Kunst van oude peuken en gevonden crackbuisjes

Terwijl ik op weg ben naar de studio van Tyrrell Winston in Brooklyn voelt New York benauwd en vies. Vuilnis vermengt zich met de regenplassen naast de stoepranden, en elk stukje vuil in de lucht plakt aan mijn huid en kleding. Dit is niet het hippe, leuke, artistieke gedeelte van Brooklyn, maar de plek waar 33 mensen onlangs nog een overdosis namen van de synthetische drug K2 en met spoed naar het ziekenhuis werden gebracht.

Het is ook de plek waar Winston verhalen vertelt via collages van crackbuisjes, sigarettenpeuken, lege bierflessen, kapotte aanstekers en alles wat er verder nog wordt achtergelaten op straat. Als je de kunst van Winston goed bekijkt, ontdek je dat er achter elk prulletje en uitgedrukte sigaret een verhaal schuilt. Het is mooi in zijn eenvoud, voordat je beseft dat je aan het kijken bent naar een kom met vrolijk gekleurd plastic dat eerder door junkies is vastgehouden.

“Gedurende vijf jaar heb ik zonder achterliggende gedachte lege drugszakjes en crackbuisjes verzameld,” vertelt Winston, wijzend naar de verschillende hoeken van de studio. “Ik begon toen ook vuilnis in allerlei kleuren te plukken en maakte hier kleine moodboards van.” Terwijl zijn verzamelingen groter werden, voelde Winston dat er iets miste. Inmiddels verzamelt hij zijn vuilnis niet alleen op kleur of voor hergebruik, maar moet het vooral ook iets persoonlijks in zich hebben – een verhaal.

Als een soort stadsarcheoloog probeert hij al het vuilnis dat hij verzamelt in originele staat te houden. Van de meeste kunstwerken komt een bepaalde geur, meestal muf of zuur. De met lippenstift bedekte sigarettenpeuken worden in een vitrine als steriele objecten tentoongesteld, maar brengen toch een bepaalde geur en stemming naar boven.  “Elke sigaret heeft een verhaal – een gesprek of gedachte van een persoon. Iets dat iemand overkwam,” zegt hij. “Ze zijn echt heel ranzig, maar ze vormen voor mij ook het ultieme sekssymbool. Als kind vond ik de vriendinnen van mijn moeder tenminste altijd heel badass als ze een sigaret opstaken.”

Winston staat vaak vroeg op om de overblijfselen van het nachtleven op straat te vinden. “Als ik op vrijdag-, zaterdag- of zondagochtend naar Lower Manhattan ga, kan ik wel honderd peuken vinden buiten de kroegen. Rond The Marcy Projects liggen overal crackbuisjes.”

Het werk van Winston laat zien dat ook het moderne New York nog steeds kampt met drugs, criminaliteit en armoede. De 33 junks die languit op de stoep lagen voor zijn studio heeft hij niet meer teruggezien – ze zijn simpelweg verdwenen. “Misschien is het een hoog gegrepen doel,” zegt hij, “maar ik hoop dat ik met mijn kunst de blanke, bevoorrechte bevolking met de neus op de feiten kan drukken.”

Klik hier om meer van het werk van Tyrrell Winston te zien.