Rank your Records: NOFX-frontman rangschikt zijn top 10 van beste Fat Wreck-albums

In Rank Your Records vragen we artiesten die door de jaren heen een aardige discografie hebben opgebouwd om hun albums te rangschikken op persoonlijke voorkeur.

In het geval van Fat Wreck Chords ligt het net iets anders: dit label is geen band, maar als dat het wel was geweest, was het zeker een van de meest invloedrijke punkrockacts geweest. Het onafhankelijk label heeft meer dan 300 releases op zijn naam staan sinds de oprichting in 1990. Om het 25-jarige jubileum te vieren gaat de trouwe Fat Wreck Chords-stal op tour, met onder meer Lagwagon, Strung Out, Swingin’Utters en NOFX als headliner. Op de een of andere manier wisten we Fat Wreck-oprichter Fat Mike over te halen om zijn top 10 van releases met ons te delen.

Hij vertelde er wel meteen bij dat hij niets in de top 10 zou zetten waar hij zelf op voorkomt (hij mag dan een masochist zijn, een egoïst is hij zeker niet), maar mocht je het je toch afvragen: als hij wel zijn eigen albums had meegerekend, dan hadden zeker NOFX’s Wolves in Wolves’ Clothing en Me First And The Gimme Gimmes’ Ruin Jonny’s Bar Mitzvah erin gestaan.

En nog een laatste ding voordat we echt van start gaan: Mike liet tijdens het gesprek meerdere malen weten dat hij met zijn mobiele telefoon belde vanuit een kooi. We dachten dat het misschien wel goed was om te vertellen. Je weet wel, voor de context.

Noisey: Op nummer tien, Growing Up.
Fat Mike: Weet je waarom ik deze heb gekozen?

Nee.
Omdat het 700.000 keer verkocht is.

Echt?
Ja. Sterker nog, er werden wereldwijd 100.000 exemplaren van verkocht, en 600.000 in Japan.

Ik had geen idee dat ze in Japan zo groot waren.
Wist je dat ze er eens per jaar in het gigantische baseballstadion staan? Daar kunnen met gemak 35.000 mensen in, en dan nog moet je mee doen aan een loting om aan tickets te komen. Zo snel verkoopt het concert uit.

En dat doen ze nog altijd?
Jazeker. Ze brengen een EP met vier nummers uit op hun eigen label in Japan en verkopen er 800.000 stuks van. En weet je wat ze deden? Ze gingen uit elkaar. Ze hebben de afgelopen veertien jaar geen album meer uitgebracht.

Spelen ze nog wel eens in Amerika?
Zeker, ze tourden met NOFX. Het is een slimme band, elke avond speelden ze een set van twintig minuten. Fucking geniaal. Als je langer dan twintig minuten speelt als openingsband, dan ben je fucking dom. Als je twintig minuten speelt, komen de mensen de volgende keer weer kijken, want ze vinden je tof en haten je niet omdat je te lang speelde.

Ik hou echt van dit album. American Steel is een band waar veel andere bands door zijn beïnvloed, zoals Against Me!. Zij zijn begonnen met die gekke whatever-sound. Ze hadden zichzelf American Steal moeten noemen, toch? Maar ze hebben Steel met twee e’s geschreven. Wat de fuck betekent dat? Idioten.

Wat vind je er leuk aan?
Het is gewoon tof. Ik hou van de nummers en luister er nog veel naar. Er zijn duizenden exemplaren van dit album verkocht.

Waarom denk je dat het niet beter is verkocht?
Ik heb geen idee. Voor bands die al meer dan tien jaar meegaan is het moeilijk om op hoog niveau albums te blijven verkopen. Mensen ontdekken nu eenmaal graag nieuwe bands. Neem Only Crime: er zitten leden van Descendents, Good Riddans en Rise Against in en toch wil niemand iets van ze kopen. Ze willen best iets kopen van de bands die ik net opnoem, maar niet van een band waar ze allemaal in zitten. The Gimmies was niet per se een succes vanwege alle sterpunkrockers die erin zaten, maar omdat Spike gewoon te gek is.

Dit is het laatste album van Strung Out waar Jim Cherry aan meewerkte voordat hij overleed. Ik vind het ‘t beste album van Strung Out. Een paar nummers gaan over SM en latex. In Hamburg nam ik Jim voor het eerst mee naar een stripclub, vanaf dat moment raakte hij eraan verknocht. Hij trouwde met een dominatrix en zag al zijn dromen uitkomen. Toen ze uit elkaar gingen belde hij me op een avond op met een pistool tegen zijn hoofd gedrukt. Hij zei: “Mike, dankjewel voor alles wat je voor me hebt gedaan, maar vanavond maak ik mezelf van kant.”

Waarop ik reageerde met “Doe het niet! Doe het niet!”. Ik ging gelijk naar hem toe en stuurde hem naar een afkickkliniek om hem van zijn verslaving af te helpen. Ik zei: “Dude, als je er echt om geeft en waardeert wat ik voor je heb gedaan, dan maak je jezelf niet van kant.” Hij is toen naar de kliniek gegaan en bleef vier en halve maand nuchter. Tot hij een hartaanval kreeg. Het had niets met drugs te maken, maar het was wel het gevolg van te veel drugsgebruik in het verleden.

Wow, Ik wist dat niet.
Jim was een waanzinnig goeie gast. Nog een ding trouwens: de reden waarom Strung Out bij Fat Wreck Chord tekende, is omdat Jim me op een dag belde. “Dude, kun je ons een keer vertellen of je ons nou wel of niet gaat tekenen, want we kunnen deze bullshit niet langer aan.” Gaat-ie verder: “Mijn vader heeft een tapijtbedrijf, als je ons tekent zorg ik ervoor dat je appartement wordt gestoffeerd.” Waarop ik zeg: “Oké, deal.”

Ik heb hun eerste drie albums geproduceerd. Samen met Joey [Cape] heb ik een week lang aan Trashed gewerkt. Dit is het eerste album dat de sound van Lagwagon goed wist te vangen. Te gek album.

Volgens mij hebben maar weinig mensen de dvd’s bekeken, maar ze zijn echt hilarisch. Will Ferrell, David Cross en Patton Oswalt gaven ons fucking grappige shit. Ik bedoel, hoe cool is dat?

Heb je een voorkeur voor een van de twee?
Ik kan me niet herinneren wie precies op welke voorkomt, maar wat zo cool hier aan is, is dat dit mijn moment van mijn burgerplicht nakomen was. Ik vroeg alle bands die ik in de jaren ervoor had leren kennen en vroeg ze om een nummer, “want ik ben bezig met een compilatie als anti-campagne tegen Bush.” Iedereen deed mee. Dat was fantastisch om mee te maken. Dropkick Murphys, Green Day, Bad Religion… Foo Fighters en No Doubt haakten aan – waarbij die laatste twee bands misschien geen punkbands zijn, maar het zijn wel punkers in een band, dat is het verschil. We haalden meer dan een miljoen dollar op voor de John Kerry-campagne door de compilatie voor vijf dollar te verkopen. We verkochten er echt een shitload van. Ik heb een exemplaar aan John Kerry overhandigd. Hij vond het cool. “Ik zal er naar luisteren in mijn jet,” zei hij.

Dit album heeft een stempel gezet op de Fat-sound en op muzikaal en tekstueel vlak was het beter dan al het andere in de punkscene. Of welke andere scene dan ook, denk ik.

Jij hebt het geproduceerd, toch?
Ja. Toen ik de demo van Propagandhi-demo binnenkreeg, luisterde ik ook net naar de demo van Ill Repute. Ik was ervan overtuigd dat Ill Repute beter zou verkopen. Ik liet beide demo’s aan Lagwagon horen, waarop Joey zei: “Ga voor Ill Repute,” dus besloot ik voor Propagandhi te gaan (lacht). Het album is in vijf dagen opgenomen met onder meer een Crate-versterker en metalgitaren. Het geluid op het album is geweldig. Alles is er goed aan. Elk nummer, elke tekst, elk akkoord. Ze speelden akkoorden die geen enkele andere band speelden. Dit album heeft ervoor gezorgd dat ik Punk in Drublic ben gaan schrijven.

Frenzal Rhomb is de meest ondergewaardeerde band van het label, toch hebben ze drie gouden platen in Australië, zijn ze de meest grappige gasten die ik ken, en het album Sans Souci is fucking geniaal. De zanger stagedivede tijdens een NOFX-show en brak zijn sleutelbeen. Hij kreeg een hartaanval en na de show deelden ze flyers uit en riepen rond “wacht niet langer, koop het nieuwe album van Frenzal Rhomb voordat onze zanger Jason is overleden.” Dat is fucking geniaal! Het is echt een goed album, het is zo fucking goed.

Ze worden ook wel de Australische NOFX genoemd.
Zij zijn grappiger dan wij, het is een stel fantastische muzikanten én ze schrijven betere nummers. Er bestaat een Australische Howard Stern. Hij nam een week vakantie en vroeg de zanger en gitarist van Frenzal Rhomb om in te vallen. Ze waren zo goed dat ze de originele radio-dj ontsloegen. De tien jaar die volgden werden ze de populairste radiohosts in Australië.

Snuff ging in 1991 uit elkaar. Toen ik Fat begon, had ik zoiets van “Shit, ik ga Snuff bellen en vragen of ze niet weer bij elkaar willen komen.” Ik ontmoette drummer en zanger Duncan Redmonds toen we met Guns N’ Wankers tourden. Toen zei ik tegen hem: “Duncan, waarom breng je Snuff niet opnieuw bij elkaar?” Het leek hem geen goed idee, totdat ik zei “Ik geef je 50.000 dollar.” Waarop hij reageerde: “Oké, binnen drie maanden heb je een album van ons.” (lacht)

Dit is het perfecte hardcore-album en het klinkt precies zoals hardcore zou moeten klinken voordat East Coast Metal-bands er met de term vandoor gingen. Hardcore is Minor Threat en de F.U’’s, Bad Brains, Bad Religion en Circle Jerks, zij zijn het die de fucking naam hebben uitgevonden. Het heeft geen reet met metal te maken. Ik meen het serieus. Cognicide is een van de beste hardcore-albums die ik in mijn leven heb gehoord.

Dit is het album dat ik altijd opzette nadat ik seks had of na een show. Nu kunnen ik en mijn verloofde Soma er niet meer naar luisteren. Het is zo’n teleurstelling. Er staat een nummer waar we naar luisterden na de seks, maar nu gaan we ervan huilen, dus zetten we het niet meer op.

Dus dit album vind je beter dan alles wat je van No Use For A Name hebt uitgebracht?
Ja, echt. For the record, ik vind Hard Rock Bottom, More Betterness! en ¡Leche Con Carne! geweldige albums. iLeche heb ik geproduceerd en ik heb ze geholpen met wat melodieën, zo’n album betekent dus best wel wat voor me. En het album heeft echt Fat Wreck Chords op de kaart gezet. Maar Tony Sly’s 12 Song Program, dat album was echt fucking te gek. Hij is de beste songwriter in de geschiedenis van Fat Wreck Chords.