Bij de konijnen af

Veertien jaar geleden toverden Candace Frazee en haar man Steve Lubanski hun huis om in een museum. Sindsdien hebben ze meer dan 18.000 bezoekers getrokken – ik was nummer 18.385 – die hun meer dan 28.000 konijnenspullen kwamen bekijken. Hun huis in Pasadena is dan ook het enige Konijnenmuseum ter wereld.

Ze hebben twee wereldrecords gehaald met hun konijnenspullen (gewonnen in het jaar van het Konijn) en zijn in diverse artikelen over bizarre verzamelingen verschenen. Hun verzameling is een levend museum. Ze kijken tv tussen de pluchen konijntjes en koken tussen levende, rondhoppende konijnen. Het museum is gratis en 365 dagen per jaar te bewonderen op afspraak. In de vakanties gooien ze hun deuren open zodat iedere voorbijganger even langs kan ‘hoppen’.

Candace is een gemoedelijke lieve vrouw die altijd rode lippenstift draagt en communiceert met een stem die een kruising is tussen die van een imposante actrice en die van een gillend tienermeisje. Als ze ergens daverend enthousiast over is, wat kan variëren van een enkele bezoeker tot twee ingelijste certificaten aan de muur, piept ze van vreugde.

Je denkt waarschijnlijk dat het Konijnenmuseum alleen maar over konijnen gaat en tot op een bepaalde hoogte is dat ook zo. Gedeeltes zijn volledig gewijd aan sneeuwbollen met konijnen, konijnensieraden, baby’s die doen alsof ze konijntjes zijn en een Elviskonijn. Als je verwacht dingen te leren over de anatomie van een konijn of hun bijdrage aan de geschiedenis van de mensheid, dan ben je hier aan het verkeerde adres. Dit museum gaat meer over konijnen met betrekking tot de liefde tussen Steve en Candace.

Het stel begon in 1992 te daten en ze waren meteen dol op elkaar. “Ik noemde Steve mijn hunny bunny,” zegt Candace, “en hij vond dat leuk. Vandaar dat hij overal knuffelkonijntjes voor mij zocht, maar die waren nergens te vinden. Knuffelbeertjes waren overal! Maar geen konijnen! Hij heeft er uiteindelijk een gevonden bij de bloemist. Daar stopten ze dat konijntje in een ballon, zodat ik die moest lekprikken. Zo dramatisch!” Dat konijntje zit nu in de vitrine bij de ingang.

Vervolgens gaven ze elkaar konijntjes voor elkaars verjaardagen en tijdens de feestdagen. Al snel waren ze te enthousiast om te wachten en escaleerde de traditie in een dagelijkse uitwisseling van konijntjes, als een teken van hun liefde. “Ik had hem net zo goed mijn lieve schattige olifant of mijn lieve schattige gorilla kunnen noemen en dan zou het een olifanten- of gorillamuseum zijn geweest,” legt Candace uit. “Ik heb het dier nooit uitgekozen! We waren ons er niet bewust van, maar het was een heel natuurlijk proces van onze liefde.”

Er is naast de konijntjes nog iets obsessiefs aan de hand en dat is het feit dat Candace de laatste twintig jaar iedere dag rood heeft gedragen. Het is logisch, want ze ziet er prachtig uit in rood. “Ik ben alles waar rood voor staat,” zegt ze. “Levendig. Opgewekt. Stoer. Alles waar rood voor staat, dat ben ik!”

Ze droeg zelfs een rode jurk naar haar trouwerij, die – jawel – een konijnenthema had. Dit was voordat het museum werd geopend. Candace had een worteltaart gemaakt met twee konijntjes erop en op de eettafel stond een pronkstuk met twee pluchen konijntjes. Steve verraste haar zelfs door in een konijnenoutfit op de receptie aan te komen.

Nog iets leuks? Candace is een expert op het gebied van de filosoof, uitvinder en christelijke mysticus Emanuel Swedenborg. Ze onderhoudt een internationale nieuwsbrief over deze gast en heeft twee boeken over hem geschreven. “Swedenborg zegt dat we na de dood via een tunnel in een wereld terechtkomen die redelijk gelijk is aan de onze. We leven dan met mensen die gelijk zijn aan ons. Mensen die denken zoals jij, dat zijn degenen waarmee je in de volgende wereld geassocieerd zult worden,” zegt ze. “Ken je dat als je op een feestje bent en je je niet helemaal comfortabel voelt en dan maar weggaat? Zo is het!”

In het Konijnenmuseum heeft Candace een ruimte gecreëerd waar de dood niet als een obstakel wordt gezien. Nadat Candace hoorde over het opzetten van dieren, heeft ze haar overleden konijntjes verscheept naar een staat waar de chemicaliën voor dit proces legaal zijn. De huisdieren staan nu op de glazen plank in de eetkamer. Zelfs alle gebroken konijnenspullen worden niet in de vuilnisbak gegooid. Buiten is de ‘Garden of Broken Dreams’ gecreëerd, waar alle kapotte konijntjes een prachtige plek krijgen naast de rozenstruiken.

Candace biedt ons een glas wijn aan terwijl ze de konijnenchampagneglazen tevoorschijn haalt. “Ik serveer hier Rabbit Ridge.” Ik schoot in de lach en al snel waren we beiden hysterisch aan het schateren. “Maak je geen zorgen,” zegt ze. “Het is niet van echt konijn gemaakt hoor.”

Dit is het moment waarop ik me realiseer dat iedereen Candace’s nieuwe konijnenvriendje kan worden, tenzij je zo’n kater hebt dat je eruit flapt dat je die ochtend nog een konijnenworstje naar binnen hebt gewerkt, zoals ik.

“Nee, zeg dat niet! Zeg dat het vies is en dat niemand konijntjes zou moeten eten. Waarom zou je zoiets doen?”, gilt ze, terwijl ze zich beschuldigend richt op Logan, de fotograaf die ik heb meegenomen. “Heb jij ook gezondigd?” Waarop Logan zegt dat ze nooit een konijntje zou eten, zodat ik mezelf in mijn eentje moet gaan verantwoorden. “Het was van de lokale boer en organisch,” mompelde ik nog schuldig. “Oh, dus het konijntje heeft nog lekker rond kunnen hoppen!”, antwoordde Candace, terwijl zij en Logan me uitlachen. Nu ben ik volgens Candace slechts een half konijnenvriendje. Misschien betekent dit dat ik in mijn volgende leven de hoofdrol zal spelen in de remake van Fatal Attraction.