Op zoek naar de achterkant van Utrecht

Fotograaf Robin Alysha Clemens woonde haar hele leven in Utrecht. Op een dag besloot ze dat het tijd was om haar routines los te laten en de stad op een nieuwe manier te leren kennen. Drie dagen op reis in haar eigen stad, op zoek naar plekken en mensen die ze normaal niet zo snel zou tegenkomen. Ze deed dit om te achterhalen of ze een gevoel van reislust en avontuur kon ervaren in een stad waar ze haar hele leven gewoond heeft.

"Hij zat al een paar dagen met zijn camera op een bankje aan de waterkant, wachtend op het moment dat bouwvakkers zijn oude huis tegen de vlakte zouden gooien.Hij had speciaal vrij genomen van zijn werk om het moment vast te kunnen leggen, maar ze kwamen maar niet opdagen. "Zit mijn aquarium nog ingebouwd in de muur?" vraagt hij en wijst naar het enige huis wat nog in zijn volledigheid staat. Ik knik van nee.

De volgende dag fietste ik weer langs en zat hij nog steeds op het bankje. Gelukkig waren de bouwvakkers dit keer wel begonnen.

's Avonds ben ik in een enorm kraakpand aan de rand van de stad beland. Gerund door donaties koken de bewoners elke week een veganistische maaltijd voor tientallen mensen. Het pand is enorm. Buiten is het pikdonker en de enorme parkeerplaats staat vol met tientallen bussen, vrachtauto's en caravans waarvan er veel zijn omgebouwd tot woonruimte.

Na het eten loop ik een ruimte binnen waar vier jongens hard aan het klussen zijn. Ze zijn een podium aan het lassen voor een gigantisch feest dat een dag later plaatsvindt. Ik beloof ze dat ik er bij zal zijn.

Louis heeft een tafeltje voor zich staan met daarop een vergeelde foto van een vrouw, een fles bourbon, bosje bloemen en een vintage microfoon. Hij zingt liedjes van Sinatra. Hij danst en neemt zo nu en dan zijn hoed af wanneer een mooie vrouw passeert. Zijn echte achternaam is King, maar met zijn alter ego Louis Campari zorgt hij ervoor dat hij zijn reis door Europa kan betalen.

Hij vraagt of ik zin heb in koffie en we gaan samen naar een café. We praten de hele middag en de dag vliegt voorbij. Bij het station nemen we afscheid. We geven elkaar snel een onschuldige kus, zonder tong. Ik lach en keer me om, zwaai nog een keer naar hem als hij de tunnel in loopt.

In de kamer waar de jongens de dag ervoor nog aan het lassen waren staat nu een podium. Het is propvol en er gaat een bandje spelen. Voordat ze hun set beginnen schreeuwt de zanger luid: "FUCK TELEVISION. FUCK TV. LET'S ALL SMOKE DMT!" Een mening die, gebaseerd op het luide applaus, door de meesten in de zaal wel gedeeld wordt. De avond gaat in een vreemde waas over in de ochtend. Als de middag aanbreekt besluit ik eindelijk om mijn bed maar eens op te zoeken.

Ik ontmoette Dr. Wig de dag ervoor in het kraakpand. Hij nodigde mij uit bij hem te komen eten. Dr. Wig heet eigenlijk Paul en is een filosoof die al meerder boeken heeft geschreven. Een van zijn boeken ging over de zin van het leven en de ander ging over een serie-moordenaar.

Ik loop zijn appartement binnen en Paul schenkt een glas wijn voor me in. We praten de hele avond. Ik ben verrast door zijn vele verhalen en vind het interessant om met hem in discussie te gaan over zijn argumenten tegen vaccinaties, zijn grapjes over de illuminatie en zijn anarchistische kijk op de wereld. "We should do this again sometime," zegt hij als hij mij uit zwaait. Ik knik.

Al twee jaar lang fiets ik elke dag langs dit café, zonder er ooit een voet binnen te zetten. En nu zit ik hier, onwennig in een bar waar zo'n dertig rokende – voornamelijk Griekse – oude mannen kaarten schudden en ik niemand kan verstaan. De zon zakt en de groep mannen die mij omringt is ondertussen uitgebreid tot vier. Een voormalig luitenant-kolonel vertelt over zijn tijd in Vietnam. Ik krijg ouzo aangeboden, écht Grieks. Grapjes worden gemaakt en er wordt met me geflirt. Na bijna tien shotjes is het voor mij genoeg. "Waarom ga je nu al weg?" vragen ze. Ik bedank de heren beleefd en wankel dronken richting huis – naar de overkant van de straat. Deze serie verscheen eerder in uitgave #5 van De Dakhaas. Meer foto's vind je op de website van Robin.