We vierden Pasen met de Zwarte Hebreeën van Israël

Het begon net af te koelen in Dimona, een kleine stad omringd door de Negev-woestijn in Zuid-Israël. In een park zaten heel veel families, gekleed in oranje, te ontspannen in zelfgemaakte tenten, terwijl er reggae uit een speakerset op het lege podium pompte. Iedereen sprak Engels, en er was een opvallend gebrek aan de geur van rokend vlees op een grill. Er was zelfs geen enkele vorm van rook te bekennen – geen enkele waterpijp of sigaret brandde in dit park.

Je zou goed moeten zoeken voor een vergelijkbaar evenement in Israël. Hier in Dimona vierde Het Originele Afrikaanse Hebreeuwse Israëlitische Volk van Jeruzalem – een spirituele groep die in de jaren zestig ontstond in Chicago en leeft volgens het Oude Testament – hun versie van Pasen. Tijdens dit evenement herdenken ze hun vertrek uit Amerika, hun reis naar Israël via Liberië, en de bloeiperiode in Dimona die erop volgde.

De ongeveer drieduizend leden van Het Originele Afrikaanse Hebreeuwse Israëlitische Volk van Jeruzalem, ook wel bekend als de Zwarte Hebreeën, zien zichzelf meer als een sociale beweging dan als een religieuze groepering. Ze gaan niet naar de tempel en ze bidden ook niet. Hun spiritualiteit manifesteert zich in een strikt veganistisch dieet, kleding van natuurlijke materialen en een sportieve levensstijl. Verder zijn drugs, roken, drinken en condooms verboden. De groep was lang polygynisch – mannen konden meerdere vrouwen hebben, maar niet andersom – maar na een akkoord met de overheid, waar ze hun verblijfsstatus aan te danken hebben, kwam dit ten einde.

Minister Elyakim Ben-Israel voegde zich bij de gemeenschap in 1971, nadat hij was geëmigreerd vanuit de VS. Op New World Passover, hun versie van Pasen, zat hij met zijn gezin te schaken aan de rand van het park. Hij legde me uit dat hun verhaal in Chicago begon, met Ben Ammi Ben-Israël, een Zwarte Israëlier (iemand uit de groep afro-Amerikanen die geloven dat ze afstammen van de stam van Judas).

Volgens de Zwarte Hebreeën werd Ben Ammi in 1966 bezocht door de engel Gabriël. "Hij sliep toen hij bezocht werd, maar ontwaakte met een visie," vertelde Ben-Israel. "Gabriel vertelde hem dat het tijd was om onze mensen te verzamelen en terug te keren naar Israël."

De minister vertelde over hoe ze in 1967 in Liberië neerstreken voordat ze de stap naar Israël maakten. Samen met 350 anderen probeerde Ben Ami een gemeenschap in de jungle op te richten om "onszelf van de slechte gewoontes die we in Amerika hadden aangeleerd te ontdoen". Hij vergeleek het met de joden die door de woestijn liepen nadat ze uit Egypte waren ontsnapt. Ze bleven uiteindelijk twee jaar in Liberië. Sommige mensen overleden aan ziektes; anderen keerden terug naar Amerika. "We waren erg onervaren als het ging om echte zelfstandigheid en overlevingsvaardigheden. We moesten het met elkaar zien te doen, en leerden zo over de synergie tussen de mens en de aarde."

De Zwarte Hebreeën stroomden in 1970 en masse Israël binnen, met tijdelijke visa. Toen het duidelijk werd dat de groep geen plannen had om zich tot het jodendom te bekeren werden hun werkvergunningen ingenomen, hadden ze geen toegang meer tot de gezondheidszorg, en werd er gedreigd met deportatie. De spanning escaleerde tot het breekpunt halverwege de jaren tachtig, toen het Israëlische leger Dimona omringde om een protestmars de kop in te drukken. De gemeenschap werd wederom bedreigd met uitzetting. De situatie eindigde met een sisser, en door de jaren heen zijn de Zwarte Hebreeën uiteindelijk beetje bij beetje geïntegreerd in de Israëlische maatschappij.

Tijdens eerste paasdag dragen ze allemaal dezelfde kleur kleding; het oranje van dit jaar stak fel af tegen het groene gras. De aanwezigen vanuit Afrika en de Verenigde Staten mengden zich langzaam aan met de lokale blanke bezoekers.

Er vormde zich een kleine parade, waarin groepen kinderen en jonge volwassenen door de straten dansten op weg naar een plein in The Village of Peace – een kleine enclave waar bijna alle Zwarte Hebreeën wonen, in nogal krappe huisjes. Er waren optredens, toespraken en zelfs een prijsuitreiking. In het donker stroomde het park weer vol om de bands en dansers op het podium te zien schitteren.

De muziek en het dansen gingen door tot diep in de nacht. Ik verbleef in een klein huis in The Village of Peace – om de hoek van een veganistisch restaurant en een gezondheidskliniek die allerlei massages en klysma's op de menukaart had staan. Ik viel in slaap naarmate de feestgeluiden steeds verder weg klonken.

De volgende ochtend begon het festival vroeg, en werden we gewekt door luid gedrum uit het geluidssysteem in het park, en een vroege vogel die schreeuwde dat we wakker moesten worden. Er volgden meer optredens, gedrum, gedans en ook een rondje limbodansen passeerde de revue.

Een brief van de Israëlische premier Netanyahu werd hardop voorgelezen. In de brief prees Netanyahu – die aangesproken werd als "zijne excellentie" – de gemeenschap voor de stappen die ze hebben gemaakt sinds hun immigratie. Er was speciale aandacht voor de zoons en dochters uit de gemeenschap die bij het leger waren gegaan, een stap waarmee je volgens de premier "een onlosmakelijk deel van Israël wordt en je relatie met de Israëlische maatschappij op ondenkbare manier versterkt."

Toen ik Minister Ben-Israel vroeg of hij zichzelf als een zionist ziet, legde hij dat de groep zichzelf beschouwt als een groep messiaanse zionisten. Ben-Israel,de eerste Zwarte Hebreeuw die een officiële burger werd, ziet zichzelf als een heilig individu in het beloofde land, levend volgens de tien geboden. Ze identificeren zich niet met de nationalistische kant van het zionisme. Ik vroeg me af hoe ze omgaan met de veelgehoorde kritiek dat de Zwarte Hebreeën land bewonen waar de Palestijnen volgens velen recht op hebben. "We proberen niet te bewijzen dat we het recht hebben om hier te zijn," antwoordde hij, "we vertellen iedereen wie we zijn en wat ons doel in Israël is, en daar laten we het bij."

Uit een gesprek met Ahmahlyah Elyahshuv, een andere Zwarte Hebreeuw in Dimona, werd duidelijk dat er weinig wordt nagedacht over de negatieve kanten van het zionisme. Hoewel ze initieel gezien aarzelden, omdat ze van mening waren dat het zionisme racistisch is, maar uiteindelijk vonden ze het totaalplaatje belangrijker. Leden van de Zwarte Hebreeën geloven dat als iedereen vanuit hun ideologie leefde, alle religieuze en politieke onenigheid verleden tijd zou zijn.