Tatoeages van je lievelingssongteksten betekenen het einde der beschaving

Iemand popt hier een Maroon 5-je.

De herfst is hier, en dus loop je weer risico om in een herfstdepressie te geraken. Versnel dit proces door het oude album van James Blunt op te snorren, dat je ergens ver weggestopt hebt nadat een couchsurfer uit Zuid-Amerika twee weken bij je gewoond heeft en dit telkens opzette. Dit is de periode die aanvoelt als een gebroken; de zomer en buitenfeestjes zijn voorbij, en voor de laatste keer trek je nog een fles witte wijn open met je vrienden in het park, maar eigenlijk is het al te koud. Samen met de zomer vertrekt ook je lief uit je leven, en je weet niet wat je aan moet met al je emoties. Gelukkig worden in sommige liedjes al je clichématige gevoelens van verderf perfect samengevat, bijvoorbeeld in die van James Blunt of Bløf. Eindelijk iemand die je begrijpt. ‘Echt het is/me helder/dat stilte nu jouw vriend geworden is’ zing je kwaad terwijl je onder de warme douche staat, en dit meta-niveau te begrijpen. Het voelt goed, dat sowieso.

Je bent nu oud genoeg om je te laten tatoeëren, maar laat me je een tip geven: de oplossing voor je problemen ligt niet in een diepzinnige tekst van een muzikant. En het is überhaupt niet nodig om op Facebook of Twitter te vertellen hoe een liedje je leven heeft veranderd of door een moeilijke fase heeft geholpen. Natuurlijk is er altijd wel een of andere indie-bassist die een avond alleen in zijn hotel heeft gezeten en precies jouw gevoelens heeft weten te verwoorden, maar dat is gewoon omdat jij met je unieke zelf onderdeel bent van de eenheidsworst die onze wereld is. Zo bijzonder is het dus allemaal niet.

Daarom raden we je niet aan om lyrics te laten tatoeëren. En het is ook geen goed idee om het logo van een band te laten zetten op het moment dat je heel erg fan bent van een bepaald album. Dat je van Bastille houdt, prima, dat kunnen de beste overkomen. Maar er zou een oud Romeins fort om je heen moeten worden gebouwd om te voorkomen dat je een onleesbare songtekst van de band op je onschuldige arm laat zetten. Hou je liever bezig met Griekse mythologie als je diepe shit wil. Neem bijvoorbeeld Kairos, de god van het juiste tijdstip. Die kan je dan gelijk vertellen dat er geen gunstig tijdstip bestaat om ‘trailerpark 4 life’ op je hand, of het hoofd van James Blunt in je nek te laten tatoeëren. Het kan zomaar zijn dat een artiest totaal niet zit te wachten op een instagrampost waarin je hem of haar tagt, en waarschijnlijk stop je zelf over een paar jaar het liefst je hoofd in een schaal punch als iemand je op een zomerfeestje vraagt waarom je in godsnaam ‘rebel without a cause’ op je onderarm hebt staan.

Een tattoo van een lievelingssongtekst herinnert je alleen maar aan de tijd dat je onder een wollen dekentje op de bank lag weg te kwijnen van ellende, met een kop kamillethee in de had, en dacht dat het een superidee was om je impuls te volgen. Toen je dacht: ja man, ik voel me echt verbonden met deze artiest, ik ga deze wereldtekst, deze levensles op mijn huid laten zetten en daarna stuur ik de artiest er een foto van. En zelfs, zelfs wanneer je je opperbest voelt, je glunderend door de Action loopt, omdat je weet dat vanavond weer Idols op televisie is. Zoals deze vrouw:

Geloof me, ook dan is het alsnog een enorm slecht idee – echt waar.