dat hij achter m’n rug om grapjes over me maakte, maar ik verdiende goed, dus ik stond erboven. Als het een fulltime baan was geweest, was ik er niet zo relaxt mee omgegaan.

Ik denk dat ik er goed aan heb gedaan om gewoon brutaal te reageren, maar ik was wel geschrokken. Het was de eerste keer dat ik zo’n confrontatie had. Het deed me weer nadenken over alles wat mijn ouders tegen me hadden gezegd toen ik uit de kast kwam, dat ik moeite zou krijgen met werk vinden, en dat mensen me anders zouden kunnen gaan behandelen. Ik was nog aan het idee aan het wennen dat ik meerdere keren uit de kast zou moeten komen; op de basisschool, middelbare en op de universiteit. Het zorgde ervoor dat ik me afvroeg of ik mijn seksualiteit helemaal voor me zou moeten houden op werk.

Ik was enigszins verrast door de nonchalante homofobie en transfobie waar ik tegenaan liep bij een baantje dat ik direct na de universiteit kreeg. Ik was net naar Londen verhuisd en keek ernaar uit om met nieuwe mensen te werken, en waarbij ik dus gewoon vanaf het begin open kon zijn over mijn seksualiteit. Ik had niet verwacht dat ik veel homofobie tegen zou komen bij een kunstgalerie in Londen, vooral nadat bleek dat meer dan de helft van de mannen die er werkten homo was.

Helaas viel dat vies tegen. Op mijn tweede dag hoorde ik twee vrouwelijke collega’s klagen over een van onze homoseksuele collega’s, en hoe ‘camp’ hij wel niet was. Ze maakten ongepaste opmerkingen over zijn seksleven. Een paar weken later vroeg een collega me of ik een vriendje had. Ik zei nee, in plaats van dat ik haar heteronormatieve aanname verbeterde.

Hoe langer ik er stil over bleef, hoe moeilijker het werd om uit de kast te komen. Uiteindelijk besloot ik er gewoon stil over te blijven op werk. Dat betekende dat ik een soort dubbelleven moest leiden, omdat ik er bij alle andere mensen in mijn leven steeds comfortabeler mee werd om open te zijn over mijn seksualiteit. En dat was al helemaal vervelend als ik met iemand aan het daten was. De stress van het moeten liegen, en telkens vragen over relaties en zo moeten ontwijken heeft mijn werk zonder twijfel moeilijker en minder leuk gemaakt.

Dat ik weer in de kast zat betekende ook dat ik een hoop gedrag te zien kreeg dat ik anders niet gezien zou hebben. Het ergste voorbeeld was toen er een transgender kunstenaar kwam exposeren en belachelijk werd gemaakt door mijn collega’s. Een van hen vroeg hoe we ‘het’ moesten noemen. Het was heel schokkend om zulke transfobe dingen in een professionele setting te horen. Ik hoop dat hun manier van denken inmiddels wat veranderd is, aangezien er in de laatste vijf jaar meer bewustzijn is ontstaan over transgender mensen. Sindsdien ben ik bij iedere baan die ik heb gehad op geweest over mijn seksualiteit, maar daardoor vraag ik me weleens af of dat de enige reden is dat ik nooit meer zulke dingen heb horen zeggen.

Mijn eerste baan na de universiteit was een vreselijke onbetaalde stage als content marketeer voor een startup. Het was verschrikkelijk, vooral vanwege de nonchalante homofobie van mijn baas. Iedere keer als ik het onderwerp ‘queerheid’ aansneed werd me verweten dat ik me te veel bezighield met identiteitspolitiek. Het hielp vast niet dat ik sikh ben. Ik weet nog dat ik iets opperde in een vergadering en hij het compleet wegwuifde door te zeggen dat dit alleen belangrijk voor mij was omdat ik “duidelijk mijn eigen issues had.”

Bij een ander baantje dat ik had, in een café, werd ik het slachtoffer door de manier waarop ik me kleed. Er was geen officiële dresscode, dus iedereen was nonchalant gekleed. Maar er was één manager die mij zo ongeveer een eigen dresscode oplegde. Ik kwam een keer naar werk toe in een broek met een scheur erin en toen heeft hij mij naar huis gestuurd om me om te kleden. Terwijl andere medewerkers wel vaker broeken met scheuren droegen. Ik heb lang haar, en werd gedwongen om het op te steken, terwijl anderen dat niet hoefden. Hij bekritiseerde me ook omdat ik soms met mijn nagels lakte. Ik weet niet zeker of het was omdat ik er queer uitzag, maar het was allemaal onderdeel van een patroon van controlerend gedrag, en de pik op mij hebben. Ik heb het gevoel dat hij geen hekel aan me gehad zou hebben als ik niet queer was geweest.

Ik ben queer en wil graag met genderneutrale voornaamwoorden aangesproken worden. Ik werk achter de toonbank in een bakkerij in Noord-Ierland. Op mijn werk probeer ik niet te veel aandacht op mezelf te vestigen om intimidatie en ander gedoe te voorkomen. Ik heb het meegemaakt dat klanten mijn lhbt-collega’s lastigvallen die er meer queer uitzien dan ik. Als ik het voor ze opnam, werd ik uitgescholden. Ik werk gelukkig in een winkel die redelijk uit de route is, maar mijn collega’s in de binnenstad krijgen dagelijks te maken met beledigingen en fysiek geweld.

Het vervelendste wat ik heb meegemaakt was niet eens een aanval op het personeel, maar op een andere klant. Tijdens Pride was er een homoseksuele jongeman in onze winkel die fysiek werd bedreigd en uitgescholden door iemand die er absoluut geen moeite mee leek te hebben om hem te laten weten dat homo’s uitschot waren die in de hel zouden belanden.

Ik ben dit jaar officieel uit de kast gekomen op Instagram, en begin langzaam voor mezelf op te komen, in ieder geval naar de mensen in mijn directe omgeving. Ik heb geluk gehad dat mijn team me zoveel steun geeft. Alleen als we samen sterk staan maken we een kans. Ik ben zo trots op onze gemeenschap, maar de Noord-Ierse wetgeving over lhbt-kwesties is prehistorisch. Het homohuwelijk is hier verboden, en homofobie tiert welig. Het maakt veel queers bang om zichzelf te zijn. Uiteindelijk zullen we er wel komen.