Lucy is de Socrates van de techno

Als je al zo veel hebt gelezen over een artiest wiens producties zo grondig zijn dat zelfs je Soundcloud-stream erop afgeeft uit verveling, dan ben je bij ons aan het juiste adres. Luca Mortadello, aka dark techno wizard en Strobophobic Artefacts labelbaas Lucy heeft gedachten zo diep en tripped-out als zijn muziek, wat betekent dat dit geen standaard interview zal worden. Afgelopen maand bracht de in Berlijn woonachtige producer Churches Schools and Guns uit. Een full length plaat die reikt tot de donkerste uithoeken van de technokrochten. Tijd voor een interview en tijd om mee te zwemmen in zijn creatieve gedachten.

THUMP: Ik heb een Facebook-comment op jouw tijdlijn gelezen, dat je albumtitel heel Amerika samenvat.
Luca: [Lacht] Je kunt die titel op verschillende manieren interpreteren. Als een label manager heb ik artiesten die niet veel om titels geven, maar voor mij is dat heel belangrijk omdat dat het eerste is waar je jouw publiek mee confronteert voordat ze naar je materiaal luisteren. Ik spendeer veel tijd aan het vinden van de juiste titels voor mijn muziek.

Die Facebook-comment is interessant omdat het idee van die titel bij mij is opgekomen terwijl ik in Amerika was. Toen ik een aantal jaren terug was aangekomen, was ik nog erg moe en slaperig. Ik keek uit het raam van een auto en het eerste wat ik zag was een kerk, een school en een schietsport speciaalzaak. Ik had meteen door dat ik dat op moest schijven, dus schreef ik: Church, School, Gun Shop. Toen ik later bezig was om de structuur van het album uit te zoeken, las ik het terug en dacht ik: "Dit vat het allemaal samen." Normaal associëren we kerken en scholen met educatie en andere positieve dingen, maar met Guns ernaast laat het meteen een ander beeld zien. Het geluid van het album is heel donker en beangstigend. Het is alsof je naar onze eigen Westerse DNA kijkt.

Heb je een kladblok waar je dit soort dingen opschrijft?
Ja, een kladblok, een stukje papier of mijn telefoon.

Kun je het moment herinneren waarop je deze woorden teruglas?
Tuurlijk, heel goed zelfs. Ik heb het alleen iets algemener gemaakt door de woorden meervoud te maken. Maar ik kan me het moment heel goed herinneren omdat het best heftig was en omdat deze dingen letterlijk naast elkaar verschenen.

De situatie die je zojuist schetste deed me denken aan de film Memento.
Ja, dat is één van mijn favoriete films en die vat samen hoe de muziekproductie op een hogere level werkt. Het is een soort van onderbewuste en bewuste dynamiek omdat je nooit weet of je daadwerkelijk bewust hetzelfde doet als wat je onbewust wilde zeggen. Voor mij is het net een gevecht, een onophoudelijke strijd tussen het bewuste en het onbewuste. Ik heb een bepaalde flow die er altijd heel wild uit komt als ik in de studio zit. Het moeilijkste is om die flow te controleren en een plek te geven. Het is alsof je een boot probeert te besturen tijdens een wilde storm op zee.

Alsof je een compleet gebouw in één keer wilt bouwen zonder eerst het fundament de grond in te slaan. Is dat wanneer je die flow probeert te controleren, of het op z'n minst allemaal op een rijtje zet?
In de elektronische scene is het normaal om eerst het fundament neer te zetten. Albums hebben niet zo'n grote waarde als in andere genres. Ik snap dat het een algemene houding is, maar veel mensen zouden niet eens een album uitbrengen. Dat soort mensen zijn mijn spirituele godfathers in elektronische muziek. Wat ik het tofst aan hen vind, behalve hun muziek, is dat ze altijd bewust zijn van de verantwoordelijkheid die ze hebben als artiest.

Elektronische muziek en zogenaamde 'clubmuziek' heeft een grote achterban, dus is het een krachtig medium waar een groot verantwoordelijkheidsgevoel bij komt kijken. Ik denk niet dat het slim is om materiaal uit te brengen ter wille van zoveel mogelijk releases achter je naam. Je wilt niet alleen maar 'afleveringen' hebben, maar een compleet verhaal. Ik ben meer geïnteresseerd in het verhaal dan de aparte afleveringen.

Voor veel producers is het belangrijk om constant materiaal uit te brengen.
Ja, maar voor mij is dat om veel redenen niet logisch. Als het je uitgangspunt is om beroemd te worden en overal een beetje te draaien, is dat al fout. Geloof me, mensen raken in je geïnteresseerd wanneer je een verhaal te vertellen hebt. Wanneer je ze iets kan vertellen wat ze nog niet eerder wisten, of wel wisten, maar niet in staat waren het te zeggen. Jij bent degene die dat wel allemaal kan zeggen.

Het publiek geeft jou die positie, dat is wat ik bedoel wanneer ik het over verantwoordelijkheid heb. Het is een kwestie van respect die van beide kanten komt. Je bent alleen in je studio, maar het materiaal wat je maakt wordt uitgebracht. Je kunt niet denken dat deze dynamiek helemaal niet bestaat. Voor mij is muziek nog steeds een communicatiemiddel, zelfs wanneer mensen het als een zeer persoonlijk product waarnemen. In mijn hoofd is het belangrijkste punt nog steeds dat ik iets aan iemand probeer te vertellen.

Probeer je de artiesten op jouw label ook deze visie mee te geven?
Er is heel veel communicatie gaande op Strobophobic Artefacts. Er zijn veel onderwerpen waar we het over hebben, net als dat waar we het nu over hebben. Er is zelfs veel frictie, maar met frictie komt creativiteit, althans voor mij. Als het helemaal kalm is, kom ik niet eens naar de studio. Ik heb frictie nodig om iets te kunnen creëren.

Mis je soms vocalen en de wens om meer te zeggen in tekstuele vorm?
Ja, maar tegelijkertijd zie ik creativiteit in frictie en contrast. Ik wilde zo veel zeggen over mijn gedachten, dingen die ik lees, dingen die ik zie en de manier waarop ik ze zie. Het was eigenlijk een keuze. Of ik schrijf een essay, of ik produceer een album. Wanneer je de stemmen en de teksten (de dingen die op een traditionele manier iets zeggen) weglaat, uit je jezelf in een universelere vorm, in muziek.

Taal is beperkt, het is een gecodeerd systeem. Als ik Italiaans tegen jou begin te praten, versta je waarschijnlijk geen woord van wat ik zeg. Muziek is anders omdat je kan herkennen wat ik probeer te zeggen. Wanneer je de teksten negeert en je in de muziek laat gaan, gebruik je een veel bredere, maar krachtigere taal.

Je meldde eerder dat je een schrijf-achtergrond hebt.
Ja, ik schreef een aantal jaren terug best veel. Op een gegeven moment nam het produceren de plek in van het schrijven. Ik schreef al sinds m'n veertiende en dat bestond meer uit rare romans en gedachten. Het was allemaal heel bovennatuurlijk en surrealistisch. Op een bepaald moment nam de muziekproductie steeds vaker een prominente plek in en was het of het één of het ander. Ik weet niet waarom, maar er was geen ruimte voor beide. Ik had aan één medium genoeg om me creatief te kunnen uiten.

Zou je zeggen dat je dezelfde dingen met muziek uit kunt drukken zoals je dat me schrijven deed?
Ja, ik voldoe aan dezelfde lust die in mijn ziel zit. Wel bepaalde dingen, want het is geen keuze. Ik wil niet zeggen dat het een genoegen voor mij is om naar de studio te gaan en muziek te produceren. Het is iets dat ik moet doen. Deze lust is nu voldaan door muziek, terwijl het in het verleden werd voldaan door het schrijven.

Dus het is aanvullend?
Ja, het is een doorgaand verhaal in mijn hoofd. Het is dezelfde voldoening in een bredere zin, in een gevoel van structuur en functies.

Ik zag dat FACT Magazine jou in hun 'albums we actually give a shit about'-lijst had staan.
Ik heb dat ook gezien inderdaad.

Is het belangrijk voor jou dat mensen echt iets om je geven?
Om eerlijk te zijn, ik ben geen artiest die constant "I don't give a fuck, ik produceer alleen muziek" roept. Op het moment dat ik muziek produceer geef ik er inderdaad niks om, maar daarna is het wel degelijk belangrijk voor mij. Het is overduidelijk met de structuur, de titel en het artwork. Er is een behoorlijke behoefte naar communicatie. Dit is iets wat ik van mezelf heb geleerd in de afgelopen jaren. Ik heb een enorme behoefte aan communicatieve dingen en in het normale leven ben ik er waarschijnlijk niet zo goed in.

Voor mij is het echt heel belangrijk dat mensen het snappen. Ik heb het altijd door wanneer ik teveel mijn eigen kant opga. Ik beland in een stemming die aan de ene kant heel mooi en mythisch is, maar aan de andere kant verlies ik totaal het contact met de realiteit. Dus dan is het heel belangrijk dat ik weer terug op aarde word getrokken en feedback te krijgen van de mensen die van mijn muziek houden. Het is een ongelooflijk magisch manier om met beide benen op de grond te blijven terwijl je tegelijkertijd wordt aangespoord om steeds verder te gaan. Het is meer noodzaak dan een keuze.

Lucy was onlangs in Amsterdam voor een bijzonder project. Lees hier het artikel terug dat THUMP over zijn 4D sound schreef.