Stel je voor: een weekend lang op kosten van een groot biermerk vertoeven in Berlijn. Dat overkwam mij vorige week en jawel, dat was verschrikkelijk awesome. Ik mocht namelijk met Warsteiner in een treincoupé vol prijswinnaars, bier en discolampen naar Berlijn om verslag uit te brengen van het Berlin Festival: een tweedaags festival dat wordt gehouden op Tempelhof, een verlaten vliegveld vlak buiten het centrum van de stad. Voorgaande edities kenden namen op de line-up als Paul Kalkbrenner, The Killers, The Bloody Beetroots, James Blake en Fat Boy Slim. Dit jaar waren onder andere Paul’s broer Fritz, Blur, Björk, Bastille, Justice, Pet Shop Boys en My Bloody Valentine te gast.Een toffe en diverse line-up dus. Wat wel opviel is dat het Berlin Festival naast de grote namen ook een groot aantal onbekende, vaak Duitse acts boekt die zelfs bij de gemiddelde Berlijnse Hans nog niet bekend zijn. Denk hierbij aan namen als Bosnian Rainbows, Parquet Courts, Wasted Ruffians en zelfs een DJ Supermarkt. Daarnaast beschikte het festival over een art village, was er bier in overvloed en was het festival verdeeld in twee delen: het dagprogramma op het vliegveld en het nachtprogramma in Club XBerg (een soort Trouw on XTC inclusief nepstrand en optredens van bijvoorbeeld Justice, Busy P en Boys Noize). Over het algemeen was het weekend meer dan poppin’, maar er waren ook wat afradertjes. Daarom hier een lijstje do’s en don’ts voor het Berlin Festival.Berlin Festival vindt elk jaar plaats op Tempelhof, het voormalige vliegveld van Berlijn. De organisatie maakt ultiem gebruik van de industriële locatie, zo gebruikt het festival de incheckhal en balies als plek om je bandjes op te halen en zijn er ook grondstewardessen present. Op de borden waar normaal vluchten en tijden op vermeld staan zijn nu de artiesten, tijden en podia te vinden. De hangars worden gevuld met verschillende podia en op de enorme plek waar de vliegtuigen werden geparkeerd is ruimte voor een hele art village, een uitgebreid foodcourt en buitengewoon veel lebensraum.Het voordeel van meereizen met een biermerk is dat er vaak bier is. Zo ook bij Berlin Festival, waar Warsteiner midden op het festivalterrein een eigen tent had. Elke dag was daar een happy hour voor de prijswinnaars. Op de laatste dag moésten de muntjes op. Dat resulteerde in een enorme sloot Warsteiner en Radler waar deze jongen de dupe van is geworden. Door de ijskoude pilsjes overal hadden weinig mensen door dat Björk ondertussen haar IJslandse klanken over het vliegveld aan het spreiden was. Oeps.CASPER is een Duitse jongen die geboren werd in Duitsland, opgroeide in Amerika en vervolgens op z’n 11e weer terugging naar Duitsland. Dat krijgen we vaak genoeg te horen ook: in het Duits rapt/gilt hij met schorre stem over zijn donkere verleden in Georgia. Hij wordt door Duitse media dan ook aangekondigd als een emo-rapper. Dat is CASPER in essentie ook, maar door de volledige band die achter hem staat en hem helpt zijn eigen, punky tracks af te wisselen met easygoing covers van Kanye’s ‘Homecoming’, OutKast’s ‘Miss Jackson’ en ‘N*ggas in Paris’ ontstaat er een soort hybride op het podium die moeiteloos wisselt tussen poppy en Papa Roach. Maar dan goed.Savages is een band uit London die werd aangekondigd als ‘de definitie van post-punk’. Misschien kwam het door het geluid van de Pitchfork-stage, het publiek (bestaande uit een stelletje Pitchforkers in thuinbroeken) of door het feit dat ik vrij weinig met postmoderne punk heb, maar Savages deed voor mij en het publiek vrij weinig. Behalve een stuiterende, halfnaakte festivalganger in de vijftig met een bordje met ‘GigPig’ op z’n shirt leek de hangar wel bevroren en het echoënde gejank van Jenny Beth hielp niet om de boel op te warmen. Als je een kortgeknipte vrouw wilt horen huilen kan je beter naar G.I. Jane kijken, daar zitten ook nog eens een stuk minder echo’s in.Je kent ze wel, de formatie uit LA verantwoordelijk voor het hitje Safe and Sound. Capital Cities is de definitie van KPN-reclame- / FIFA 2014-muziek: poppy, vol synthesizers en ethisch zeer verantwoord. De ‘band’ trad op het mainstage op met hun twee zangers, trompettist, bassist en macbooks en wisselde eigen tracks af met covers van ondere andere Madonna’s Holiday en the Bee Gees’ Staying Alive. Deze foutness in combinatie met het feit dat de instumentals eigenlijk uit een iTunes-lijst komen zou moeten leiden tot een absolute don’t. Dat is echter niet het geval: er zijn weinig acts die zo veel plezier hebben in wat ze doen als Capital Cities. De in skinny jeans geklede trompettist denkt de Zakk Wylde van de blaasinstrumenten te zijn en de muziek, waaronder het tenenkrommend zoete Love Away, is zo slecht dat het goed is. Kenmerkend is ook dat de laatste tien minuten gevuld worden met het dansen op verschillende semi-dubstep/trap/eurohouse-remixes van Safe en Sound, waarbij de band zelf het fanatiekst van allemaal is. Tel daarbij op dat de bandleden gekleed zijn in witte blazers en net de term sit-down hebben uitgevonden en je hebt de ultieme, aanstekelijke en vooral foute act waar je niets anders dan stiekem lekker op kan gaan.Er stonden aardig wat grote namen op het programma maar MIA was toch wel één van de grootste en sowieso de act waar ik het meest naar uitkeek. Sinds Paper Planes ben ik een beetje verliefd op de Sri Lankese en ik was dan ook pittig verrast toen ik in plaats van Bad Girls, Tanz Der Moleküle door de mainstage speakers hoorde schallen. Toen er vervolgens geen crèmekleurige zangeres maar een hoekige, in een paarse string geklede Duitse vrouw het podium betrad werd het me al snel duidelijk wat the deal was: door snel te lezen had ik niet gezien dat er geen puntjes tussen de M, I en A stonden en door mijn niet-Duitsheid had ik geen flauw idee dat er een Duitse band bestond die als MIA (zonder puntjes) door het leven gaat. Bij het verbaasd om me heen kijken merkte ik dat er meerdere mensen waren die samen met mij deze deceptie beleefden. De Duitse MIA was ook nog eens heel Duits en was drukker bezig met zichzelf verkleden dan met optreden.
Advertentie