Opgroeien aan de rafelranden van Amerika

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

Op m'n twaalfde dronk ik m'n eerste slok alcohol en raakte ik buiten bewustzijn. Ik trad in de voetsporen van m'n vader en opa, die allebei zopen tot ze erbij neervielen. Hoewel ik daar niet veel bewust van heb meegekregen, zal ik daardoor misschien toch ergens hebben opgeslagen dat die gore wodkaflessen in onze keukenkastjes weleens een goed middel tegen pijn zouden kunnen zijn. De pijn die ik bijvoorbeeld voelde toen m'n eerste echte vriendje, of de jongen waarvan ik dacht dat het m'n eerste echte vriendje was, me verliet voor de caissière van onze buurtwinkel.

Alcohol bleek betrouwbaarder dan de liefde. Ik had het gevoel dat ik een fantastische toekomst tegemoet ging, zelfs nadat ik van school werd getrapt, of als ik weer eens met de politie in aanraking was gekomen. Twee jaar, twee mislukte huwelijken en een heleboel nachten waar ik me niets van kan herinneren later, stond ik oog in oog met m'n AA-sponsor. Hij zei dat een alcoholist iemand is met een gat in z'n ziel, die lege dingen gebruikt om dat gat mee op te vullen. Niets tastbaars, besefte ik, zal echt voorgoed bij je blijven – en daarom gebruiken we steeds meer, totdat we nuchter worden, of doodgaan, of wat misschien nog wel veel erger is, niet doodgaan.

Mijn sponsor dacht dat zodra ik nuchter zou zijn, ik ook anderen zou kunnen helpen. Dat zodra ik de alcohol zou kunnen laten staan, de wereld me heel goed zou kunnen gebruiken. Ik was dankbaar en vereerd dat iemand dat in mij zag. Sindsdien heb ik twee boeken gepubliceerd, die ik allebei aan m'n sponsor heb opgedragen. De foto's hieronder komen uit m'n laatste boek, Upstate Girls . Ik was al zestien jaar nuchter toen ik deze jongeren uit Upstate New York ontmoette, die op dezelfde manier als ik zijn opgegroeid. Ze namen me mee naar een wereld die ik zelf al een tijd terug vaarwel had gezegd.

Om hun leven te zien ontplooien was voor mij als een nieuwe drug. Alleen ben ik nu niet meer verslaafd aan de fles, maar aan het zien van de waarheid. Wat ik al die tijd zocht, vind ik nu als ik kijk naar wat we met elkaar gemeen hebben – de gaten die we proberen te vullen met wat er maar beschikbaar is. En als ik naar deze foto's kijk, zie ik wat die leegte daadwerkelijk kan vullen: liefde.

"Big" Jessie Schubart was nog nooit gearresteerd, totdat ze per ongeluk een verlaten gebouw in haar wijk in brand had gezet. Ze kreeg huisarrest, maar nadat ze in een vervallen schoolgebouw werd betrapt met haar zus en vrienden, ging ze voor tien maanden de gevangenis in. Hier werd ze gediagnostiseerd met verlatingsangst, PTSS en depressiviteit. De vader van Jessie was alcoholist, maar dankzij de steun van z'n kerk werd hij nuchter en kreeg hij de voogdij over Jessie en haar zusje Dana. Toen Jessie uit de gevangenis kwam, waren de kerk en het strenge christelijke geloof van haar vader een nieuw houvast in haar leven.

Toen Andi-Lynne Cavanaugh voor het eerst in een huis voor mensen met gezondheidsproblemen terechtkwam, werd ze gediagnostiseerd met PTSS, angststoornissen en een depressie. Ze kreeg een antipsychoticum en antidepressiva voorgeschreven. Na drie maanden ging ze bij haar stiefzus Kayla Stocklas wonen, omdat haar ouders veel ruzie hadden en haar moeder het verstandiger vond als ze niet meer thuis zou komen. Nu is Andi-Lynne achtentwintig en heeft ze drie kinderen. De voogdij over haar dochter is ze verloren aan de vader van het kind, nadat ze verslaafd was geraakt aan xtc. Op dit moment vecht ze tegen haar depressie en zit ze in therapie. Ze woont samen met haar vriend, die ook de voogdij over haar twee zoons heeft.

Kayla Stocklas en haar moeder kregen beiden hun eerste kind toen ze zeventien jaar waren. Tony, de zoon van Kayla, werd al op de kleuterschool geschorst. Aan het einde van z'n eerste jaar op school werd hij gediagnostiseerd met PTSS, bipolaire stoornis, ADHD en gedragsproblemen. Hij kreeg medicijnen voorgeschreven en werd in een speciale klas gezet. Het spel

Call of Duty: Black Ops

werd z'n beste vriend en elke keer als hij weer van school werd gestuurd, pakte z'n moeder dit spel van hem af. Toen dit in de lente van 2010 weer gebeurde, dreigde hij van de tweede verdieping van hun huis naar buiten te springen, en werd hij naar een crisiscentrum gebracht.

Ook nu zit Tony weer weinig op school en slijt hij z'n dagen met Call of Duty. Soms weigert hij om naar school te gaan, zodat hij thuis kan gamen. Veel van z'n ooms en tantes zijn ook gamers die vaak bij hem thuis aan het spelen zijn – voor Tony is het verschrikkelijk om ze bezig te zien als z'n spel weer eens is afgepakt.

Dit zijn Terri Lyn Secore en haar vriend Troy. Bij Terri Lyn werd een bipolaire stoornis en een depressie gediagnostiseerd. Ze vecht al jaren tegen een crack- en cocaïneverslaving – al is ze tussendoor wel een jaar clean geweest. Eerst woonde ze dicht bij haar dokter, die haar met haar pijnbestrijding hielp, maar is nu weer bij Troy gaan wonen om haar dochter Chantelle vaker te kunnen zien. Nu ze minder makkelijk aan medicijnen kwam, maar haar pijn niet verdween, haalde ze drugs van straat. Op 16 mei dit jaar overleed ze, nadat ze cocaïne met fentanyl had gesnoven. Chantelle, die al in heel wat pleeggezinnen had gewoond, was ontroostbaar. Haar moeder was haar laatste familielid dat nog leefde.

Doordat Kandice een andere vader heeft dan de rest van haar broers en zussen, voelde ze zich nooit echt deel van het gezin. Op haar twaalfde kreeg haar vader de voogdij over haar, en tot haar achttiende woonde ze bij hem in huis. Ze vond het moeilijk om niet bij haar moeder in de buurt te wonen, en belandde in een crisiscentrum omdat ze de neiging had zichzelf te verminken. Toen Kandice bij haar vader woonde, ging ze naar een katholieke school en moest ze zich aan strenge regels houden. Het leven bij haar vader stond sterk in contrast met het chaotische leven bij haar moeder en andere familieden. Vanaf het moment dat ze bij haar vader wegging, genoot ze van de vrijheid die haar broers en zussen ook hadden. Datzelfde jaar kreeg ze haar eerste vriendje en haar eerste baan, werd ze verliefd en kreeg ze een baby.

Ik ontmoette Lawrence voor het eerst toen hij twaalf jaar was en met z'n moeder en twee zusjes in een daklozentehuis woonde. Ze woonde in dezelfde buurt als de rest van de families uit mijn boek Upstate Girls, totdat het dak van hun appartement door hevige regen instortte. Toen Lawrence vijftien was had hij z'n eerste vriendje en acht jaar later begon hij z'n transitie naar Madison. Lawrence en z'n familie waren 75 keer dakloos voordat ze eindelijk een vast huis kregen, en dat is waar Madison naar voren trad. Lawrence was volgens Madison een bitch, en een ongelukkig persoon. Ze zegt dat ze haar extreme gewichtsverlies te danken heeft aan het feit dat ze "eindelijk de persoon aan het worden is die ze altijd al had moeten zijn."