'Lost Boy' is een on-Nederlands duistere sciencefictionfilm uit Nederland

Er komt prima sciencefiction uit de polder. De desolate duisternis die je hierboven ziet, is de setting van de nieuwste korte film Lost Boy van de Nederlandse filmstudio PostPanic Pictures. Sundays, hun vorige short, veroorzaakte wat Amerikaanse media “Hollywood’s hottest bidding war” noemden. Uiteindelijk verkocht PostPanic de rechten aan Warner Bros. en het idee wordt nu ontwikkeld tot een speelfilm die een ware blockbuster moet worden.

Lost Boyis geregisseerd door de Amerikaan Ash Thorp en Canadees Anthony Scott Burns. Tekeningen van Thorp zijn de basis voor het verhaal en ze doen eerder aan als iets dat je in een graphic novel zou vinden. Samen met Burns heeft hij de honderden personages verwerkt in een idee voor een speelfilm.

De producenten van de korte film zijn Jules Tervoort en Mischa Rozema, de regisseur van Sundays. Ik sprak met de twee af in de studio van PostPanic in Amsterdam en we hadden het over spaghettiwesterns, nostalgie en de puinhopen van Michael Bay.

Hoe zijn we in godsnaam in deze duisternis beland?
Jules Tervoort: Ja, Donald Trump, hè. [lacht]

Vertel me meer over de wereld van Lost Boy.
JT: Het script is nog in ontwikkeling, dus dat is een beetje tricky.
Mischa Rozema: Wat ik je kan vertellen is dat het een ode is aan de klassieke western. Het is eigenlijk een heel eenzame film. Als mensen de visuals zien, dan denken ze gelijk: dit is Mad Max, met een hoop actie. Maar dat is het totaal niet.
Lost Boy is, zoals de regisseurs het zelf zeggen, een natuurfilm die zich in de toekomst afspeelt. Er zijn geen mensen meer – daar laat ik het even bij – en het is net alsof je Planet Earth van de BBC aan het kijken bent. Misschien heb je die slang en die leguaan gezien. Dat gaat nu het internet over, maar het is precies waar die film over gaat.

Het is dus eigenlijk een western op een desolate komeet?
MR: Nou, eerder een soort roadmovie zonder auto.
JT: Het zijn veel van dat soort ingrediënten bij elkaar. Je herkent dingen uit The Warriors, maar ook uit Alien en Blade Runner en…
MR: Niet te veel, Jules. [lacht]

Oké, ik hoor Alien en Blade Runner vallen en regisseur Ash Thorp heeft bijvoorbeeld aan Prometheus en Ender’s Game gewerkt. Waar staat Lost Boy in dat brede scifigenre?
MR: Het is sowieso een originele film. Er wordt natuurlijk veel herkauwd op dit moment. Toen films als Alien en Bladerunner uitkwamen waren het voor die tijd totaal nieuwe visies. We hopen dat dit ook zo’n type film gaat worden.
JT: Daarom moet je ook eerst dit soort korte films maken, want dan kunnen we zonder compromis het idee ontwikkelen en laten zien. Als je dit met een script gaat doen, dan ben je in Hollywood verloren, want dan duiken al die producers erop en die willen er allemaal overheen pissen. Dat doen ze op een manier die zij kennen en daardoor wordt het script altijd omgevormd in iets dat eigenlijk al bestaat.

Volgens mij raken we nu het punt van nostalgie. De nieuwe Star Wars-films zijn overduidelijke voorbeelden, maar je ziet het ook zeker in nieuwe dingen als Westworld en Stanger Things.
MR: Ja, zeker. Het is ook allemaal geworteld in dezelfde tijd. Bladerunner kwam misschien wat later, maar Westworld grijpt zeker terug op de begindagen van Star Wars, een gouden eeuw van sciencefiction.
JT: Lost Boy grijpt ook zeker terug op die tijd. Het is alleen niet een herkauwing van wat we al weten.
MR: Thorp en Burns zijn erg geïnspireerd door een bepaalde tijdsperiode en dat is ook een periode die het goed doet op dit moment. Het succes van Stranger Things heeft alleen maar te maken met dat het zo herkenbaar is. De manier van vertellen is ook een stuk rustiger. We worden zo ongelofelijk doodgegooid met actieseries die zo over the top zijn dat ze elk realisme tenietdoen.
JT: Wat visual effects betreft zijn we nu beland in een tijd waarin alles kan. Alles wat je bedenkt kan je maken. En het ziet er nog goed uit ook. Maar dat wil niet zeggen dat het ook echt goed is. Het begon natuurlijk in de Michael Bay-hoek, maar nu is het overal. Het is prima dat die films er zijn, maar ik vind wel dat er een tegengeluid moet zijn en denk dat daar vanuit het publiek ook behoefte aan is.

Even specifiek over special effects: daar is ook dat tegengeluid. Het wordt toch weer steeds vaker op de oude manier gedaan en niet met de computer. Hoe zit dat in Lost Boy?
JT: Lost Boy had helemaal in de studio geschoten kunnen worden, maar we hebben ervoor gekozen om op een locatie te filmen en dat zie je terug. We hebben Lost Boy in Spanje in de woestijn geschoten, een legendarische plek voor klassiekers uit Hollywood.

De spaghettiwesterns.
JT: Ja, het is dan wel weer mooi dat dat ook terugkomt. Je kan heel veel met CGI doen, maar het is eigenlijk veel interessanter om zo min mogelijk te doen. Om met een basis te beginnen die realistisch is.
MR: We hebben met Lost Boy behoorlijk geïnvesteerd in dat realisme: de kostuums, de make-up, poppen. Het is leuk om daarmee bezig te zijn.

Wat is daar leuk aan?
MR: Ja, gewoon lekker knutselen, joh. En het is voor een acteur makkelijker als die echt iets kan aanraken en dat er niet een of andere witte bol is waarvan je dan zegt: dit is een draak.
JT: Je wil ook niet ieder foutje elimineren. Het is leuk om nog een marge te hebben, dan kun je op de set nog denken: zo hadden we het wel bedacht, maar eigenlijk is dit veel leuker. Of er gaat iets mis, dan komen daar vaak leuke dingen uit.

Waar komt jullie voorliefde voor sciencefiction vandaan?
MR: Ik ben begonnen met regisseren in een tijd dat nog niet zoveel kon. Ik heb meegemaakt dat ideeën en verhalen bereikbaarder werden en ook minder duur om te maken. Als je dan vanuit je eigen fantasie over de toekomst gaat nadenken, dan kom je al snel bij scifi-achtige dingen. Je wil dingen maken die er nog niet zijn. Je kan de zoveelste thriller of actiefilm maken, maar in sciencefiction kan de basis van je film een idee zijn wat nog nooit behandeld is. Als ik als regisseur weet dat ik alles kan bedenken wat ik maar wil, dan denk ik: laat ik dat godverdomme dan ook goed doen. En niet wat we de laatste tachtig jaar hebben gedaan en weer een kleine Nederlandse romcom maken. Daar heb ik geen zin in.

Jullie eerdere korte film Sundays was best een succes en Warner Bros. gaat er nu een speelfilm van maken. Hoe staat het daarmee?
JT: Het eerste jaar hebben we vooral aan juridisch gedoe gespendeerd, maar dat is allemaal goedgekomen. We zijn nu heel dichtbij een versie van het script waar hopelijk snel goedkeuring voor gegeven wordt.
MR: Het duurt ook zo lang omdat het ook een enorm project is. Het is mijn debuut in Hollywood. Ik snap dat ook wel. Ze zeggen ook allemaal: "It's gonna be huuuge."
JT: Warner wil geen kleine film maken, dat wisten we van tevoren. Dat is natuurlijk te gek, maar aan de andere kant hebben wij natuurlijk ook het belang om het goed te houden. Dat is een constante strijd.
MR: Daarom werken we met Warner, want zij zijn ook van Kubrick en Nolan. Zij weten hoe je een grote film moet verpakken, zonder dat alles naar de klote hoeft. Het blijft wel een delicaat proces, maar het ziet er nu heel goed uit.
JT: Binnen nu en een paar maanden gaan er dingen gebeuren.

Dat klinkt spannend. Wanneer komt de film uit dan?
MR: Daar ga ik helemaal niks over zeggen, want elke keer als ik er wat over zeg, dan komt het terug.
JT: Volgend jaar nog niet, laat ik het zo zeggen. Misschien het jaar erop, dat zou mooi zijn.