Geniale gekkigheid in de spookstudio van Rick Rubin

​The Mansion viert dit jaar een kwart eeuw muziekgeschiedenis, want het is vijfentwintig jaar eigendom van Rick Rubin, en dus vijfentwintig jaar lang in gebruik als studio. De vintage Hollywood-villa uit 1918 is daarnaast een van de bekendste spookhuizen van Los Angeles.

De eerste plaat die in The Mansion werd gemaakt is een klassieker: Blood Sugar Sex Magik, uitgebracht op 24 september 1991, toevalligerwijs dezelfde dag als Nevermind van Nirvana. Het was Rick Rubins idee om de Chili Peppers bij wijze van bandcamp in zijn villa op te sluiten tot de klus geklaard was, iets wat toen vrij ongewoon was. "We waren helemaal weg van dat plan," zegt Anthony Kiedis tegen Metal Hammer in 1991. "Daarvoor waren we zo vaak de studio in gegaan, en daar heerste altijd een billenknijperige sfeer, heel steriel, high tech. Dus het idee om als band in de villa te wonen terwijl we aan de opnames werkten, vonden we geweldig. We konden ons daar totaal isoleren, en daardoor een 'warm' album afleveren."

De heren dachten met Rick Rubin overigens niet de juiste man voor de klus te hebben. Kiedis vond hem 'te duister'. Rubin had daarvoor Slayers Reign in Blood geproduceerd en dat was diametraal tegenovergesteld aan wat de Red Hot Chili Peppers voor ogen had: een plaat met een positieve vibe.

Drie Peppers brachten er in totaal ruim twee maanden door om hun doorbraakalbum op te nemen. De vierde, drummer Chad Smith, vertrok elke avond naar huis op zijn motor, omdat hij weigerde de nacht door te brengen in The Mansion: te eng. In de jaren dertig zou er een vrouw vermoord zijn, vrij gruwelijk ook. Haar geest waart nog altijd rond in de villa.

John Frusciante had daar juist totaal geen problemen mee, vertelde hij aan Interview magazine. Hij genoot van de seksgeluiden die de vrouw 's nachts maakte. "Een van de kamers heeft een enorme spirituele, seksuele vibe. Ik hoorde op een nacht dat er een vrouw werd geneukt. De hele tijd dat we in The Mansion waren, had ik me niet afgetrokken, want ik was geconcentreerd op mijn muziek. Maar toen ik in die geestensekskamer ging slapen, kon ik het masturberen niet laten."

Alle gitaarpartijen en solo's op die plaat zijn trouwens in een of twee keer opgenomen, dus het hielp wel.

​

Een van de Mansion-spoken haalde zelfs wat bandfoto's: het is de blob boven Frusciante's hoofd.

Hoe maf Rick Rubin als mediterende muziekman kan zijn, kun je zien in een filmpje van Jay Z, die The Mansion in trok om daar 99 Problems op te nemen. Zijn video geeft niet alleen een aardige indruk van hoe Rick Rubin werkt, maar ook van de gekkigheid in de villa zelf. Jay Z loopt filmend door het huis, en we zien een ijsbeer met een pet op, een boek over witte en zwarte magie, Rubin zelf die een bosje salie in de hens steekt en ermee staat te zwaaien. "Iedereen heeft eigenaardigheden," zegt Jay Z in het filmpje, "maar hij is zelfs onder weirdo's vreemd. Terwijl wij beneden een hardcore rapalbum aan het opnemen zijn, is er boven een groepje bezig met de planning van een vrijheidsconcert voor Tibet. Dat is hoe het daar gaat."

"Kijk", vervolgt hij, "hier staat een Grammy voor beste producer van een country-album. Country! Hij deed LL Cool J, Johnny Cash én de Beastie Boys." Er volgt een shot van Rick Rubin en Beastie Boy Mike D, die vol ongeloof hoofdschuddend luisteren hoe Jay Z 99 Problems opneemt. "Ik heb nog nooit zoiets gezien," zegt Rubin zachtjes tegen Mike D. "De manier waarop hij schrijft… Hij zit daar maar, luistert naar de track, schrijft een verse en rapt dat."

Die werkwijze is totaal tegenovergesteld aan die van The Mars Volta, die voor het opnemen van De-loused in the comatorium in 2003 een jaar lang repeteert om de prog-latin-punk-noise-fusion in de vingers te krijgen. "Een jaar lang hebben we elke dag urenlang gerepeteerd," vertelt drummer Jon Theodore aan Ink magazine. "Het was alsof we in het leger zaten. We wilden alles van elkaar weten, sliepen samen, aten samen. We moesten op een punt komen waarop we elkaar he-le-maal aanvoelden, bijna op het voorspellende af."

De-loused in the comatorium gaat over Julio Venegas, die in 1996 een einde aan zijn leven maakte door zich midden in het spitsuur op de snelweg te storten. Venegas was een goede vriend van gitarist Omar Rodríguez-Lopez en zanger Cedric Bixler. De-loused vertelt het verhaal van Venegas' ondergang aan de hand van de fictieve Cerpin Taxt, die in een coma raakt nadat hij onder andere rattengif bij zichzelf inspuit. Dat klinkt maf, en dat is het ook, net als alles aan die plaat – van de soundscapes tot aan de latinmuziek gemixt met punk en de Chipmunk-achtige zang. En toch klopt het, dankzij Rick Rubin, die ingehuurd werd om ervoor te zorgen dat die muur van geluid geen modderpoel werd.

De band was letterlijk overal tijdens de opnames. Geluidsman Dave Schiffman bouwde speciaal voor The Mars Volta een regiekamer met een vintage mengpaneel. Hij stelde de drums op in de balzaal, op een verhoging. Gitaar en basgitaar bevonden zich in twee aangrenzende kamers. Alleen al vanwege zijn enorme pedalencollectie had Rodríguez een kamer nodig. In de kleinere kamers en de inloopkasten stonden stapels versterkers, tot in de spa aan toe. De zanger moest het doen met een in elkaar geflanst hokje in de gang, gemaakt van lichtschermen en verhuisdekens.

Hoeveel ruimte de band ook innam, in de kamer bij de klokkentoren kwam helemaal niemand. "In die kamer zijn deuren die naar de zolder leiden," zegt zanger Cedric Bixler. "Ik blijf ze dicht doen, maar ze staan altijd open als ik terugga. Weird."

​

Rick Rubin bij de open haard in zijn Mansion, foto via​

De Mars Volta-ervaringen vallen in het niet bij die van Slipknot, de gemaskerde metalband die in The Mansion hun album Vol. 3: The Subliminal Verses opnam. De band had het maar zwaar met alle geestverschijningen. Drummer Joey Jordison kreeg regelmatig een por, vertelt hij tegen een fansite. "Als ik omkeek, stond er niemand. Creepy." Zijn slaapkamerdeur ging elke ochtend stipt om negen uur open. "Tot ik er een baksteen voor legde, zodat het niet meer kon gebeuren. En een keer was ik mijn was aan het doen in de kelder, en toen voelde het alsof er iemand door me heen liep. Doodeng. Die kelder ben ik niet meer ingegaan."

Zanger Corey Taylor is in paranormaal opzicht een gevoelige jongen. Hij schreef daar zelfs een boek over: A funny thing happened on the way to heaven. "Op een avond zag ik een mensachtige orb mijn thermostaat hoger zetten," schrijft hij. "Op dat exacte moment nam ik een foto. Om er zeker van te zijn dat het geen stofje in de lens was, heb ik nog een foto genomen. Daar was niks op te zien. Meteen daarna waren de gloednieuwe batterijen in de camera leeg."

Dus ja, het is zeker weten een spookhuis, weet Taylor. "Ik heb ze gezien, zes maanden lang. Elke ochtend begonnen we met een soort geestvergadering, waar we ieders ervaringen van de nacht ervoor bespraken."

Hij kan ook smakelijk over zijn allereerste ervaring in het huis vertellen, toen hij tijdens het douchen een man in een smoking voorbij zag lopen, die een moment later nergens meer te bekennen was. "Later deed ik een interview met Kerrang magazine, en zij zeiden: 'O ja, wij hebben daar wat research naar gedaan.' Blijkt het huis jarenlang leeg te hebben gestaan tot Rick Rubin het kocht. Zeker twintig, dertig jaar lang. Krakers zaten overal, iedereen kon zomaar binnen lopen. Op een avond is een man, die van zijn verloofde had gehoord dat zij niet met hem wilde trouwen en niet meer terug zou komen, in smoking het huis binnengelopen en heeft zich opgehangen. In mijn slaapkamer. En dat was nog maar de eerste avond."

Zijn dit echte paranormale gebeurtenissen of enkel het geraaskal van maffe muzikanten? Ach, wat maakt het uit, zolang het zorgt voor platen als De-loused in the comatorium of 99 Problems.