Hoe date je met iemand die in een band zit?

Badend in het zweet op een podium, muzikanten kunnen onweerstaanbaar zijn. Iets aan mensen die een instrument bespelen en pronken met wat ze allemaal met hun vingers kunnen, maakt dat je op hun gezicht wil zitten. Elke concertbezoeker is wel eens gevallen voor een chagrijnige bassist, zichzelf overtuigend dat de ronding van zijn sleutelbeen of het vermogen om nummers te schrijven het antwoord is op zijn gapende gebrek aan moderne romantiek. Maar dat is hoe je het ziet als je twee bierglazen als roze (slash goudgele) bril gebruikt.

Ik bedoel, heb je ooit geprobeerd een relatie te onderhouden met iemand die muziek maakt? Niet alleen vallen ze verschrikkelijk tegen als ze niet op het podium staan, ze zijn op huiskatten na ook de meest egoïstische, onbetrouwbare entiteiten op aarde. Muzikanten zijn kut.

Als het op daten van mensen die in een band zitten aankomt, zou het beste advies waarschijnlijk zijn: doe het niet. Maar mocht je toch gevallen zijn voor de superswaggy keytarskills van die ene meid of jongen – en dat gebeurt, want liefde kent geen grenzen – dan is hier een gids die je door alle stadia van de relatie loodst, van het regelen van een telefoonnummer en het afvragen waar het allemaal fout, tot het huilend masturberen met als achtergrondmuziek de nummers die over je geschreven zijn.

Als je iemand ontmoet die in een band speelt, en diegene heeft toevallig ook internet, dan is een paar minuten door zijn of haar twitterfeed scrollen op de wc voldoende om een vaag idee te krijgen van de bezigheden en interesses van die persoon. Dus als je zo snel mogelijk op iemands radar wil komen, gooi dan een paar recente (maar niet al te recente) referenties in de strijd die ze zeker zullen snappen: “Oh mijn god, heb je ook die aflevering van Broad City gezien waarin Abbi superstoned is en heel de supermarkt overhoop haalt?” Dat soort dingen werken altijd. Hop, verder met gesprek, eerste halte: inside jokes.

Wat je ook doet, laat je niet afschrikken. Het overgrote deel van de mensen die aan het touren zijn, spenderen hun tijd masturberend in een tweepersoonskamer van een hostel, met mensen waar ze de rest van de dag mee in een busje zitten. Ze zijn dus Down To Fuck, waar het ook maar mogelijk is.

Hier een tip van een professional als je op zoek bent naar meer dan een avondje zweterig plezier: probeer met ze te praten over iets anders dan muziek. Als ze daar moeite mee hebben, stop dan meteen met praten en berg ze op in het mapje ‘verloren zaak’. Tenzij het je natuurlijk leuk lijkt om de rest van je leven te discussiëren over de avant-gardistische noise op Lou Reeds solo-album Metal Machine Music.

Het moeilijkste wat je moet accepteren als je met een muzikant gaat daten, is dat vrijwel alles wat ze tot nu toe hebben geschreven over hun ex gaat. Al hun nachtelijke Tinder-avonturen zijn aan bod gekomen. Niet alleen moet je op een positieve manier deze ‘kunst’ supporten, omdat dat nu eenmaal je taak is, je moet ook meeknikken tijdens optredens, zelfs tijdens nummers als Nobody's Ever Fucked Me Like You Did. Seks wordt dus erg belangrijk, omdat je herinnerd wil worden als een soort erotische tovenaar, niet als degene die over hun schoot heen kotste terwijl ze aan iemand anders dachten.

Het ironische aan dit alles is dat muzikanten zelf de neiging hebben om klootzakken te zijn. Ze hebben de neiging om een klootzak te zijn als het aankomt op het selecteren van ‘mood music’, en nog meer de neiging om het instrument in de hoek van hun kamer als verleidingsgereedschap te gebruiken. Ik zou een boek kunnen schrijven over hoe vaak dat laatste bij mij is gebeurd, en ik zou het Fear & Loathing in mijn baarmoeder noemen. Muziek zou moeten blijven waar het hoort: binnen de muren van goed uitgeruste concertzalen en in oorlogsdocumentaires.

Niemand koopt nog muziek, dus de meeste artiesten verdienen hun geld (of in de meeste gevallen: proberen quitte te spelen) door in een blikken busje te zitten en voor 10 euro linnen tasjes te verkopen. Deze praktijk slokt veel tijd op en varieert in tijdspanne van een weekend om de hoek tot twee maanden op het oostelijk halfrond. Dus, wat doe je dan? Meegaan en jezelf tot object van haat van je geliefde en de hele band maken? Of thuisblijven en accepteren dat je de komende dertig dagen bedrogen gaat worden? Immers: what happens in Almere-Buiten stays in in Almere-Buiten. Het antwoord is eigenlijk stiekem optie drie: fuck it, ga gewoon door met je eigen wilde leven.
¯\_(ツ)_/¯

Je zal absoluut bij honderden shows aanwezig moeten zijn waarvan er bijna geen een leuk is. Hier zijn een paar basisregels: ga niet met een gezicht als een oorwurm door de zaal lopen als ze bezig zijn met hun uren durende soundcheck. Gedraag je ook niet als een overdreven aanwezige moeder bij een schoonheidswedstrijd en ga dus niet honderden ingezoomde foto’s van je geliefde maken terwijl je vlak voor het podium staat. Ga ook niet in een hoekje van de zaal zitten met een gezicht als een drol omdat ze te druk zijn om je aandacht te geven. Tussen het uitladen, het spelen van de show, het inladen en het proberen geld te krijgen van de promotor door, zal je moeten accepteren dat je het overgrote deel van de tijd met jezelf doorbrengt. Neem een boek mee. Achterhaal het wifiwachtwoord. Word dronken met een vreemde. Doe alles wat nodig is om de tijd door te komen.

Je zal er in de eerste maand van je relatie misschien in slagen om de onverdeelde aandacht vast te houden, maar dat houdt snel op. Spoedig wordt er niet eens meer opgekeken als je de kamer binnenkomt, omdat je muzikant te druk is met iets loopen in Garageband en ervan uitgaat dat jij je leven om alle opnames heen organiseert. Het keihard negeren van je gevoelens is in de meeste gevallen niet eens zo bedoeld – ze kunnen het gewoon niet helpen. De meeste muzikanten zijn volledig gefixeerd op wat ze doen, wat een zegen is maar tegelijkertijd ook een vloek voor iedereen die erbij betrokken is. De muziek komt altijd op de eerste plaats in een relatie, en trouwens ook op de tweede. Op de derde plaats sta jij. En omdat muziek geen fysiek ding is, kun je er niet eens drinken overheen gooien en het uitschelden voor hoer.

Het profiel van de ‘gevoelige’ liedjesschrijver zorgt voor onrealistische fantasieën over romantiek en avontuur, terwijl de keiharde realiteit vaak heel anders is. Dat ze zich creatief kunnen uiten betekent niet noodzakelijk dat het de goden der empathie met een master in communicatie zijn. Vaak halen ze hun ideeën over liefde uit gedichten van W.H. Auden die ze gejat hebben voor hun eigen teksten, en niet uit daadwerkelijke ervaringen in het leven. Dus als het allemaal niet zo blijkt uit te pakken als gehoopt, is het goed mogelijk dat het alleen nog maar kan uitdraaien op een mislukking.

Sommige ongelukkige idioten daten zelfs met echt bekende muzikanten, wat op het eerste gezicht het beste en meest fantastische lijkt dat je kan overkomen. Tot het over is. Dan zal je herstelproces ernstig bemoeilijkt worden doordat je de rest van het jaar elke dag tegen de posters van hun nieuwe album aan moet kijken. Dat gezegd hebbende is het wel een van de meest unieke ervaringen als iemand kunst om of over jou maakt, zelfs als dat betekent dat de intieme details van je leven meegezongen worden op Lowlands.

Als dit het geval is, voel je dan vrij om al het bovenstaande te laten voor wat het is. Jullie ego’s heffen elkaar vast op en jullie zullen nog lang en gelukkig leven als een power couple. Net als Justin en Britney zullen jullie het beste in elkaars carrière naar boven halen. Power to you.