Voor de sterren van 'End of the F***ing World' is alles veranderd

"Je weet dat we in het echt geen stel zijn, toch?" vraagt Jess Barden. "Dit heeft wel iets weg van relatietherapie, ik weet niet of we dat nou echt nodig hebben.” Alex Lawther, die naast haar op de bank zit, begint te lachen.

Ik zit in een fauteuil die – dat moet ik deze acteurs uit End of the F***ing World nageven – inderdaad de indruk wekt dat we in het kantoor van een therapeut zitten.

“Misschien heeft het ook wel nut, want er is veel gebeurd in de tussentijd,” zegt Alex, terwijl hij naar Jess kijkt – die in de serie zijn liefde is, en zijn partner in crime.

“Ik heb er echt zin in,” zegt Jess over het tweede seizoen, dat nu te zien is op Netflix. “Ik ben blij dat er enthousiast gereageerd werd op het eerste seizoen. Ik had wel gedacht dat het succes zou hebben, maar zoveel had ik ook weer niet verwacht.”

Eerder die ochtend kwam Alex wat laat aan, en Jess nog iets later. Jess had maar drie uur geslapen en is wat claustrofobisch, vertelde ze terwijl we door de donkere tunnels onder het Postal Museum in Londen liepen voor de fotoshoot. De fotograaf en zijn assistent worden gevolgd door stylisten, en het gefluister van Jess en Alex wordt zo nu en dan onderbroken door de weergalming van hun eigen gelach.

Het hele feit dat Alex hier rondloopt is eigenlijk al best een spoiler, aangezien zijn personage James in de slotaflevering van het eerste seizoen werd doodgeschoten – althans, dat dachten we dus. Zelf moesten we het ook even stilhouden, totdat de serie werd uitgebracht.

Nadat het eerste seizoen eerst op de Britse televisie werd vertoond, kreeg de serie pas echt een cultstatus toen het vervolgens ook internationaal werd uitgebracht op Netflix. Toch was het in het begin nog maar de vraag of het succesvol zou zijn. “Het was lang onzeker of het eerste seizoen wel door zou gaan,” zegt Alex. “Laat staan dat we nog een tweede zouden doen.”

“Ik was bang dat mensen onze personages in eerste instantie wat vlak zouden vinden, vooral in de eerste afleveringen,” gaat hij verder. “Het duurt ook een tijdje om door de barrières heen te breken, en ik kon me voorstellen dat dat wat ten koste zou kunnen gaan van het verhaal. Maar het kwam gelukkig goed over. In het begin heeft het wat weg van een stripverhaal, maar het wordt steeds menselijker. Ik weet nog dat ik tegen Jonathan [Entwistle, de regisseur, red.] zei: “Is dit… ehm…”

Jess vult Alex aan, zoals ze wel vaker zou doen tijdens dit gesprek: “Ik dacht echt dat mensen zouden denken: zij kan echt niet acteren. In de prullenbak ermee.”

“We wisten dat de serie wel een beetje maf zou zijn,” gaat ze verder. “Het is alweer een tijd geleden dat we het eerste seizoen hebben gedraaid, vergeet dat niet. En er zijn nu wel meer series die niet helemaal 'normaal' zijn. Zo gek is deze dus eigenlijk niet meer – het valt niet meer zoveel op.”

“En dat is mooi om te zien,” zegt Alex. “Series zijn hun eigen grenzen aan het verleggen wat dat betreft, als je ziet wat voor rare maar ook briljante dingen er uitkomen.”

“Ja, en eigenlijk komt dat dus gewoon door ons,” zegt Jess.

Het is best lastig om mensen die het nog nooit hebben gezien te vertellen wat voor serie het nou eigenlijk is. Zwarte komedie? Een coming-of-age-drama? Een tragisch liefdesverhaal? Een lofzang naar naar de verborgen charmes van moordlustige psychopaten?

Als ik Jess en Alex er zelf naar vraag, zeggen ze dat beide seizoenen over verdriet gaan en hoe we daarmee omgaan; over mensen die zich dezelfde situatie op verschillende manieren kunnen herinneren, en de chaos waartoe dat leidt. “Als je anderen nodig hebt om antwoorden te vinden op je vragen – wat voor beide personages geldt – kun je uiteindelijk alleen met maar meer vragen achterblijven,” zegt Jess. Ze zien het ook als uitdaging om weer in de huid van hun personages te kruipen, terwijl de kijkers inmiddels zelf hun eigen idee hebben ontwikkeld over wat voor personages het precies zijn. De acteurs zijn er expres niet zo uitgesproken over.

Het gesprek gaat over op wat Jess en Alex zelf hebben geleerd van deze rollen, die bepalend zijn geweest voor hun carrière, en hoe hun personages in de tussentijd veranderd zijn.

“Als James terugkomt in seizoen twee, heeft hij opnieuw geleerd om te lopen en is hij zijn vader verloren,” zegt Alex. “Hij moet ook om zien te gaan met alles wat er gebeurd is aan het einde van seizoen één.” Hij benadrukt dat James zeker geen alleskunner is geworden, maar dat hij wel aan zichzelf gewerkt heeft en veranderingen heeft doorgemaakt. “Aan het eind van het eerste seizoen beseft hij dat hij van Alyssa houdt. In het tweede seizoen probeert hij erachter te komen hoe hij daarmee omgaat.”

“De ontwikkeling die Alyssa doormaakt is dat haar situatie steeds duidelijker wordt,” vertelt Jess. “De koppigheid die haar eerst zo grappig maakte gaat nu tegen haar werken. Ze lijkt in eerste instantie een sterk persoon, maar dat zijn meestal mensen die in werkelijkheid niet zo sterk zijn. Ze is wat losgezongen van zichzelf omdat ze iets is verloren – in tegenstelling tot in het eerste seizoen, toen ze alles nog had.”

Het succes van End of the F***cking World heeft precies zoveel deuren voor de twee geopend als je zou verwachten. Jess, die net 27 is geworden, is naar Los Angeles verhuisd en geniet daar van het weer, de vrijheid en de mogelijkheden om meer over de filmindustrie te leren. Alex, die 24 is, heeft een tijdje in Frankrijk gedraaid, waarmee hij compleet nieuwe dingen leerde (hij spreekt nu vloeiend Frans) maar tegelijkertijd kon buigen op de ontwikkeling die hijzelf heeft meegemaakt. Betekent dit dat er voor Jess en Alex net zoveel is veranderd als voor Alyssa en James?

“Ik denk het wel,” zegt Jess. “Ik laat mijn eigenwaarde minder door anderen bepalen. ik ben voorzichtiger geworden, en laat me niet te veel beïnvloeden door meningen van anderen. Doordat de serie zo succesvol was ben ik me een aantal dingen snel gaan realiseren. Mensen hebben meningen over je, en je kunt zelf bepalen of je je daar wat van aantrekt. En ik besloot om dat niet te doen.”

Jess zegt dat het een “mythe” is dat je op je gelukkigst bent wanneer je tiener of begin twintig bent. “Voor mij was die tijd juist verschrikkelijk,” zegt ze. “Ik voelde me hopeloos totdat ik 25 werd.''

“Er zijn dingen die James moet leren waar ik zelf nooit zoveel over had nagedacht,” zegt Alex. “Zoals dat zijn liefde voor Alyssa op een gegeven moment nogal obsessief wordt. Hij vestigt al zijn hoop op haar. Ik vond het interessant om daarover na te denken.”

Ik vraag of hij iets soortgelijks heeft meegemaakt, maar hij antwoord daar niet heel direct op. “Je hebt lang de tijd om over zulke ideeën na te denken. Ik denk dat het ding van James vooral was dat hij moest leren om iemand ruimte te geven. Zoals je dat in elke relatie zou moeten kunnen.”

“Hij is hopeloos verliefd op me,” grapt Jess. “Helemaal in de wolken.”

Jess heeft ook veel van haar rol geleerd, zegt ze. Alyssa speelt al een rol in haar leven sinds 2014, toen ze de korte film speelde die voorafging aan de serie End of the F*cking World.

Tijdens de opname van seizoen twee leerde ze vooral veel “over angst, en mijn relatie met angst. In de serie moet Alyssa dealen met wat er in het verleden is gebeurd: ze heeft een posttraumatische stressstoornis opgelopen. Vanwege haar depressie, dat soort dingen.”

Voor Jess was dit seizoen een kans om op zichzelf te reflecteren. “Vooral het angst-ding was behoorlijk groot voor me. Het hele ding dat niemand anders doorheeft wat er aan de hand is. Je zou denken dat als je iets heftigs voelt als angst, een paniekaanval, of dat je hersens even op hol slaan, dat mensen dat wel van je gezicht kunnen aflezen. Je verwacht dat iemand vraagt of er wat aan de hand is, maar dat gebeurt dan niet.”

Wat ze met Alyssa gemeen heeft, is dat ze allebei mensen zijn die zelfverzekerd overkomen en altijd wat te zeggen hebben, maar ondertussen ook met verdriet worstelen.

“Dat je niet stil bent wil niet zeggen dat je geen verdriet kunt hebben,” zegt Jess. “In de serie kun je dat ook zien: dat niemand in komt grijpen omdat niemand doorheeft dat er wat aan de hand is. Je moet er zelf mee zien te dealen. Dat heb ik van dit seizoen geleerd.”

Voor een gesprek dat geen therapiesessie was, bleek het nog behoorlijk therapeutisch te zijn ook.

@MikeSegalov / @christopherbethell