Still of João Costa's and the wind was like the regret for what is no more, Images via and courtesy of artist.
Zestien flessen, elk met hun eigen luchtblazer, staan in een cirkel muziek te spelen. Voor zijn nieuwste installatie, genaamd and the wind was like the regret for what is no more, brengt kunstenaar João Costa de wind in huis en vertaalt haar wilde energie in simpele, rustgevende geluiden. “Dit is een verkenning van de interactie tussen twee onzichtbare factoren: geluid en wind,” legt Costa uit. “Het richt zich op de versnipperde en vormloze entiteiten die niet gezien kunnen worden, maar toch een intrinsieke noodzaak voor hun bestaan hebben, een noodzaak van zijn. Proberen om die elementen te articuleren is als bezig zijn met het onbekende, het onvoorspelbare.”
Advertentie
Buiten het raam meet een windwijzer de windrichting en windkracht en stuurt die data vervolgens naar de blazers in de kamer, die ieder een corresponderende windvlaag over de openingen van de flessen blazen. Costa was altijd al geïntrigeerd door de vormloosheid van geluid, die ondanks haar onzichtbaarheid toch altijd aanwezig is. Op een dag blies hij over de opening van een fles en dacht: “Als wij mensen niet het begin van dit geluid zijn, wat dan wel?” Hij besloot daarop de wind te gebruiken, iets dat volgens hem veel karakteristieken met geluid deelt. Het resultaat is, de woorden van Costa zelf, “diaphonous; een samenkomst van bio- en geluidskunst."Bekijk Costa’s and the wind was like the regret for what is no more hieronder:
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
