Toen Frank Turner liet weten dat hij een hardcore album uit zou gaan brengen, dachten we zo van ‘Pfff, wat weet zo’n klein Engels plattelandsjochie nou van hardcore?’ Hij mag dan wel 40.000 akoestische liedjes hebben geschreven over drinken en pubs, maar hoe denkt hij ooit tot zijn recht te komen in de keiharde wereld van de hardcore? Omdat we van die ongelofelijk sceptische eikels zijn, vonden we dat Frank zich maar eens moest bewijzen: wat weet hij van hardcore? En dus vroegen we hem om zijn tien favoriete hXc albums op een rijtje te zetten. Dus voorafgaand aan de release van het nieuwe album van zijn band Mögöl Hörde (dat je hier kan bestellen), is hier zijn top tien…
Black Flag - The First Four Years
Voor mij is er een heilige drie-eenheid aan hardcorebands, en de eerste daarvan is duidelijk Black Flag. Zij hebben zo’n beetje het hele genre uitgevonden, en hoewel het saaier dan saai is om Flag nog leuk te vinden en een tattoo en een shirt van de band te hebben (schuldig aan beide), en hoewel het er op lijkt dat Greg Ginn z’n uiterste best doet om de band naar de klote te helpen, is dit album nog steeds een van de beste. Niet alleen als een muzikaal statement, maar ook vanwege de rauwe fucking attitude in elke track.
Minor Threat - Discography
Als we het dan toch over hardcore hebben, moeten we stil staan bij Minor Threat – de tegenhanger van Black Flag. Sneller, maar ook oprechter (zonder humor) en toch keihard gaan. Het hele straight edge ding is ze vergeven.
Dead Kennedys - Fresh Fruit For Rotting Vegetables
Dit is de derde van de heilige drie-eenheid, en duidelijk de heilige geest van de analogie. Dead Kennedys waren sarcastisch, politiek en gewoon heel erg raar. Ik vind dat het gitaarwerk van East Bay Rays flink wordt onderschat, en muzikaal waren ze sowieso een stuk interessanter dan veel andere bands uit die tijd. Elk album had ik hier kunnen kiezen, maar deze heeft toch net even de meeste klassiekers.
Gorilla Biscuits - S/T
Gorilla Biscuits is eigenlijk een beetje cheesy, maar tegelijkertijd hebben ze precies de juiste hardcoresound en attitude. Het is uiteindelijk gewoon heel moeilijk om hun energie en positiviteit te negeren. Ik daag iedere hardcore kid uit om niet je kamer rond te rennen terwijl je met je vinger wijst en meezingt met Big Mouth.
Sick Of It All - Scratch The Surface
Dit was het eerste hardcore album dat ik kocht. Iemand vertelde me dat als ik van metal (check) en punk (check) hield, ik hardcore wel leuk moest vinden, omdat het een mix van beide was. Of dat nou klopt of niet, ik ben gek op SOIA. Met mijn oude band, Million Dead, hebben we nog een paar shows met ze gespeeld. Ze blijven een geweldige live act en laten bands die half zou oud zijn als zij ver achter zich.
Botch - We Are The Romans
Dit wordt iets progressiever. De hele math/metalcorescene in de late jaren negentig, zeker in Boston, was toen helemaal mijn ding. Botch zat zowel geografisch als muzikaal iets links van het midden, maar ik vind nog steeds dat dit het beste album uit die tijd is. Ik heb ze een aantal keer live gezien, en dat was elke keer helemaal te gek.
Boy Sets Fire - The Day the Sun Went Out
Valt deze plaat wel in de categorie hardcore? Ach ja, boeien. Dit was een van mijn favoriete platen uit die tijd en mijn eerste echte show was het voorprogramma van Boy Sets Fire in Londen. Ik denk dat je het emocore zou moeten noemen. Whatever. Nu ik hem nog eens opzet, is het album op sommige momenten een beetje pijnlijk, maar het is de meest pure muziek waar je naar kunt luisteren als je zestien bent.
Knuckledust - London Hardcore
Deze lijst zou waardeloos zijn als er geen van de UKHC-bands uit de jaren negentig tussen zou staan. Knuckledust en Imbalance waren de helden van de scene, en Knuckeldust is nog altijd keihard als ze in een goeie bui zijn, zoals op deze plaat. En ja, het is eigenlijk een EP, hou je bek.
Refused - The Shape Of Punk To Come
Dit album mag niet ontbreken. Ik heb zo vaak naar dit album geluisterd totdat de cd was versleten (het is mogelijk!), de naam van onze oude band Million Dead is vernoemd naar een van hun nummers en ik zag ze voor het eerst live in 1998. Tijdens hun reünieshows waren ze nog steeds fucking briljant en dit album is ongetwijfeld de meest invloedrijke hardcoreplaat van de jaren ’90.
Converge - You Fail Me
Laat ik eindigen met mijn favoriete hardcoreplaat aller tijden. Converge is voor mij de beste heavy band ter wereld, voor nu en altijd. Ze zijn niet in een genre of scene te stoppen, ze bezitten een onuitputtelijke inventiviteit, ze zijn spannend, raar, wreed en simpelweg briljant. Van alle platen die ze hebben uitgebracht is dit mijn favoriet. You Fail Me is net iets directer en een meer gestripte versie van – nu zeg ik het toch – hardcore dan de andere albums. Deze neem ik mee naar een onbewoond eiland.
Advertentie
Voor mij is er een heilige drie-eenheid aan hardcorebands, en de eerste daarvan is duidelijk Black Flag. Zij hebben zo’n beetje het hele genre uitgevonden, en hoewel het saaier dan saai is om Flag nog leuk te vinden en een tattoo en een shirt van de band te hebben (schuldig aan beide), en hoewel het er op lijkt dat Greg Ginn z’n uiterste best doet om de band naar de klote te helpen, is dit album nog steeds een van de beste. Niet alleen als een muzikaal statement, maar ook vanwege de rauwe fucking attitude in elke track.
Als we het dan toch over hardcore hebben, moeten we stil staan bij Minor Threat – de tegenhanger van Black Flag. Sneller, maar ook oprechter (zonder humor) en toch keihard gaan. Het hele straight edge ding is ze vergeven.
Dit is de derde van de heilige drie-eenheid, en duidelijk de heilige geest van de analogie. Dead Kennedys waren sarcastisch, politiek en gewoon heel erg raar. Ik vind dat het gitaarwerk van East Bay Rays flink wordt onderschat, en muzikaal waren ze sowieso een stuk interessanter dan veel andere bands uit die tijd. Elk album had ik hier kunnen kiezen, maar deze heeft toch net even de meeste klassiekers.
Gorilla Biscuits is eigenlijk een beetje cheesy, maar tegelijkertijd hebben ze precies de juiste hardcoresound en attitude. Het is uiteindelijk gewoon heel moeilijk om hun energie en positiviteit te negeren. Ik daag iedere hardcore kid uit om niet je kamer rond te rennen terwijl je met je vinger wijst en meezingt met Big Mouth.
Advertentie
Dit was het eerste hardcore album dat ik kocht. Iemand vertelde me dat als ik van metal (check) en punk (check) hield, ik hardcore wel leuk moest vinden, omdat het een mix van beide was. Of dat nou klopt of niet, ik ben gek op SOIA. Met mijn oude band, Million Dead, hebben we nog een paar shows met ze gespeeld. Ze blijven een geweldige live act en laten bands die half zou oud zijn als zij ver achter zich.
Dit wordt iets progressiever. De hele math/metalcorescene in de late jaren negentig, zeker in Boston, was toen helemaal mijn ding. Botch zat zowel geografisch als muzikaal iets links van het midden, maar ik vind nog steeds dat dit het beste album uit die tijd is. Ik heb ze een aantal keer live gezien, en dat was elke keer helemaal te gek.
Valt deze plaat wel in de categorie hardcore? Ach ja, boeien. Dit was een van mijn favoriete platen uit die tijd en mijn eerste echte show was het voorprogramma van Boy Sets Fire in Londen. Ik denk dat je het emocore zou moeten noemen. Whatever. Nu ik hem nog eens opzet, is het album op sommige momenten een beetje pijnlijk, maar het is de meest pure muziek waar je naar kunt luisteren als je zestien bent.
Deze lijst zou waardeloos zijn als er geen van de UKHC-bands uit de jaren negentig tussen zou staan. Knuckledust en Imbalance waren de helden van de scene, en Knuckeldust is nog altijd keihard als ze in een goeie bui zijn, zoals op deze plaat. En ja, het is eigenlijk een EP, hou je bek.
Dit album mag niet ontbreken. Ik heb zo vaak naar dit album geluisterd totdat de cd was versleten (het is mogelijk!), de naam van onze oude band Million Dead is vernoemd naar een van hun nummers en ik zag ze voor het eerst live in 1998. Tijdens hun reünieshows waren ze nog steeds fucking briljant en dit album is ongetwijfeld de meest invloedrijke hardcoreplaat van de jaren ’90.
Laat ik eindigen met mijn favoriete hardcoreplaat aller tijden. Converge is voor mij de beste heavy band ter wereld, voor nu en altijd. Ze zijn niet in een genre of scene te stoppen, ze bezitten een onuitputtelijke inventiviteit, ze zijn spannend, raar, wreed en simpelweg briljant. Van alle platen die ze hebben uitgebracht is dit mijn favoriet. You Fail Me is net iets directer en een meer gestripte versie van – nu zeg ik het toch – hardcore dan de andere albums. Deze neem ik mee naar een onbewoond eiland.