PITCH 2015: Clap! Clap! is het extatische geluid van uitheemse stammen

Cristiano Crisci is – naast een uiterst vrolijke Italiaan – iemand die als het ware bezeten is door de muziek van stammen. En gelijk heeft-ie, want als het aankomt op extatisch dansen op hypnotiserende ritmes, kom je bij de verschillende inheemse stammen die onze planeet rijk is ruimschoots aan je trekken. Omdat het voor de meeste van ons te duur en oncomfortabel is om naar afgelegen gebieden te reizen, is het erg fijn dat er mensen zijn als Cristiano. Onder de naam Clap! Clap! maakt hij de bezwerende, percussieve geluiden van de stammen na met behulp van zijn drumcomputer en sampler. Clap! Clap! staat zaterdag 4 juli op de Noisey-stage op PITCH, dus belden we hem op in Sardinië om te kletsen over Afrikaanse ritmes, zijn pasgeboren zoon, en pizza.

Ha Cris! Hoe is het daar?

Het is fucking heet, wel 39 graden.

Jeetje, wat doe je om af te koelen?
Niks. Als het vanavond wat koeler is ga ik misschien naar zee met mijn familie.

Heb je een leuke familie?
Een maand geleden is mijn eerste zoon geboren! Daarom heb ik de afgelopen tijd ook weinig opgetreden. Hij werd op 27 mei geboren, dus we hebben net gevierd dat hij een maand oud is.

Gefeliciteerd. Hoe voelt het, vader zijn?
Het is fantastisch, ik heb er geen woorden voor. Het is heel emotioneel.

Over de muziek die je maakt, daar zitten veel Afrikaanse ritmes in. Ik word er altijd heel vrolijk van, van die ritmes. Heb jij enig idee hoe dat komt?
Ik denk dat het komt omdat het ‘t geluid van onze roots is, uiteindelijk. Het is heel puur, heel natuurlijk. Het is onze link met 'big mama'. Maar ik gebruik niet alleen Afrikaanse ritmes hoor, het zijn geluiden van over de hele wereld. Op mijn album Tayim Bebe is denk ik iets van negentig procent van de samples niet afkomstig uit Afrika. Ze komen uit Mongolië, Siberië, de wereld zit vol met inheemse stammen: in het noorden van Europa, in Zuid-Amerika, in Noord-Amerika. Veel van de vocal samples zijn wel Afrikaans – uiteindelijk komen we daar allemaal vandaan.

Lees hieronder verder.

Kan je vertellen wat er in jouw hoofd gebeurt als je van die tribale ritmes hoort?
Dat is lastig. Muziek is voor mij de beste manier van communicatie. Als ik bijvoorbeeld naar Noord-Afrikaanse muziek luister, voelt dat heel anders dan bijvoorbeeld muziek uit Centraal-Afrika. En als ik naar Zuid-Amerikaanse muziek luister – bijvoorbeeld het Orquestra Afro-Brasileira, dat de muziek van Afrikaanse slaven combineerde met de berimbau en andere traditionele Zuid-Amerikaanse instrumenten –, voel ik weer iets heel anders. Niet alleen de roots van de muziek, maar ook de zon, de zee, en een soort spirituele emotie.

Je bent heel vrolijk! Was je dat ook al voordat je met dit soort muziek aan de gang ging?
Uiteraard, maar dat is gewoon het dagelijks leven voor mij. Ik word wakker, en het eerste wat ik denk is: ik moet dit samplen, of ik moet daar naar luisteren. Het is net ademen voor me, en daar word ik heel, heel erg vrolijk van. Ik laat mijn zoon nu ook allemaal soorten muziek luisteren – het is zo grappig om hem te zien reageren op de verschillende ritmes.

Heb je een lievelingsland in Afrika?
Ja, ik hou van Senegal. Vooral Tambacounda, daarom vernoemde ik mijn eerste EP naar die stad. Niet speciaal vanwege de geluiden die ze daar hebben, maar toen ik er was, werd ik verliefd op de plek. Het leven is daar heel sloom en vrolijk, de mama's zijn de hele dag bezig met de kinderen, fabels vertellen en de hele dag in de zon zitten. Echt een geweldige ervaring.

Ging je erheen om naar muziek te zoeken?
Nee, gewoon voor het dagelijks leven. Ik ging erheen om hun leven te leiden. En toen ik terugkwam heb ik dat vertaald naar muziek.

Voor een buitenstaander als ik is het weleens lastig om een weg te vinden in Afrikaanse muziek. Er is heel veel. Veel genres, artiesten, instrumenten. Heb je nog tips voor waar je kunt beginnen met zoeken?
Ik heb gewoon heel veel ideeën en ik luister naar veel verschillende muziek. Ik heb geen vast trucje voor waar ik moet gaan zoeken. Ik hou ervan om te voelen wat er van dag tot dag gebeurt en dan ga ik iets opnemen wat past bij hoe ik me op dat moment voel.

Heb je een favoriet genre in Afrikaanse muziek?
Dat vind ik wel moeilijk om te zeggen, want ik hou van alle soorten. Misschien kamba, dat is een klassiek Keniaans genre. Het is heel snel, rond de 180 bpm. Je kunt op YouTube wel wat mixjes vinden.

Hoe kom je eigenlijk aan de liedjes die je samplet?
Ik haal ze overal vandaan. Hier op Sardinië zijn veel marktjes waar de verkopers de hele dag zingen, en ik neem dat dan op. Verder zoek ik dingen op YouTube, videobanden of vinyl. Of cassettebandjes en cd's; ik haal het echt overal vandaan.

Hoe ga je om met de rechten? Moet je toestemming hebben van de artiesten die je samplet, of doe je het stiekem?
Dat hangt ervan af. Als ik iets opneem op de markt, is het oké. Dan vraag ik gewoon of ze het goed vinden als ik een stukje opneem. Als ik iets gebruik van een plaat, zorgt mijn label Black Acre ervoor dat het geregeld wordt met de rechten. Dat is belangrijk, want op die manier is het geen uitbuiting – het eerste wat ik wil doen is de rechten en de copyrights betalen.

Is het niet lastig om die mensen te vinden? Ik kan me voorstellen dat veel opnames die je gebruikt best obscuur zijn.
Haha, ja soms is het erg moeilijk. Vooral als ik iets vind in een documentaire of een film, en het staat niet bij de aftiteling vermeld. Je kunt het ook niet even shazam’en. Er zijn gelukkig wel grote bibliotheken – zoals de Tracy Library – waar je veel kunt vinden.

Denk je dat je Afrikaanse muziek ooit beu raakt?
Ik concentreer me volledig op de ritmes, dus het is niet dat ik dan een bepaalde stijl beu raak omdat het een trend is of zo. Het is een spiritueel ding. Als je naar mijn laatste single, Fever, luistert, hoor je minder Afrikaanse samples en meer ritmes. Er zitten geen vocalen meer in, alleen nog maar percussie. Het is grappig, want sommige mensen zeggen: oh, het klinkt als Zuid-Amerikaans carnaval. En andere mensen zeggen: het is Afrika.

Eén ding nog: wat is je lievelingspizza?
Haha, goeie. Margherita, dat is de eenvoudigste, maar ook de moeilijkste om goed te maken. Je moet naar Napels als je de lekkerste pizza wil eten.

Wat is het geheim van de lekkerste pizza?
Ze maken ‘m niet alleen met mozzarella, maar ook met ricotta – dat is het geheim.

Op 3 en 4 juli is het PITCH Festival op het Westergasterrein in Amsterdam met naast Clap! Clap! ook Young Fathers , Jamie xx, James Blake, Herbert , Le Le, Kaytranada en nog veel meer vette namen. Check de site en al je twijfel (als die er al was!) of je wel wilt gaan, verdwijnt.