Een dagtripje met Seth Troxler tijdens ADE

Elk jaar komen er voor ADE honderden dj’s naar de hoofdstad van ons land om… Uh ja, van alles te doen? Dat ze draaien, dat geloof ik wel, maar wat doen ze dan nog meer op zo’n typische dag? Het leek me interessant om eens een hele dag met een dj mee te lopen om hier achter te komen. Mijn keus viel op deze amicale jongeman:

Door maandenlange ervaring in de wondere wereld van de muziekjournalistiek weet ik dat dj’s over het algemeen in dezelfde categorie vallen als bibliothecarissen, topsporters en stukadoors als het op flamboyante persoonlijkheden aankomt. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Seth Troxler is er zo één. Ik had hem een paar keer zien draaien, en zeker na het zien van een paar filmpjes leek hij me de minst saaie om een dag mee op pad te gaan. Als Seth een grote pratende schildpad met menselijke kenmerken was, zou hij Michelangelo geheten hebben. Ik ontmoette Seth’s manager en diens assistente voor The Dylan Hotel. We gingen meteen in gestrekte draf richting De Balie, waar Seth en zijn team een lezing zouden geven over hun bedrijf. Haasten en schema’s afwerken met een laptop onder de arm en een donkerroodgloeiende telefoonaan een oor niet vreemd. Onderweg liet zijn manager me zijn schema zien voor 3 dagen ADE. Hij had ongeveer 35 meetings. Ik heb in heel mijn leven nog geen 35 meetings gehad. Maar ik ben dan ook geen manager van de nummer 1 van de Resident Advisor-lijst van 2012. De serieuze kant van de firma Troxler en de achterkant van een kek vormgegeven stoel. De meeste professionele dj’s zien er bloedserieus uit. Alsof ze elke dag druk in de weer zijn met het vinden van een medicijn tegen chronische ziekten of het oplossen van conflicten in het Midden-Oosten. Seth Troxler ziet er nonchalant uit. Tijdens de lezing aan studenten die iets in de muziek, management of entertainment studeren vertelde hij dat dit een onderdeel is van zijn imago. Hij kan zich de nodige nonchalance permitteren dankzij een hecht en hardwerkend team om hem heen. Die zorgen er ten alle tijden voor dat hij voldoende tijd besteed aan het kijken van tv en het laten groeien van zijn snor. Maar ga nou niet als beginnende dj denken dat nonchalance de sleutel is tot succes en backstage-tieten. Het valt nou eenmaal niet te forceren, en als je het al hebt moet je het ook nog op een juiste manier zien in te zetten om hier van rond te kunnen komen. Dat Seth uit zichzelf al betrekkelijk weinig fucks geeft werd meteen duidelijk toen ik hem ontmoette. “You work for VICE, don’t you? Let’s get high, man!” Voor ik het wist stonden we in een smartshop en kocht hij voor een paar tientjes aan toeristische tripmeuk. Nog voordat we hadden geluncht, namen we diverse ‘voedingssupplementen op natuurlijke basis’ tot ons. Het werkte natuurlijk voor geen meter, maar ik vond het wel tof om te zien hoe hij zijn zakken vulde met truffels, terwijl er op die dag nog een serie interviews, een paar meetings en een Boiler Room-set gepland stonden. O ja, later op de avond was hij ook nog headliner van de Visionquest-avond in een loods naast Amsterdam Roest.

“Die truffels zijn best heftig, misschien moet je die bewaren voor een andere keer, zeker als je nog van alles moet doen vandaag.” Mijn huismoederinstinct ontfermde zich over Seth. “No problem, I like to trip during my sets. Hence the name: Visionquest!” Ja, natuurlijk. Dit doet hij aan de lopende band. Dit is zijn baan, en natuuuuuurlijk niet de eerste keer dat-ie tript en draait tegelijk. Tot zover mijn triptips aan een doorgewinterd psychonaut. Het was tof om te zien hoe datgene wat eerder nog in de lezing besproken werd zich in de praktijk afspeelde, en het verhaal in de lezing was misschien nog wel een light-versie.

Ik besloot op Seth's aanraden om niet mee te gaan naar de interviews die er voor hem ingepland stonden. “That’s probably boring for you, i’ll hit you up when I’m done.” Een paar uur later belde hij. Hij wist dat hij te laat ging komen, dus hij zei beleefd dat het slimmer zou zijn als ik hem zou ophalen, en niet andersom. Ik kan iedere notoire laatkomer met ook maar een klein beetje inlevingsvermogen deze tip trouwens van harte aanbevelen. Hij wilde graag naar een snoepwinkel en naar Rush Hour om nog wat platen op te halen. Daarna was het tijd voor meetings in zijn hotelkamer waar ik gerust bij mocht zijn. We gingen in sneltreinvaart langs een snoepwinkel waar Seth typisch Amerikaans snoep kocht voor zijn labelmaatjes met wie hij later die avond zou draaien. Ik denk dat dit best wel tekenend is voor Seth die de wereld overgaat als prominente DJ. Zijn enthousiasme is oprecht, en hij is ook zichtbaar dankbaar voor de positie waarin hij verkeert. Een soort kind in een snoepwinkel dus, met wel het managementteam om hem heen als een moeder die haar kroost wil behoeden voor obesitas, suikerziekte of een tandartsboor. We gingen ook nog even langs Rush Hour waar hij een tas vol vinyl in zijn handen gedrukt kreeg. Daarna was het tijd voor de meetings. In de taxi naar het hotel kwam hij erachter dat hij zijn laptop was vergeten. Daarop stond muziek op die hij aan een labelbaas ging laten horen. Geen probleem, een telefoontje later was de muziek al via WeTransfer onderweg. Hij verontschuldigde zich voor de flater die hij had geslagen. Seth kan maar niet kiezen tussen de juiste snoeprepen en ondertussen fikst zijn management dat de muziek voor een meeting op de juiste plek terechtkomt.

Seth had eerder een kookwedstrijd voor dj’s gewonnen en daar een penthouse suite aan overgehouden. De meetings die daar plaatsvonden duurden hoogstens een kwartier per keer. Zo vaak kon je mensen met wie je het hele jaar door mailt immers niet face-to-face spreken, dus men kwam meteen ter zake. De laatste vergadering was met het DJ-duo The Martinez Brothers uit the Bronx. Deze werd geheel in stijl afgesloten met Candy Kush purie-blunts met schattig Bubblegum-smaakje. “Reminds us of back home!” Laagdrempelige vergadering op sokken in een luxueuze setting. Daarna was het tijd om naar Baut Amsterdam te gaan; de Boiler Room voor deze gelegenheid. In de taxi had het er alle schijn van dat de andere smartshop-boodschappen ook al een bestemming gevonden hadden. Tussen smalltalk over EDM, Seinfeld en ossenhaasgerechten door was hij af en toe een beetje afwezig. Dat hij over enkele minuten een set ging draaien die door duizenden mensen wereldwijd gezien ging worden leek hem niet zo veel te deren. Terecht, want in de Boiler Room was er inderdaad niets te merken van de 16 andere Boiler Roompjes die op hetzelfde moment vermoedelijk door Seth’s hersenpan raasden. Hij deelde nog speciale caleidoscopische brilletjes uit voor de bezoekers. Zo kon je in het kader van Trippin’ with Troxler ervaren hoe het is om enigszins op zijn level te komen. Denk hier Trippin' with Troxler Vision en wat truffels bij en stel jezelf vragen van metafysische aard. Tussen al het draaien, vliegen en TV kijken door runt hij ook nog een restaurant in Londen. Dit jaar won hij de ADE Cook Off voor de derde keer. Ik mag dus rustig veronderstellen dat Seth een fijnproever is. Toen hij me om tips voor lokale delicatessen vroeg aarzelde ik niet lang: we gingen kapsalon halen. Dat viel prima in de smaak. “So much greasy stuff I love, but put together.” Een liefhebber van de kleine dingen des levens die er echt toe doen, die Troxler. De laatste taxi van de dag bracht ons naar Roest voor de Visionquest-labelnight. Hier bevestigde Troxler zijn skills behind the wheels of steel. Technically, you know. Maar ook muzikaal. De muziek die hij maakt, draait en tekent op zijn label is met zorg uitgekozen. Hij houdt er een heldere visie op na en hierin zit ook zijn kracht. Tijdens de lezing eerder op de dag vertelde hij samen met zijn management nog een anekdote over een bekende (Nederlandse) DJ, die niet met naam en toenaam genoemd werd. Het kwam erop neer dat er een DJ was die heel enthousiast was over een bepaalde housetrack, en die af en toe in zijn sets verwerkte. Het was een van de weinige tracks die hij echt vet vond, maar hij kon het tegenover zijn fans en zijn management niet maken om meer van dit soort dingen te draaien. "If you're asking yourself these questions, WHAT THE FUCK are you doing?!". Toen wist ik dat het wel snor zat met Seth's realness.

Het feestje was afgelopen. Ik was Seth en z'n posse kwijtgeraakt. Het was al tegen zeven uur 's ochtends en ik besloot naar huis te gaan, want ik kreeg niemand meer te pakken. Later liet Seth nog weten dat er een afterparty was, en hij vroeg of ik ook kwam. Ik besloot te gaan slapen, en de man die als geen ander de perfecte balans kent tussen business en party vond het eigenlijk ook wel mooi geweest. Voor een keertje dan. De dag erna begon het circus van Seth weer van voor af aan.