Free Rasool: verhalen over de VICE News-journalist die al een maand in de gevangenis zit

Het is nu precies een maand geleden dat drie journalisten van VICE News gevangen werden genomen in het zuidoosten van Turkije. Elf dagen nadat ze gevangen werden genomen werden twee van hen, Philip Pendlebury en Jake Hanrahan, vrijgelaten, waarna ze terugkeerden naar het Verenigde Koninkrijk. Mohammed Ismael Rasool, de derde journalist, zit nog steeds in de gevangenis, waar hem terrorisme ten laste wordt gelegd. Dit vergrijp lijkt nergens op gebaseerd en is totaal onterecht.

Rasools gevangenschap is veroordeeld door de internationale pers en persvrijheidsgroepen, waaronder Amnesty International, Committee to Protect Journalists, PEN International en talloze gerespecteerde schrijvers en journalisten.

Rasool (24) is een talentvolle journalist die gewerkt heeft als fixer en verslaggever voor internationale nieuwsorganisaties, zowel voor Associated Press als al-Jazeera.

Hieronder vertellen VICE News-collega's over hun ervaringen in het samenwerken met hem.

Jake Hanrahan Ik leerde Rasool kennen toen ik in Irak was. We waren daar op hetzelfde moment, maar ieder in een ander gedeelte van het land. Een van zijn vrienden zou voor mij gaan werken, maar ik moest op het laatste moment switchen van fixer vanwege problemen die buiten mij om gingen. De vriend van Rasool was woedend.

Later die nacht belde Rasool me op om te vragen wat er precies was gebeurd. Ik voelde me schuldig dat ik zijn vriend had moeten passeren vanwege een intern probleem en verwachtte veel geschreeuw, maar in plaats daarvan was hij heel kalm en begreep hij het helemaal. Hij maakte zelfs grapjes over de situatie. We spraken elkaar daarna regelmatig en werden vrienden.

In de eerste dagen dat we samen in het zuidoosten van Turkije waren, hebben Phil, Rasool en ik meerdere mooie reportages gemaakt – grotendeels dankzij Rasool. Zijn ongeëvenaarde onderhandelingsskills zorgden ervoor dat we overal binnen konden komen. Ik zocht de contacten uit en Rasool zorgde er met zijn charme voor dat we binnen kwamen. Elke avond gingen we uit eten als het werk erop zat – eten is erg belangrijk voor Rasool. Hij koos altijd het restaurant uit, en als het eten dan echt heerlijk was schreeuwde-ie dat het vreselijk goor was allemaal. Vond-ie leuk.

Een van de grappigste dingen aan Rasool is zijn nep-arrogantie, die hij constant aan of uit zet. Hij zegt de belachelijkste dingen, alsof hij de koning van de wereld is, waar hij vooral een reactie mee uit probeert te lokken. "Jake, ik zeg het je, deze mensen zijn analfabeet," zei hij vaak met een grijns op z'n gezicht. Phill en ik begonnen hem, om een bepaalde reden, 'Razza' te noemen. Rasool vond dat grappig maar hij ging er nooit in mee. "Jullie zijn analfabeten man," zei hij dan.

Op een ochtend klopten we op zijn deur om hem wakker te maken. Hij deed open met slaperige ogen en alle lampen waren aan. Uit zijn telefoon klonk muziek , de televisie stond aan en op zijn iPod had hij een podcast aan staan. "Waarom kloppen jullie zo hard, ik probeer te slapen," zei hij.

Dit is typisch Rasool. Hij is uitbundig als geen ander. Dat gebruikt hij in zijn voordeel en hij blijft altijd professioneel en persoonlijk. Hij maakte grappen in de gevangenis, bleef altijd positief en gaf peptalks wanneer wij geen idee hadden wat er tegen ons geschreeuwd werd. Dat soort dingen tonen aan dat Rasool een echte professional is. Hij is een van de aardigste mensen die ik ken. Ik mis hem oprecht.

Phil Pendlebury

De manier waarop de vrienden en medejournalisten van Rasool hun strijd voortzetten om hem vrij te krijgen is een ode aan hem en weerspiegelt de toffe gast die hij is. Niemand zegt ooit iets slechts over hem. Hij is slim, charmant en heeft de kwaliteit om met iedereen overweg te kunnen.

Tot aan zijn arrestatie vorige maand had Rasool een mooie toekomst voor zich in Turkije. Tijdens het filmen twijfelde hij waarin hij carrière zou gaan maken – journalistiek, op de academie of zelfs in de politiek. Hij spreekt een grote hoeveelheid talen, en heeft nog maar een maand te gaan voordat hij een masterdiploma haalt op een prestigieuze universiteit in Istanbul.

Ik zie Rasool meer als vriend dan als collega. Tussen het filmen door vulden we onze tijd met discussies over voetbal en praatten we over vrouwen, vaak tijdens het roken van een gestoorde hoeveelheid sigaretten. Over het algemeen heb ik geen tijd voor Arsenal-fans, maar voor Rasool besloot ik een uitzondering te maken.

We hebben mooie dingen meegemaakt op de gekste plekken – van Peshmerga-basissen in Irak, tot rooftop-feesten in Turkije. Ongeacht de situatie, hij was altijd dezelfde gast, rondlopend met een lach op zijn gezicht, heel sociaal en acterend dat hij nooit onder de indruk was van de dingen die op zijn pad kwamen. Hij is erg avontuurlijk en erg nieuwsgierig en ik vertrouw hem blind.

Ondanks mijn vrijlating is het gevoel van onrecht dat ik heb over deze situatie niet veranderd. Het idee dat Rasool maandenlang ligt weg te kwijnen in een Turkse gevangenis vanwege bizarre en onjuiste aanklachten is absoluut bespottelijk. Ik denk dat de meeste mensen het er wel mee eens zijn dat als iemand zijn leven wil riskeren voor verhalen zoals deze in het zuidoosten van Turkije, niet gestraft zou moeten worden. Hopelijk zullen de Turkse autoriteiten ons bijstaan in het erkennen dat journalistiek geen misdaad is, en ons toestaan om onze geliefde vriend die we zo missen snel weer te zien.

Freddie Paxton

Ik ontmoette Rasool voor het eerst toen hij onze dag redde nadat we afgelopen zomer naar Mount Sinjar in het noorden van Irak waren gereisd om een film te maken. We hadden moeite om precieze vertalingen te krijgen van regionale dialecten toen ik Rasool tegenkwam. Hij gaf ons binnen een paar minuten perfecte vertalingen. Zijn talenknobbel was nog maar een topje van de ijsberg. Ik heb nu het geluk om met hem als producer te werken aan meerdere films.

Een van de dingen waar ik het meest van genoot waren de nachtelijke gesprekken. Deze zomer maakten we een documentaire met de Peshmerga over hun strijd tegen de Islamitische Staat op de grens van Sinjar-Stad. De gevechten waren heftig, aangezien de Peshmerga schietschijven waren voor de IS-strijders die in het centrum van de stad waren gestationeerd. Na een lange, hete dag filmen, zaten we urenlang, onder het genot van vele kopjes thee, te praten en te lachen, terwijl we verhalen vertelden en discussieerden over onze dromen en aspiraties.

John Beck

Rasool is heel intelligent en halverwege een veelbelovende academische carrière. Hij heeft ontzettend veel kennis over de politiek en de cultuur van het Midden-Oosten, en als je het toelaat, neemt hij uren de tijd om zijn ongezouten mening te geven over allerlei diplomatie details. Als vrienden vragen we ons niet af of- maar hoelang het precies gaat duren voordat hij staatshoofd wordt.

Zijn persoonlijke en professionele kwaliteiten zorgden ervoor dat hij constant gevraagd werd voor klussen, maar Rasools prioriteit was altijd zijn opleiding. Hij praatte dan ook vaak over de promotie die hij volgend jaar hoopt te maken.

Danny Gold Ik werkte met Rasool in Turkije aan de Syrische grens, en hij was een van de meest briljante, aardige en hilarische personen die ik ooit ontmoet heb. Kort gezegd, het is geweldig om hem te leren kennen en met hem om te gaan.

Met zijn overweldigende intelligentie kan hij de gebeurtenissen in het Midden-Oosten beter analyseren dan wie dan ook, ondanks zijn jonge leeftijd. Zijn gevangenschap kreeg niet evenveel aandacht als die van onze Britse collega's, en ik maak me zorgen dat zijn ongelofelijk mooie toekomst in gevaar is, vooral omdat hij een Iraakse Koerd en journalist is.