Carnaval in Trinidad is het beste feest op planeet aarde

Alle foto's zijn gemaakt door de auteur behalve als iets anders vermeld wordt.

Laat ik duidelijk maken dat het nooit mijn bedoeling was om in een diamanten string door Port of Spain rond te paraderen, omdat ik zo van wilde feestjes houd. Ik heb namelijk narcolepsie, dus normaal ga ik alleen naar een feestje als ik mijn slaapritme dat toelaat. Ik ging naar Trinidad omdat de ongerijmdheid van dit eiland me heel erg intrigeerde. De meeste eilanden in de Cariben zijn bijna volledig afhankelijk van toerisme, maar Trinidad niet. Het toerisme beslaat hier maar acht procent van het BBP op het eiland, en is daarmee een soort nakomertje voor het olierijke ‘Amerika van de Cariben’.

Waardoor Trinidad nog meer afwijkt van het typische Caribische beeld, is door de populatie. De bevolking bestaat uit een mix van Indianen, Afrikanen, Aziaten en Arabieren, die niet alleen met elkaar samenleven maar ook totaal met elkaar vermengd zijn. Het resultaat van die mix is een sexy accent en een tolerante cultuur.

Ondanks al deze aantrekkelijke eigenschappen, is Trinidad altijd onbekend gebleven – vooral doordat het altijd wordt weggezet als het alter-ego van Jamaica. Dat is onterecht, omdat Trinidad en Jamaica evenveel verschillen als de vin van een zeehond met mijn arm. Toen Bob Marley de rol van Jamaica verzekerde als icoon voor het Caribische gebied, nam Trinidad de rol van de stille onbekende jongen in de klas aan – maar toen de populaire kinderen het druk kregen met het uitkotsen van rum, ontwikkelde deze stille jongen zich tot een 25 jaar oude miljardair. Nu ik er zo op terugkijk had ik kunnen weten dat ik niet persoonlijk betrokken had moeten raken met het raadselachtige Trinidad. Die mysterieuze typetjes veroorzaken altijd problemen. Maar goed, drie weken geleden was ik nog jong en te naïef om de lokroep van het carnaval aldaar te negeren.

J’ouvert. Alle foto's zijn van de auteur behalve als iets anders vermeld wordt. Carnaval maandag. Foto door Mark Romany.

/ / /

Vanaf het moment dat ik in Port of Spain uit het vliegtuig stapte, was ik verliefd. De wereld veranderde in een versie waarvan John Lennon altijd al had gedroomd: vreemdelingen die oogcontact maken en met elkaar praten – we werden allemaal hetzelfde door de carnavalgekte. Tijdens de vlucht kon ik nog maar net mijn Trini Double opvreten voordat het fetting begon. Trouwens, fetting is keihard feesten en het is belangrijk dat je dit woord kent als je naar Trinidad gaat. Liming is trouwens ook handig en moet je niet verwarren met fetting. Een fete is een enorm feest met grote hoeveelheden drank, terwijl een lime (verwar dit niet met limoen) een besloten, informele bijeenkomst van onbepaalde tijd is, ook met heel veel alcohol. Fetting en liming zijn de belangrijkste dingen in het leven van een Trinidadiaan. Om dat te snappen moet je eerst weten wat carnaval op dit eiland inhoudt en hoe het is ontstaan.

Het begint allemaal aan het einde van de zeventiende eeuw toen de Franse kolonisten carnaval (en Afrikaanse slaven) naar Trinidad brachten. In de dagen voor Aswoensdag hielden de plantage-eigenaren extravagante gala’s voor de rijke, racistische blanken. Hun slaven mochten niet meedoen en startten daarom eigen geheime feestjes (waarop ze zich meestal verkleedden als hun meesters, om zo de spot met ze te drijven).

Na de emancipatie van de slaven in 1838 hoefden ze hun carnaval niet meer in de achtertuinen van hun barakken te vieren. Daarom brachten ze het feest naar de straten, om zo hun onafhankelijkheid al dansend en zingend op straat te vieren. Helaas werd hun vrijheidsfestival in 1881 door het Britse koloniale regime bruut verstoord: het Afrikaanse drummen en zingen werd op het eiland verboden.

Vijftig jaar later mobiliseerden de trotse arbeiders zich weer in gemaskerde feesten, deze keer met een orkest van bestek, ijzeren deksels en olievaten (waar later de steeldrum uit ontstond) als instrumenten. Daarbij voegden de grote groepen arbeiders uit India, China en het Midden-Oosten (die naar Trinidad waren gehaald om de economie van het eiland te laten groeien) hun eigen inheemse muziek toe, en dat zorgde voor nog meer opleving.

Carnaval, wat toen niks te maken had met de voorbereiding voor het vasten, diende als een bindmiddel tussen de verschillende culturen. Vroeg in de jaren zestig van de vorige eeuw werden de inheemse geluiden van verschillende culturen samengevoegd, en daarmee ontstond een transcendente muziekgenre, soca, met als pionier de componist Garfield Blackman (a.k.a. Lord Shorty, a.k.a. The Love Man, vader van 23 kinderen). Soca werd toen gezien als de stem van de onderdrukten, maar bereikte niet alle sociale klassen. Een decennium later had het genre meer succes, toen calypsolegendes Lord Kitchener, Mighty Sparrow en David Rudder met hun typische provocatieve teksten kwamen: de massa werd door hun seksuele hints en syncopische drums betoverd.

En dit is waarom de Trinidadianen zo’n enorm goed gevoel voor feesten hebben, of beter gezegd, voor fetting en liming. Carnaval dinsdag - Onderweg met de stamPhoto by Mark Romany.

Wat het carnaval van Trinidad anders maakt is haar omvang. Het is het tweede grootste carnaval van de wereld, alleen die in Rio is groter. Maar wat nog indrukwekkender is, is de duur van het feest: het duurt twee maanden lang!

Omdat ik niet 55 dagen vrij kon nemen (zo lang kan ik niet eens wakker blijven) kon ik niet bij alle fetes zijn. Gelukkig was ik wel net op tijd voor de Bacchanal-week, de wildste zeven dagen van de christelijke kalender. Eigenlijk zou ik ze niet echt dagen noemen omdat dag en nacht irrelevant worden als je niet slaapt. De ergste nachtmerrie voor iemand met slaapproblemen: in de tang worden genomen door zuiptochten, coole fetes, straatfeestjes die de bloco’s in Brazilië totaal vernederen, dj-sets van Major Lazer en verrassingsoptredens van Machel Montano – natuurlijk niet op een podium, maar in een verf-feestje midden in het tropisch regenwoud. Dit landelijke doorzakfeest bouwt in vijf dagen op aan kracht, tot het toppunt op maandagochtend, dat J’ouvert wordt genoemd – het was ook gelijk het laatste feestje voordat ik de wereld in mijn eerder genoemde glinsterende ondergoed betrad.

Caesar’s Army AMBUSH J’ouvert—wat in de bush gebeurt, blijft in de bush. Foto door Mark Romany. Beeld je in dat je op het Holifestival in India bent en een niet normaal extreme workout doet met steroïden op – alleen op die manier kan je J’ouvert begrijpen. Midden in de nacht reizen duizenden mensen af naar Port of Spain om elkaar met cacao, klei en verf onder te kalken (dit symboliseert het wegvallen van rassen en klassen), terwijl ze zich ritmisch voortbewegen – de muziek komt van bands met alleen maar percussie-instrumenten, waardoor de donkere straten met allemaal even geschminkte mensen heel onheilspellend worden.

Dan, als de zon opkomt, begint het grootste feest van de week. We hebben het dan niet over een paar duizend fistpumpende mensen in neon-naveltruitjes en bloemenhaarbandjes op een open veld: de maandag en dinsdag zijn de climaxdagen van Bacchanal Week, en het is één groot pornografisch zwart gat met zware drank en naakte lichamen – het Nederlandse carnaval verbleekt daarbij in een soort gereformeerde parade. Vurige soca-anthems van Olatunji, Farmer Nappy, Fadda Fox en Flipo blazen uit de subwoofers zo groot als mijn woonkamer, en veroorzaken een catastrofale geluidsgolf die alles wat in de weg staat met de grond wordt gelijk gemaakt, behalve de soca-trucks (gepimpte vrachtwagens met megaspeakers) en de wiegende heupen:

Achtenveertig uur lang leeft Trinidad in een vacuüm met alleen maar perfecte billen die woest tegen kruizen aan beuken. Ook al zou ik alle bordelen ter wereld hebben bezocht, ik zou nog steeds stijl achteroverslaan door de enorme ongeremdheid van de Trinidadianen.

Carnaval in Trinidad is het allerleukste ooit en je moet het, als je enig zelfrespect hebt, op zijn minst een keer meemaken. J’ouvert is als Holi met steroids op.
Cocao Devils J’ouvert: Deelnemers kalken elkaar onder met gesmolten chocola en dansen tot het ochtendgloren.
Caesar’s Army AMBUSH J’ouvert.