Ik ging op spokenjacht met Jill van ‘Haunting Ghost Nederland’

Spokenjagen – met een infraroodcamera op jacht naar ronddolende geesten – is in Amerika een populair tijdverdrijf. Maar ook in Nederland zijn er mensen die ‘s nachts op pad gaan om contact te zoeken met gene zijde. Jill van Leeuwen uit Nieuwveen is zo iemand. Ze is fulltime spokenjager en geeft daarnaast les aan mensen die ook spokenjager willen worden. Voor het luttele bedrag van 160 euro per jaar neemt Jill je elk weekend mee op stap om je de fijne kneepjes van het vak te leren.

Het verhaal gaat verder onder de video.

Jill filmt haar ontmoetingen met spoken en deelt de video’s op haar youtube-account Haunting Ghost Nederland. In de video ‘ Spookie Creapy Old Farm Abandoned’ (sic) zie je bijvoorbeeld hoe Jill naar een oude boerderij gaat. Ze hoort gekreun, en dan zijn de batterijen van de camera ineens leeg. Verdacht. Met haar doorrookte stem vraagt ze, onderwijl een sigaret aanstekend, of er nog geesten zijn die met haar willen praten.

Op de vooravond van Halloween stuur ik Jill een berichtje, of ze me kan leren spookjagen. Dat kan: ik mag langskomen bij haar thuis, net voorbij Hoofddorp. Eenmaal daar zie ik dat de deur al openstaat. Jill is nog eventjes aan de telefoon. Ze draagt een legging, een roze bodywarmer en Uggs. Ze is ontstemd, want ik hoor haar roepen “dat ze verdorie moeten betalen, met je kutbedrijf,” waarna ze de verbinding verbreekt. Iets met een onbetaalde factuur, legt ze uit.

Jills inrichting is uitgevoerd in de kleuren wit en roze. Aan de muren hangen bordjes met woorden als ‘happiness’ en ‘love’. Ze zegt dat dit wel degelijk het huis is van een spokenjager, ook al zou je dat niet meteen verwachten.

Naast een boeket roze bloemen (plastic, blijkt bij nadere inspectie) ligt een berg technische apparatuur. Het zijn de spullen waarmee we vanavond op jacht gaan. “Dit is de ghostbox, daar hoor je stemmen mee tussen de radiofrequenties door.” Verder heeft ze verschillende meettoestellen die je laten weten als er een elektromagnetische kracht in de buurt is, een warmtemeter waarmee je geesten kunt zien en een infraroodcamera.

Vanavond komen er nog een paar leerlingen langs, maar eerst kookt ze grote pannen soep voor iedereen. Al roerend rookt ze een sigaretje en vertelt ze over het ontstaan van de spookjaagschool. “Twaalf jaar geleden overleed mijn vader, en ik merkte steeds dat hij er nog was. Lichten begonnen te flikkeren, dingen lagen ineens op andere plekken dan waar ik ze had gelegd, deuren sloegen dicht. Ik ging op zoek naar hoe ik met geesten in contact kon komen en toen kwam ik via via bij iemand terecht van wie ik wat spullen mocht lenen om geesten mee te kunnen zien. Via internet leerde ik hoe ik alles moest gebruiken,” vertelt ze.

Ze zegde haar baan als beveiliger op en besloot zich fulltime te storten op de spokenjacht. Ze besloot ook meteen om les te gaan geven aan anderen. “In het begin gratis, maar dan trek je echt idioten aan. Die deden dan alsof ze meteen een spook voelden. Dan dacht ik: het enige wat ik bij jou voel is PZ: psychiatrisch ziekenhuis.”

Meestal zijn er zo’n zes studenten per week, vertelt Jill. Sommigen willen leren spookjagen, anderen voelen dat ze een gave hebben die ze moeten ontwikkelen. De leerlingen waarmee we vanavond op stap gaan zijn Bauke, Dave en Halil. “Bauke en Dave zijn urban explorers die tijdens hun ontdekkingstochten paranormale zaken hebben meegemaakt. Enkele weken geleden besloten ze zich in te schrijven voor de lessen.”

Voordat we vertrekken komen de twee kinderen van Jill en haar echtgenoot naar beneden. Ik vraag of hij ook mee gaat spookjagen, maar hij vertelt me dat hij ‘s avonds vooral thuis blijft voor de kinderen. “Soms gaan we wel overdag naar een plek waar het spookt. De kinderen zijn ook paranormaal begaafd. Storm speelt weleens verstoppertje met een onzichtbare jongen.” Jill voegt nog toe dat Sterre haar overleden vader een keer zag staan met een papegaai.

De geesten krijgen in dit huishouden bijna iets banaals. Als iedereen aan tafel zit, vertelt Jills productieassistent Indy dat het ook in dit huis spookt. “Soms zien we geesten door de muur gaan waar vroeger, voor de verbouwingen, deuren zaten,” vertelt ze. Ook de leerlingen zijn erbij komen zitten. Samen eten we een kom groentesoep met balletjes voordat we de kou ingaan.

De bestemming deze avond is een leegstaande boerderij waar Jill al zes keer heen is geweest en waar veel paranormale activiteit is. “We horen geregeld babygehuil. De familie die er woonde is op een dag plotseling vertrokken. Al hun spullen liggen daar nog.” Het klinkt spannend, maar door een hele middag te praten over spoken, is het griezelige er een beetje af.

Het is ijskoud in de boerderij en het wemelt er van de spinnen. In het huis liggen allemaal spullen die niet zouden misstaan in een horrorfilm: gescheurde babyfoto’s, gigantische naalden, een bed met vergeelde dekens in een verstopte slaapkamer, oude schoolfoto’s en een kast vol oude jassen. Een kalender geeft aan dat het juni 1992 is. Als ik hier alleen was geweest, was mijn fantasie waarschijnlijk op hol geslagen, maar met z’n achten is het hier eigenlijk best gezellig.

Jill tovert de ghostbox tevoorschijn. Eerder hoorde ze al een man en een vrouw en voelde ze de aanwezigheid van een kind. Iedereen mag om de beurt een vraag stellen via de ghostbox. Ik hoor vooral fragmenten uit de radio en geruis. Jill hoort iets anders, namelijk dat het spook Frans blijkt te heten.

Op zolder slaat de sfeer ineens om. Jill voelt zich slecht in de ruimte, alsof er iets naars is gebeurd. Productie-assistent Indy voelt het ook. Ze is 22 en heeft Communicatie gestudeerd. Nu werkt ze voor Jill.

“Als kind kwam ik regelmatig met geesten in aanraking,” vertelt Indy. “Toen mijn opa overleed, sliep mijn oma op een nacht bij mij in bed. We hoorden een luide knal in de woonkamer, alsof de televisie werd omgegooid. Toen we naar beneden gingen, zagen we dat het bidprentje van mijn opa omgevallen was.” Ze heeft Jill gevonden via de facebookpagina van Haunting Ghost NL terecht. Nu woont ze in een camper in Jills tuin, samen met Jeroen, Jills cameraman.

Het zolderspook blijkt Kees te heten. Jill vraagt wat er met zijn hoofd is gebeurd, aangezien ze ineens een drukkende hoofdpijn begint te voelen. Indy voelt het nu ook. Bij Dave is het op zijn keel geslagen en Halil kijkt bezorgd rond. Jill steekt snel een sigaret op om de geesten te verjagen: “Ze vinden de geur niet lekker.” Dan is Jill er wel weer klaar mee. We besluiten om naar huis te gaan.

Op de terugweg praat ik met Halil en Bauke. Voor Halil is dit allemaal niet zo vreemd. “Ik ben Turks en in mijn cultuur leven we gewoon samen met geesten, de djinns. Je kunt zelfs met ze trouwen,” zegt hij. “Het leek me altijd al leuk om met djinns in contact te komen.” Ik vraag of er een specifieke geest is waarmee hij wil praten. “Ja, met mijn oom. Hij sprong een tijd geleden voor de trein. Ze moesten zijn ledematen uit het water vissen, voor de rest was hij onherkenbaar. Niet veel later zag mijn oma hem in de bus. Ze was er zo zeker van, dat we een DNA-test moesten doen op het lichaam van mijn oom. Het bleek hem inderdaad te zijn,” zegt Halil. “Ik vraag me af of mijn oom weet dat hij dood is. Ik zou graag met hem praten.”

Ook Bauke wil graag in contact komen met iemand. “Ik wil graag praten met een vriend van me die zelfmoord heeft gepleegd. Hij zat in een rolstoel en heeft zichzelf in het water gerold. Ik wil weten waarom,” zegt hij. “Uiteindelijk is Jill naar de plaats gegaan waar hij zelfmoord heeft gepleegd. Ze heeft met hem gesproken. Hij zei dat hij het leven niet aankon met zijn handicap: hij verlangde naar een vriendin, een gewone baan, op stap kunnen gaan. Hij is nu gelukkig met zijn beslissing, maar vindt het wel heel erg dat hij zijn moeder pijn heeft gedaan. Hij is nu soms nog bij zijn vrienden, maar meestal waakt hij over zijn moeder.”

Bijna alle leden van de groep hebben wel iemand verloren. Het idee dat ze nog in contact kunnen komen met die mensen – en dat die dus niet volledig verdwenen zijn – lijkt een troostend idee. “Ik merk dat ik veel mensen blij kan maken door ze in contact te brengen met overleden mensen,” vertelt Jill later.

We nemen afscheid. Jill vraagt de jongens of ze oud en nieuw komen vieren: “Ik vind het gewoon zo zielig als ik weet dat mensen alleen zijn,” zegt ze. Eentje heeft al plannen, de andere twee zeggen erbij te zijn.