Van D’Angelo pik je het dat hij bijna twee uur te laat komt opdagen

Vlak na de release van Voodoo – de vorige, tweede plaat van D’Angelo die alweer vijftien jaar geleden uitkwam – belde een vriend me op. Via de vaste lijn liet hij me het album horen. Ik was al doordrongen van de muziek van Funkadelic, de betere nummers van Prince, James Brown en Sly Stone, maar de funk die ik toen via de telefoon hoorde was van een totaal andere orde. Niet van een artiest die zijn invloeden op een goede manier wist te kopiëren, wat ik hoorde was iets totaal eigens, en met ontzettend veel zelfvertrouwen gebracht. Op de valreep van 2014 bracht D’Angelo – na een wat geheimzinnige stilte waar er schijnbaar heel veel is gebeurd, maar alleen met zekerheid kan worden gezegd dat hij die periode zijn sixpack is kwijtgeraakt – zijn nieuwe album Black Messiah uit, en wordt er nu getourd met The Vanguard, een deels nieuwe groep met briljante muzikanten.

Na één uur en veertig minuten wachten kwam hij eindelijk het podium van TivoliVredenburg opgelopen. Het boe-geroep van de chagrijnige mensen die maar tot elf uur een oppas hadden geregeld, hoorde je nog door het applaus heen. Maar hoe belachelijk je het ook zou moeten vinden dat iemand bijna twee uur op zich laat wachten, zodra D’Angelo daar staat is – hoe clichématig dit ook klinkt – iedereen dat meteen vergeten. Waar hij twee jaar geleden tijdens het concert in Paradiso eerst de band het publiek een nummer lang liet opwarmen, eiste hij nu meteen zelf de aandacht op.

In tegenstelling tot zijn nieuwe plaat verzoop zijn stem live niet in de mix. Hij was totaal aanwezig, zong met veel kracht en switchte zonder enige moeite tussen zijn falsetstem en een open strot.

In die twee hele uren ging er echt helemaal niks mis. De geniale bassist Pino Palladino en drummer Chris 'Daddy' Dave legden in alle rust de beats neer waar de rest in alle vrijheid omheen speelden. Aan het begin van de set speelden ze nieuwe tracks als The Charade en 1000 Deaths, maar er kwamen ook veel klassiekers langs. Bovendien werden de tracks dit keer níet iets sneller gespeeld dan op zijn albums; ze behielden hetzelfde lome, laidback tempo. Alleen Chicken Grease kreeg een meer uptempo-uitvoering.

Hoe goed het concert ook was, het bleek allemaal een lang voorspel tot aan het laatste nummer: een uitvoering van Untitled (How Does it Feel) dat alles wat eraan vooraf ging overtrof. Terwijl D’Angelo en zijn zangeres (die twee uur lang in vampierenjurkje als een gek had staan dansen) ‘how does it feel’ bleven zingen, vertrokken de andere bandleden één voor één van het podium – totdat alleen D met zijn publiek overbleef. De vrouwen die hem twee uur lang non-stop aanstaarden en om zijn hand smeekten (en die vaak ook kregen), hebben vast een rusteloze nacht gehad. Ik misschien ook wel een beetje.