Ik sprak Lexxxus over Nederlandse hiphop, de kracht van Twitter, vaginale hygiëne, dat soort dingen

foto: Siem van Woerkom Lexxxus is zonder twijfel één van de excentriekste rappers in de Nederlandse hiphop. Zijn voorkomen is al indrukwekkend: 120+ kg met dreads tot aan zijn onderrug. Maar wat hem vooral uniek maakt is zijn gedrag. De rapper uit Amsterdam Zuid-Oost is aan de ene kant een beruchte (ex-)gangster die in zijn tracks vertelt over keys pushen, als bijnaam The Don heeft en bekend staat om het in elkaar slaan van THC-rapper Rocks. Aan de andere kant zien we een gevoelige, zachtaardige Lexxxus die met zijn vriendin te vinden is op de Huishoudbeurs en taart uitdeelt aan zijn Twitter-followers. Na een paar jaar absentie is Lexxxus weer volop terug in de Nederlandse hiphopscene. Tijd voor ons om bij hem thuis langs te gaan.

Noisey: Wat is hiphop voor jou?
Lexxxus: [lacht z’n gouden tanden bloot] Pff… Je begint meteen met moeilijke vragen op me te gooien… Weet je wat het is? Ik ben geen rapper, ik rap alleen. Voor mij persoonlijk is het een soort ontspanning, een soort therapie waar ik mezelf in kan uiten. En als ik ernaar luister voel ik me vaak beter.

Wat vind je van de Nederlandse hiphopscene op dit moment?
Ik wil niet als een chagrijnige opa overkomen, maar laat me het zo zeggen: het is niet waar het moet zijn, maar er is zeker hoop. Het kan de goede kant opgaan als de juiste mensen naar voren stappen. Ik wil geen namen noemen of uitspraken doen over wie of wat er precies mis is omdat ik naar mijn mening zelf nog geen steentje heb bijgedragen aan de Nederlandse hiphopscene. Maar wanneer dat zover is doen we dit interview opnieuw. Deel 2, papi. Die ‘swag swag’-muziek vind ik in ieder geval niks.

Waarom niet de ‘swag swag’-stijl? Wat stoort je daaraan?
Het gaat helemaal nergens over, het heeft geen positieve invloed op de jeugd. Ze halen eigenlijk de hele essentie van de muziek weg; muziek—en vooral hiphop—draaide om je gevoel uiten op een beat, realiteit praten, mensen kunnen helpen door middel van wat je zegt. Nu is het swag dit swag dat, Illuminati hier, duivelse onzin daar. Daar heb ik niks mee.

Is dat dan ook de reden waarom je, na drie jaar bijna niks uitbrengen, bent teruggekeerd naar de muziekwereld? Om ‘echte’ hiphop terug te brengen?
Nee, ik probeerde mezelf in die periode van stilte te vinden als mens en ik was echt op zoek naar wat ik daadwerkelijk wil doen. Ik heb veel dingen meegemaakt in die jaren; een schietpartij, spirituele problemen—waar ik echt niet verder op wil ingaan omdat mensen me dan voor gek zullen verklaren—dus ik had eerst wat tijd voor mezelf nodig en nu heb ik het gevoel dat ik écht volwassen ben geworden. En dat ik mijn steentje kan bijdragen aan de scene.

foto: Siem van Woerkom

Die schietpartij bij Kwakoe, wat heeft dat bijgedragen aan jouw volwassenwording?
Het heeft me laten inzien dat alles uit het niets voorbij kan zijn. Ik wil niet meer bestaan, ik wil daadwerkelijk leven. Ik wil genieten, ik wil doen wat ik wil. I just want to be happy man, that’s it.

Je zegt net dat je een emotionele kant hebt en die ook in je muziek uit. Toch horen we naast die gevoelige Lexxxus ook nog steeds The Don, de gangsterkant. Hoe hou jij die twee kanten in balans?
Het is gewoon belangrijk dat mensen beginnen in te zien dat ik ook gewoon een mens ben; mensen zien me als een monster terwijl ik 1000% zeker weet dat ik vaker huil dan de meeste mannen. Het is belangrijk voor mij dat die emotionele kant ook belicht wordt, zodat mensen inzien dat ik ook leef, huil en gelukkig ben; dat ik niet alleen maar boos ben en de hele dag aan geld maken denk. Maar nogmaals: ik ben geen rapper, ik rap alleen. Wanneer ik begin te schrijven, dan weet ik niet waar ik ga eindigen. Wat uit m’n pen komt, dat komt uit m’n pen.

Vroeger showde je vaak met geld, dan gooide je video’s online waarop je je zitbank vol gooide met 50 euro-biljetten. Of dat je 300 euro tussen je eieren vond. Wat betekent geld nu voor jou?
Geld is stabiliteit; hoe je het ook wendt of keert, geld is voor iedereen een must. Ik vind het jammer dat het zo is maar it is what it is. Dat soort patserige dingen deed ik gewoon puur en alleen om de rappers boos te maken, just for fun. Ik zie nu in dat het een basisbehoefte is, niks om over op te scheppen.

Je hebt het veel over positiviteit en het uitdragen daarvan. Daarnaast heb je een enorme Twitter-following die vooral uit tieners bestaat en breng je een kledinglijn op de markt die jouw spreuken vereeuwigt. Zie jij jezelf als een rolmodel?
Nee, absoluut NIET. Ik heb het gevoel dat ik ze wel positief kan beïnvloeden en ik weet dat sommige jongeren naar mij kijken als een rolmodel, maar dat zie ik zelf niet zo. Die kledinglijn is ook zoiets; het is betaalbare kleding. Ik zie de jeugd lopen met schoenen van 400 euro. Waarom zou je 400 euro spenderen aan schoenen? Kun je tijdreizen met die schoenen? Spring je hoger met die schoenen? Nee. Ik vind het zonde dat mensen daar geld aan uitgeven. Geld dat ze vaak niet eens hebben.

Tweets van @LexxxusTheDon !function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0];if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src="//platform.twitter.com/widgets.js";fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,"script","twitter-wjs");

Hoe zie jij Twitter eigenlijk? Ik heb je namelijk de meest uiteenlopende dingen zien tweeten; van andere rappers dissen tot instructies geven over hoe je een vagina wast.
[schaterlacht] Het is een soort openbaar dagboek voor mij, ik kan er niet meer zonder. Ik ga je eerlijk zeggen: ik ben gewoon Twitter-verslaafd, maar hey, beter Twitter-verslaafd dan crackverslaafd. Ik schaam me nooit voor wat ik zeg of tweet, ik ben sowieso te allen tijden mezelf. Het maakt niet uit wat je zegt of doet; het is toch nooit goed genoeg. Als ik emotioneel ben tweet ik het, als ik wil weten hoe het met m’n followers gaat tweet ik het en als ik me erger aan kutjes die naar station Bijlmer ArenA ruiken dan tweet ik dat ook.