De top 5 leukste kunst van afgelopen halve maand

Ik woon in een gebouw waar het niet altijd even gezellig is: mensen maken nogal eens ruzie met elkaar, en als ik om de zoveel tijd een poging doe om iets vrolijks op te hangen in ons kasteelachtige trappenhuis (interieurtips uit jaren zeventig, tijdschriften, foto's van poezen), duurt het nooit lang voordat die van de muur worden gerukt. Toen ik les mocht geven aan studenten van de Rotterdamse Willem De Kooning-academie leek het me een goed idee om ze speciaal werken voor mijn trappenhuis te laten maken. Mijn lievelingswerk (als ik dat mag zeggen als objectieve docent) is die van Harmen Meinsma.

Hij maakte een vrolijk gezicht van patat en shoarma waar zelfs mijn buren blij van zouden moeten worden. Toch zal het samenleven met de patatshoarmaman, net zoals bij echte mensen, langzaam aan steeds onaangenamer worden. Hoe lang gaat het duren voor iemand besluit dat deze nieuwe buurman niet meer welkom is?

Dit was mijn favoriete tumblrfoto van deze week.

Ik geloof niet dat er een vaste definitie bestaat die je precies kan vertellen wanneer kunst goed of slecht is. Wel denk ik dat als het je anders laat kijken naar de dingen die je al kent, er iets geslaagd moet zijn.

Zoals het vorige werk je anders naar burenoverlast laat kijken, zo laat dit werk je anders kijken naar Mickey Mouse. Op zich was ik me al wel bewust van het feit dat er in Micky Mouse-poppen echte mensen zitten – mensen die in hun vrije tijd broches sparen, of andere dingen doen die mensen nu eenmaal doen. Toch kon ik dat vergeten toen ik een keer in Disneyland was: ik wou niks anders dan knuffelen, toen ik de grote pluche muis tegenkwam.

Ik gok dat deze foto een goed geplaatste uitsnede is van een onschuldig kiekje waarbij je een Amerikaans gezin breed lachend ziet poseren met Mickey. Maar het is wel precies die ingreep die ervoor zorgt dat ik de vrolijke kindervriend nu nooit meer kan zien zonder te fantaseren over morbide kelders vol mannen in Mickey-pakken.

Eens in de maand wordt er op een steeds wisselende locatie Lost & Found georganiseerd. Het is een avond die moeilijk is om uit te leggen, omdat er alleen dingen worden getoond die verder nergens tussen passen. Van mislukt of onaf werk van kunstenaars tot briljante foto's gemaakt door een demente oma of beveiligingssuppoost.

Alleen het zien van de Zweedse, maar in Nederland wonende Josefin Arnell maakte de afgelopen editie van 3 april in het Muziekgebouw aan het IJ al de moeite waard. Josefin ziet eruit als een soort buitenaardse, kauwgomkauwende trailertrash-elf. Ze vertoonde de nog totaal onaffe film die ze maakt over haar verslaafde moeder. Het spannende is dat ze dit nog niet aan haar moeder verteld heeft. Het enige dat ze laat zien zijn beelden van een meisje dat op onhandige wijze op een paard poseert, en van haarzelf in een bizarre pony-fetisj-achtige trio (in tegenstelling tot alle normale pony-fetisj-trio's die je vaak ziet).

Aan het publiek vertelt ze dat ze met dit project wil onderzoeken hoe ver je kan gaan als je een film over je verslaafde moeder maakt. Ik gok dat ze ver gaat. Ik kan niet wachten.

Check haar website voor mooi werk dat wel af is.

Foxy Magazine is één van mijn lievelingsbladen. Sinds ik ooit samen met mode-ontwerpster Nieuw Jurk een mode-pornoshoot voor ze heb gedaan, koop ik het nog wel eens.

De grootste charme zit hem erin dat het lijkt alsof ze weten dat ze als papieren pornoblad niet lang meer te leven hebben en daarom nu precies doen waar ze zelf zin in hebben. Zo kan een erotische fotoshoot met kippen op de achtergrond langzamerhand overgaan in een pagina vol wetenschappelijke weetjes over kippen. Naast de reportage Beursbabes las ik een bloedserieuze recensie over het boek van Lawrence Hill die de afschaffing van de slavernij beschrijft.

In een nummer dat ik vond bij een Belgisch tankstation zag ik de smurfenfotoreeks.

Die was zo goed dat ik jaloers werd, omdat ik deze foto's gemaakt had willen hebben. En het laat je anders kijken naar dingen die je al kent, zowel naar de smurfen als naar seksblaadjes.

Als laatste moet iedereen naar De Hallen in Haarlem om daar Basement van Erik van Lieshout te zien. Erik is een beetje de Marc-Marie Huijbregts van de kunst, inclusief een aanstekelijk Brabants ADHD-accent. Beiden zijn op een soort schattige manier onaangepast, of zo. In deze film ontfermt hij zich over het wel en wee van de katten die in de kelder van De Hermitage in St. Petersburg wonen.

De poezen zijn ooit binnengehaald om het muizenprobleem te bestrijden, maar al sinds de Sovjet-tijd is er geen geld meer voor ze en worden ze onderhouden door vrijwilligers. Op manische wijze zie je Erik in de weer met verf en krabpalen en wat hem maar te binnen schiet om het hol waar de katten leven te veraangenamen. Op de site van De Hallen staat dat de film impliciet gaat over vragen als: 'wie zorgt er voor de kunst?' 'Wie bewaakt onze cultuur?' 'Wie staat er op als de overheid zich terugtrekt?' Maar ik denk dat de film vooral gaat over de vraag: wie is het schattigst? De poezen in de Hermitage of Erik van Lieshout zelf?