De Noisey-gids voor menstruatiepop

Je hebt weleens van hiphop gehoord. Je snapt techno een beetje. Je hebt ooit geluisterd naar afrobeat. Maar ken je menstruatiepop al? Het is misschien een klein genre, maar met veel potentie. Ik voel me enorm aangetrokken tot nummers die gaan over ongesteldheid. In een wereld waarin het wordt gezien als goor en beschamend, ben ik dankbaar voor elk nummer dat de rode zee bezingt.

Het was heftig, maar na een lange periode van research is het me gelukt om de meest complete lijst samen te stellen. Sta mij toe jullie gids te zijn door de wonderlijke wereld van menstruatiepop.

“I was born to bleed, never wear white, or your shame will creep thru”

Het is alweer bijna vijfentwintig jaar geleden dat Heavens to Betsy het nummer My Red Self uitbracht en de wereld veranderde. Vrouwelijke post-punkbands zongen al over seksuele intimidatie, abortus, orgasmes en choqueerden mensen simpelweg met het feit dat het vrouwelijke lichaam soms eng en een beetje vies is, en niet alleen als seksueel gezien kan worden. Heavens to Betsy was de eerste band die begon met het bespreekbaar maken van menstruatie in hun muziek, en als veertienjarig meisje met een lichaam waar soms zomaar bloed uit kwam, vond ik dit geweldig.

“Out of season, happy I'm bleeding / Long overdue, too early and it's late, too”

Een jaar nadat Heavens to Betsy een gevoelige snaar raakte door het te hebben over hoe hypocriet er (niet) gesproken wordt over het onderwerp menstruatie, gebruikte PJ Harvey haar album om het eens te hebben over de paniek die je soms hebt als je niet ongesteld wordt. Het blijft wel PJ Harvey: in plaats van zeiken over pijnlijke borsten en PMS wordt de boodschap verpakt in prachtige metaforen over gekneusd fruit en dekbedovertrekken. Het zorgt ervoor dat je je mooier en beter voelt, terwijl je normaal gesproken vooral hard wilt schelden als je overtijd bent.

“Eat my tampon, fuckers!"

Technisch gezien geen liedje, maar het grote L7-tampongooi-incident van ‘92 is een belangrijk moment in de geschiedenis van menstruatiepop. Tijdens hun optreden op Reading Festival hield het geluidssysteem er halverwege mee op, waarna het publiek dingen richting het podium begon te werpen. Gitarist Donita Sparks was hier niet van gediend: ze reageerde door haar eigen tampon in het publiek te slingeren, waarbij ze schreeuwde: “Eat my tampon, fuckers.” De tampon kwam al vrij snel terug richting het podium, alsmede een berg bierflesjes. Deze actie zorgde voor veel opschudding en werd beschreven als “walgelijk”, “het meest onhygiënische moment in de geschiedenis van rockmuziek”, en als “biologische oorlogsvoering”. Kortom: een van de beste dingen die ooit gebeurde.

“I wonder, can these boys smell me bleeding, through my underwear / So I just left a big brown bloodstain, on their white chair"

Zangeres, poëet, songwriter, zakenvrouw en feministisch icoon Ani DiFranco veranderde ongesteldheid in een politiek statement. In Blood in the Boardroom hoor je hoe ze vrienden wordt met de enige andere vrouw bij haar platenlabel (de receptioniste) door een tampon van haar te lenen. Ze besluit uiteindelijk dat ze die niet nodig heeft en drukt, vrij letterlijk, haar stempel op de door mannen gedomineerde vergaderzaal.

“You know you must forgive us for we care not what we do, I got those can't stop crying, dishes flying PMS blues.”

Ah, een verontschuldiging aan iedereen die ooit omver gewalst werd door PMS. Een schreeuw van woede, en een herinnering aan het feit dat geforceerd lachen – terwijl je verdrinkt in hormonen – toch vooral iets voor sociopaten is. Ja, het nummer haalt elk stereotype erbij en het is amper een protest tegen mensen die denken dat het brein van een vrouw helemaal uitstaat in de week voor haar menstruatie. Maar als je helemaal op bent, vol hormonen zit en je je de vleesgeworden versie voelt van het stereotype ‘chagrijnige vrouw’, dan is PMS Blues het antwoord.

“See I already know that I'm talkin, PMS.”

De gesproken introductie van Mary J. Blige over de hel die PMS heet, is het perfecte gezelschap voor Partons PMS Blues. Parton richt zich tot de mannen die het slachtoffer zijn van de PMS van hun partners, Blige richt haar aandacht op de ladies, waarvan ze weet dat ze haar pijnlijke rug, slecht passende kleren en bitchy gevoelens begrijpen. Blige borduurt verder op de frustratie van Heavens to Betsy, de woede van DiFranco en Sparks, en het onoverkomelijke van Partons PMS door een menstruatiepopklassieker te maken over de druk die rust op vrouwen om te doen alsof hun ongesteldheid gewoon niet bestaat en alles echt gewoon helemaal oké is, echt waar, het gaat wel.

“I'm bleeding, you're bleeding from within, I'm bleeding, you're bleeding from within, I'm bleeding, you're bleeding from within.”

Nadat Mary J. Blige PMS uitbracht, verdween menstruatiepop ineens. Jarenlang moesten liefhebbers van het genre het doen met het verkeerd interpreteren van de songteksten van Good Charlotte. Toen ontdekte ik Bleed from Within van The Music. Een paar mannen uit Leeds lijken misschien niet de perfecte troonopvolgers voor Mary J. Blige, maar dit nummer gaat zo overduidelijk over menstrueren, dat ik het toch beschouw als een klassieker in het genre.

“My bed looks like the elevator from the shining.”

Vroege menstruatiepop was boos en beklemmend, maar niet bepaald grappig. Het is gemakkelijk om te gniffelen bij het beeld van Ani DiFranco die de sofa van een hoge pief uit de muziekindustrie opvrolijkt met de afdruk van haar vagina, maar verder viel er zelden iets grappigs te bekennen. Pas begin 2000 verschenen er een paar grappige menstruatiepopliedjes. De beste daarvan is Shark Week van Hand Job Academy, vol glorieuze teksten als: “Bleeding since eleven, bitch! I ain't new to this / Feels like a werewolf is living in my uterus” en “Baking cherry pie in the Kotex”.

“Sew a scarlet letter on my bathing suit, ‘cause I’ve got sharks in hot pursuit.”

Een jaar nadat Hand Job Academy ons eraan herinnerde dat ongesteldheid in de zeik nemen de beste manier is om van je buikkrampen af te komen, gebruikte Tacocat dezelfde combinatie van gore en droge humor om het strand terug te claimen voor iedereen met een lekkende zeester. Crimson Wave is het eerste nummer dat ongesteldheid eruit laat zien alsof het grappig is.

“I question everything, my focus, my figure, my sexuality.”

Misschien klinkt dit raar – met name uit de mond van iemand die net duizend woorden heeft gemekkerd over ongesteldheid en bloed – maar soms is ongesteldheid gewoon ongesteldheid. Een beetje naar, een tikkeltje doorsnee, maar niet het einde van de wereld. Dat is wat Trying van Bully ons mee wil geven door de angstige uitlating van Alicia Bognanno: “Been praying for my period all week”. Dit is de laatste evolutie van menstruatiepop. We hadden gefrustreerde ongesteldheid, gemiste ongesteldheid, woedende ongesteldheid, onoverkomelijke ongesteldheid, vergeten ongesteldheid, intelligente ongesteldheid, grappige ongesteldheid, publiekelijke ongesteldheid, en nu is het gewoon ongesteldheid.