De belachelijkste tour riders uit de muziekgeschiedenis

Wij Nederlanders zijn een zuinig volkje en dat is terug te zien in de mentaliteit van onze artiesten. Zelfs degenen die betaald worden om excentriek te zijn, lijken het oer-Hollandse adagium ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’ maar moeilijk van zich af te kunnen schudden.

Deze zuinigheid en polderieke terughoudendheid heeft ook invloed op hun tour riders. Tour riders? O ja, die lijstjes waarop staat wat artiesten in hun kleedkamer willen hebben. Een bad met champagne, een dozijn eenbenige prostituees uit Korea, een drachtige shetlandpony; dat soort fratsen zijn niet aan de Nederlandse podiumkunstenaar besteed. Die is meestal al dik tevreden met een een paar blokjes kaas, een zak bolognesechips en een kratje pils.

Toch jammer. Een goede tour rider komt namelijk in de buurt van ware poëzie. Opdat het Nederlandse artiestenvolk de ogen opent voor deze kunst, hieronder een bloemlezing van de meest ridicule tourriders uit de muziekgeschiedenis.

Steve Aoki kwam een paar jaar geleden in opspraak nadat zijn twee pagina’s lange rider uitlekte. Opvallend waren zijn textiel-gerelateerde wensen. “Zes grote zwarte T-shirts met een V-hals (H&M of American Apparel is in principe acceptabel), zes paar herensokken en zes herenonderbroeken (ballenknijpers).” Ook was het document doorspekt met zinsnedes als “twee flessen Crystal zou echt een bazenactie zijn. Of ik die werkelijk nodig heb? Nou, nee. Maar als je ze kunt missen… Lekker!”

Madonna’s tour rider was ook gelekt, en hoewel die een stuk extravaganter was dan die van Aoki zorgde de rider voor minder ophef. Je bent natuurlijk niet voor niets de Queen of Pop. Er stonden wel pareltjes in als:

“Al het meubulair moet worden verwijderd uit de vertrekken en vervangen worden door de meubelstukken die speciaal bezorgd zijn.”

“Twintig internationale telefoonlijnen, alsmede witte en roze rozen waarvan de stengels tot een lengte van dertig centimeter afgeknipt zijn.”

En meer standaardwerk als:
“Een persoonlijke chefkok, acupuncturist en een wasserette.”

Maar zelfs Her Madgesty kan nog een puntje zuigen aan rock-iconen Iggy and the Stooges. Een roadie maakte hun surrealistische meesterwerk wereldkundig. Iggy zag dit achttien pagina’s tellende document duidelijk als een mooie gelegenheid om te dollen, maar het bevatte niettemin klassiekers als: “Weet je wat fijn zou zijn? Als je deze ruimte er wat minder uit kan laten zien als een standaard rock-’n-roll kleedkamer en wat meer als ehm… tja, laat er maar iemand op los met een beetje flair. Ken je toevallig wat homo’s?”

“Een monitorman die Engels spreekt en niet bang is voor de dood.”

En als klap op de vuurpijl: “Zeven dwergen, gekleed als de dwergen uit die schitterende Disney-film.”

Slayer zette de prachtige traditie van onzin-riders voort tijdens hun Fun Fun Fun Fest-tournee, met verzoekjes als “honderd sneeuwwitte geiten voor de slacht”, “Een halalslager”, “Diepvrieszakken voor vlees” en “vier zwarte yogamatjes.”

De waanzin houdt hier natuurlijk niet op, mensen. Neem een diepe teug adem en lees gerust verder.

Johnny Cash wilde een Amerikaanse vlag op een plek waar zijn gehele publiek hem kon zien.

Trent Reznor eiste twee pakken maizena (“ZEER BELANGRIJK”).

The Rolling Stones wilden een vertrek voor hun meereizende snookertafel.

De rider van Mötley Crüe vraagt om roosters van plaatselijke AA-bijeenkomsten, een boa constrictor van minstens drie meter en een potje mosterd van het merk Grey Poupon. In 1988 trof frontman Vince Neil eens een ander merk mosterd aan backstage. Hij werd – geheel begrijpelijk – blind van woede en smeet het potje kapot tegen een muur. Scherven ervan kwamen in zijn hand terecht waardoor een ader in zijn duim scheurde.

Marilyn Manson vraagt nadrukkelijk om Haribo-beertjes.

Hank III is daarentegen al tevreden met een witte haai.

The Bloodhound Gang ziet graag een resusaapje in hun kleedkamer.

DMX eist drie dozen condooms en een jerrycan Hennessey. (Hé Aoki, zó doe je dat.)

Queen Latifah maakt korte metten met stereotypen en wil een emmer KFC en een dozijn condooms van het merk Lifestyle, dan wel Rough Rider.

Prince weigert het podium te betreden als al het eten backstage niet in plasticfolie is ingepakt, dat alleen door hem mag worden verwijderd.

Katy Perry levert een 45 pagina’s tellend boekwerkje af waarin onder meer staat dat haar chauffeur geen oogcontact met haar mag maken en niets mag zeggen.

Toen ze in de O2 Arena speelde, waren Britney Spears’ opvallendste verzoekjes: hamburgers van McDonald’s zonder de broodjes en een ingelijste foto van Prinses Diana. WTF, Britney.

M.I.A.’s 26 pagina’s dikke rider vraagt – naast de standaard vitamines, gedroogde mango en fles absinthe – om drie vrouwen tussen de 20 en 25 jaar die in boerka’s op het podium moeten dansen.

Het huidige eisenpakket van de driftige roodharige Axl Rose bevat een vierkante meloen en een Italiaanse leren bank waarop hij deze kan nuttigen.

Eminem verwacht dat er backstage een houten vijver wordt gebouwd voor zijn koikarper.

En we sluiten af met de tour rider waar die van Aioki op is geinspireerd. In de jaren tachtig zorgde de rider van Van Halen – die volgens de legende zo dik was als een Chinees telefoonboek – voor hun reputatie als de ultieme klootzakken. Ze eisten namelijk een kruiwagen vol met M&M’s, en als daar ook maar één bruine M&M tussen zat werd de show gecanceld. Maar niet zonder dat de heren er met de volledige gage vandoor zouden gaan. Jaren later legde zanger David Lee Roth de ware reden achter deze belachelijke eis uit. Het was een manier om te garanderen dat concertzalen de volledige rider – en daarmee ook het deel over de technische benodigdheden – goed zouden lezen. Tot dan toe namen ze die namelijk niet zo serieus.

Desalniettemin was dit een mijlpaal in de muziekgeschiedenis. Elke band die zijn leren broek waard meende te zijn, moest vanaf toen een buitensporige rider hebben. Anders zou hun reputatie als ster net zo wankel worden als hun grip op de werkelijkheid.