Wat The Simpsons me over muziek leerde

Ik ging naar de middelbare school toen Coal Chamber de fucking mega top 50 van Engeland wist te halen, dus je kunt je voorstellen hoe moeilijk het destijds was om achter die berg aan leer en agressief gefluister die nu-metal was, echt goeie nieuwe muziek te vinden. Na alle gratis Kerrang!-videobanden te hebben versleten, zocht ik mijn heil bij oudere kids op school voor inspiratie. Daarbij never vertellende dat uitgerekend The Simpsons me tot mijn favoriete bands zou introduceren.

Maar sinds die periode met een overvloed aan door acne ontstane gemaskerde feestjes, heb ik altijd schaamteloos toegegeven; de eerste keer dat ik van The Smashing Pumpkins hoorde, was dankzij Homer Simpson. En dan krabben we nog slechts aan de oppervlakte van weelde en wijsheid die maker Matt Groening in mij losmaakte dankzij zijn muzikale interesse en behoefte om alles te parodiëren. Hier zijn een paar van de wijze lessen die me door de donkere pre-internet pubertijd leidden en me opscheepten met een Nirvana-obsessie die zo intens was dat mijn moeder me bijna naar therapie stuurde.

Er was een moment in mijn leven, ergens halverwege de jaren negentig, dat ik het me persoonlijk zwaarder aantrok wanneer iemand Nirvana belachelijk maakte, dan dat ik werd uitgescholden voor aardappel-hoofd. Maar in plaats van bombrieven te schrijven, zorgde The Simpsons ervoor dat ik mijn muzieksmaak en de ernst van Kurts dramatische slotact opnieuw evalueerde.

In de aflevering That 90s Show zorgt Homer ervoor dat zijn collegeband weer bij elkaar komt, nu als grungeband genaamd Sadgasm. Die band met de naam die het genre perfect omvat, ging uit elkaar nadat Homer zichzelf in zijn huis had opgesloten vanwege een vermoedelijk drugsprobleempje. Het eerbetoon aan de break-up gaat zelfs zo ver dat nieuwslezer Kurt Loader, die over het trieste nieuws bericht, dezelfde is die in 1994 op MTV het breaking nieuws over Cobains dood bracht.

De naalden die in Homers huis worden gevonden, blijken voor zijn diabetes te zijn, de ziekte die hij had opgelopen door overmatig gebruik van frappuccinos. Deze aflevering is vooral zo goed omdat het beter dan al die verklarende documentaires tezamen het leven van ontevreden jongeren raakte. De Sadgasm-nummers die de Nirvana teksten belachelijk maakten, waren namelijk stiekem ook erg, erg goede Nirvana lyrics. Ik ga niet eens ontkennen dat er een tijd was dat ik Pain is brown/ Hate is white/ Love is black/ Stab the night/ Kingdom of numb/ Closet of dirt/ Feelings are dumb/ Kisses hurt niet in totale oprechtheid in mijn boekenkast zou krassen, of dat het mijn MSN-gebruikersnaam had kunnen zijn.

Homerpalooza is van serieuze invloed geweest op mij als kind. En dat is niet alleen omdat geen enkel festival de line-up sindsdien niet heeft weten te overtreffen (misschien zou ATP er financieel wat gezonder voorstaan als ze The Smashing Pumpkins, Sonic Youth, Cypress Hill en een hologram van Homer Simpson zouden hebben).

Waarschijnlijk komt dat omdat ik opgroeide in Nowhere, Wales. Toen ik daar als twaalfjarige voor het eerst Homerpalooza zag, wist ik niets van die bands. Nu weet ik dat Billy Corgan een welgemanierde, aardige gast is die er gewoon van houdt om mannen op middelbare leeftijd aan een identiteitscrisis te helpen - zijdelings blik in de camera - maar ik weet ook dat festivals vooral bullshit zijn.

Tuurlijk, ik bind mijn shirt om mijn middel en probeer de vrouwelijke plastuit net zo frivool te rocken als degene naast mij. Maar ik weet ook dat het gevoel van vrijheid dat je op festivals ervaart een grote leugen is, waar je alleen maar in gelooft omdat je al vijf dagen in een tent leeft en van daaruit elke dag HEEFT ER NOG IEMAND DOPE schreeuwt zonder te worden opgepakt. Dat moment van inzicht dat je had toen je op je zevende Lowlands, onder een Douwe Egberts banner en in je 25 euro kostende bandshirt een falafelwrap van 10 euro hapt, dat moment had ik toen ik 13 was, en tv keek.

Of het nou Michael Jackson is die in een psychiatrische inrichting praat met een patiënt die denkt dat hij Michael Jackson is; Johnny Cash die Homer tijdens een hallucinerende trip bezoekt als een spirituele gids en hem adviseert zijn soulmate te gaan zoeken, of wannneer de fictieve Bleeding Gums Murphy Lisa’s depressie sublimeert door voor haar de bluessaxafoon te spelen. In elke aflevering zit wel een les die je alleen via televisie kunt leren.

Van die lessen waarop je dankzij een gele Johnny Cash die je vertelt dat je een soulmate nodig hebt beseft: weet je, mijn enige vage vriend en ik hebben het best leuk samen, ik stop met het opvullen van mijn beha want wie heeft er jongens in je leven nodig als er muziek is?

Er zijn wat mensen die stoelen gooien naar 50 Cent omdat ‘ie op Reading Festival staat. Of de headlineshow van Metallica op Glastonbury gebruiken als podium voor hun afkeurende mening. Weet, Matt Groening is hier beter in. Hij begrijpt dat elitair gedoe over muziek voor eikels is. Toen hij de kans kreeg om een album te maken, bedacht hij dat het tof zou zijn om twee singles uit te brengen. Do The Bartman, die hij samen schreef met Michael Jackson en Deep, Deep Trouble, die hij schreef met de halve cast van The Fresh Prince of Bel Air. Het resultaat, The Simpsons Sing The Blues, werd goud in de 90’s en is, muzikaal, misschien wel een van de meest diverse albums van het decennium.

Matt Groening zette dit ook in de echte wereld door. Hij cureerde een All Tommorow’s Party (voordat ze bankroet gingen) in 2010 en gooide daarbij Spiritualized naast Iggy and the Stooges. Want, waarom niet? Hij creëerde een wereld waarin het OK was voor B.B. King en DJ Jazzy Jeff om een aftiteling te delen, waarin The Ramones op je opa’s feestje spelen en waar Mick Jagger een kampbegeleider is. Muziek als verenigende kracht, dat zou de mensen nooit moeten verdelen.

Stop met klagen dat moderne muziek alleen maar uit twerkende achterwerken bestaat en computermuziek je idee van eerbaarheid verpest. Als Homer Simpson een Barbershop Quartet kan beginnen, is alles mogelijk.