Vrouwen van gevangenen zijn gretige Instagram-gebruikers

Alle screenshots via Instagram

Mensen pompen alle aspecten van het dagelijks leven op Instagram: hun wapens en gestolen cash, hun treurige drugspartijtjes en hun aanwezigheid op begrafenissen van dierbaren. Mensen etaleren hoe veel rijker ze zijn dan jij of hoe leuk ze het hebben tijdens hun bezoekjes aan concentratiekampen.

Eén van de weinige plekken waar het moeilijk Instagrammen is, is in de gevangenis: smartphones zijn daar niet toegestaan. In de Verenigde Staten zitten ruim twee miljoen mensen vast, waarvan 93 procent man is. Dat betekent dat er bijna even zoveel mensen een vriendje, echtgenoot, of partner in de bak hebben. De lange ritten naar de gevangenis, de dresscodes en wispelturige gevangenisbewaarders: het zijn allemaal momenten die deel gaan uitmaken van het dagelijks leven van deze mensen. Het spreekt voor zich dat die momenten ook op Instagram te zien zijn, vergezeld door bijpassende hashtags over welke gevangenis ze gaan bezoeken (#rikers of #sanquentin, bijvoorbeeld), wat ze aanhebben (#michaelkors) of hoe ze zich voelen (#tooearlyforthis).

Alex Dimichels verloofde zit vast in Rikers Island in New York City. Hij zit ondanks dat hij is vrijgesproken toch een gevangenisstraf van een jaar uit omdat hij de regels van zijn proeftijd heeft overtreden. Op vrijdag, zaterdag en zondag zijn de bezoekuren in de ochtend, dus als Alex hem wil zien moet ze om vijf uur ‘s ochtends opstaan – op haar Instagram staan tags als #morning, #tired en #goingtoseemybaby. Ze moet met de trein en de bus, en door een strenge controle bij Rikers voordat ze hem kan zien. Dat betekent dat ze hem pas daadwerkelijk rond negen uur ziet.

“Het is eigenlijk net als op een vliegveld,” vertelde Alex. De bezoekers gaan in de rij staan, stoppen hun bezittingen in een bak voordat ze door een scan gaan en lopen door een metaaldetector.

Dan, als ze aankomt bij het gebouw waar haar verloofde wordt vastgehouden, is er nog één, iets grondiger onderzoek. “Je doet je beha uit en schudt het uit,” zegt ze. “Je trekt je sokken tot de helft. Je doet je schoenen uit. Ze bevoelen je taille en knopen je broek open. Als je een staart in hebt moet je haar los en schud je het uit. Ze voelen of je niks in je mond hebt. Dat duurt bij elkaar ongeveer een uur.” En net als in elke gevangenis, zijn telefoons binnen niet toegestaan.

Een selfie van Alex’ Instagram.

Aan de andere kant van het land, in Californië, heeft Mindy Masters een vergelijkbare routine. Ze rijdt tenminste zes uur om haar jeugdvriendje Cody te bezoeken, die negentien jaar geleden levenslang kreeg. Toen hij achttien was heeft hij samen met een andere tiener een tankstation overvallen. Zijn vriend flipte tijdens de overval en stak meerdere mensen dood. Het kind dat de moorden pleegde was minderjarig, dus die kreeg zeven jaar gevangenisstraf terwijl Cody – die geen wapens bij zich had – inmiddels al bijna drie keer zolang zit door een wet die het mogelijk maakt om medeplichtigen aan moord levenslag zonder proeftijd te geven. Dus tenzij de wet verandert, zit hij voor de rest van zijn leven in de gevangenis.

“Ik weet dat mijn ouders liever hadden gezien dat ik met iemand was die me bloemen kan brengen of voor me kan koken,” zei Mindy over hun relatie. “Maar dat is gewoon niet hoe het is.”

De rit van Mindy’s huis naar de gevangenis duurt drie uur, als het rustig is op de weg. Toen ik haar aan de telefoon had was ze al vier uur onderweg. Ze maakt deze reis elke zaterdag. Eens per maand huurt ze een hotelkamer in de buurt en bezoekt ze Cody op zaterdag en zondag. Haar relatie is vastgelegd op haar Instagram-account. Daar post ze selfies die ze voor haar bezoekjes maakt, samen met screenshots van haar telefoongesprekken met Cody, brieven van haar campagnes om gevangenen met levenslang echtelijk bezoek zonder toezicht toe te staan, en regrams van foto’s uit het fotohokje in de gevangenis– vaak met de hashtag #highschoolsweethearts of #kvsp, voor Kern Valley State Prison.

Foto’s van Mindy en haar vriendje Cody.

Hashtags als #prisonwife, #visitday, en #freemybaby helpen vrouwen om met elkaar in contact te komen en verhalen en ervaringen te delen. Mindy vertelde me dat Instagram een plek is waar ze steun kan vinden zonder oordeel, omdat er daarbuiten “te veel negatieve opmerkingen en ideeën bestaan over de reden waarom ik met een gevangene samen ben.”

Zo geven vrouwen elkaar bijvoorbeeld op Instagram advies over de kledingvoorschriften van verschillende instellingen. Er zijn hele accounts gewijd aan vrouwen of vriendinnen van gevangenen zoals @an_inmate_loves_me en @strongprisonwives die hoopvolle tekstplaatjes posten, foto’s van hun volgers delen, of brieven en tekeningen delen die gevangenen gemaakt hebben.

Vrouwen van gevangenen hebben altijd al steungroepen gehad om hun ervaringen met lotgenoten te delen, vertelde asha bandele. Zij voert actie voor drugsrechten en gevangenishervorming, en schreef The Prisoner’s Wife over haar relatie met een man achter de tralies. (Ze spelt haar naam zonder hoofdletters.) “Nu doen we het alleen via sociale media, met Instagram,” vertelde ze me. “De gevangenis isoleert je, maar het is natuurlijk voor mensen om verbonden te zijn.”

Het is verboden voor inzittenden om een telefoon te hebben uit angst dat ze vanuit de gevangenis een criminele organisatie kunnen runnen of een ontsnapping kunnen organiseren. Maar net zoals andere smokkelwaar vinden ook smartphones hun weg naar binnen. Mindy vertelde dat bij Kern Valley corrupte bewaarders telefoons naar binnen smokkelen en ze voor duizend tot vijftienhonderd dollar verkopen. De dunne Samsung Juke is volgens Mindy’s vriendje favoriet. “Dat is wat de bewaarders verkopen omdat de jongens die rectaal kunnen verstoppen,” zei ze.

Hoewel het verbod op gadgets de gemotiveerde criminelen niet tegenhoudt om toch een telefoon te bemachtigen, wordt het op deze manier voor gevangenen wel moeilijk emaakt om contact met de buitenwereld te houden. Mindy’s vriendje Cody ging in 1994 naar de gevangenis – voordat internet een groot onderdeel van ons dagelijks leven werd. Hij is dus helemaal niet meer bij de tijd, en als hij ooit vrijkomt, wordt het een zware klus om te wennen aan de veranderingen van de afgelopen twintig jaar.

“Ik heb hem moeten uitleggen wat Facebook was, wat Instagram was en wat YouTube was,” zegt Mindy. Cody zag een keer een reclame voor KFC op televisie waar ze kijkers uitnodigden om het bedrijf op Facebook te liken. “Hij vroeg me, ‘Wat is het doel van iets liken op Facebook?’ en ik kon alleen maar zeggen, ‘Weet je? Ik weet het eigenlijk niet.’”

De laatste keer dat ik Mindy sprak was de afdeling waar haar vriend vastzit in lockdown, wat betekende dat ze niet hun tweedagelijkse telefoontje van vijftien minuten konden plegen. “De mogelijkheid om elkaar te sms’en, bellen, of video’s of foto’s met elkaar te delen vult absoluut een leegte op die langeafstandsrelaties normaal opleveren,” schreef ze in een email. “Nu moet die leegte gevuld worden door elke willekeurige email dan ook, terwijl ik wacht tot de lockdown voorbij is.”