Go Back To The Zoo vindt het prima dat je ze kut vindt

Er is iets mis, maar ook weer heel erg raak met Go Back To The Zoo. De band zat altijd al op die gekke lijn tussen indie- en stadionrock, en dat is nu ook weer het geval met hun nieuwe, derde plaat Zoo die vrijwel uit het niets drie weken terug werd aangekondigd en vorige week uitkwam. Go Back To The Zoo is een band die ik alle succes van de wereld wens, in elk geval het succes van weleer, toen de wereld nog aan hun voeten leek te liggen.

Van hun debuut

Benny Blisto

uit 2010 bleef geen enkel nummer de radioluisteraar gespaard. Het was, bleek achteraf ook voor de band, een singlesalbum, met alleen maar hits. Het bracht ze naar alle uithoeken van ons land, en naar alle grote podia van de de grote festivals. Maar de opvolger

Shake A Wave

zorgde voor weinig meer dan een kleine deuk in een pakje boter. Er stonden geen potentiële radiohits op, maar van die eigenzinnige rocknummers die tijdens de festivals tussen de hits door worden gespeeld. En dan heb je als band in Nederland nog maar weinig te zeggen. De voortzetting van het commerciële radiosucces werd voortijdig afgekapt.

Omdat ze geen zin hadden om langer te wachten met de release, en er dus ook meteen een albumpresentatie moest komen, werd de eerst mogelijke datum geprikt: 12 februari, in de Amsterdamse Doka onderin het oude Volkskrantgebouw. Niemand van hun vaste crew had die datum nog vrij, dus wierp ik me op als roadie om ze een handje te helpen.

Beginnersfout. De band is al de hele dag op pad en ik kom om half vijf ‘s middags aanzetten. Gitarist Teun en bassist Lars (“de Viking”) scharrelen wat rond. Ik vraag wat ik kan doen. Niets, blijkbaar. Ze wachten zelf op drummer Bram en zanger Cas tot zij met de tweede lading spullen aankomen. Dus ga ik zitten op één van de bestofte barkrukken van Doka en stel Teun een clichévraag, omdat ik even niet anders weet; of hij het spannend vindt, die onverwachte releaseshow vanavond waar ze veel nieuwe nummers zullen spelen. Het is geen uitnodigende vraag, dus het moet uit beleefdheid zijn dat hij naast me komt zitten.

Spannend is het niet, volgens Teun. Hij heeft er vooral zin in. Hij vertelt over de nieuwe plaat, ik zeg dat ik hem tof vind geworden, en hij vertelt over de twee grote soulzangeressen die producer Youth (de alias van de Engelse producer Martin Glover) liet opdraven voor onder meer het nummer Head up High. Youth kende ze nog van zijn samenwerking met Primal Scream en belde ze op, omdat dat nummer deze vrouwen nodig had.

Cas en Teun komen binnenlopen. Er moet uitgeladen worden. Dat gaat kut. Er is geen lift. Er zijn wel smalle trappen, gaten in de vloer en heel veel scheef liggende tegels. Maar Go Back To The Zoo vindt dit een toffe plek. Het is anders dan een standaard poppodium. Zoals ze vroeger vaak op huisfeesten in Amsterdam speelden, of vorige week nog op een Singlesfeestje stonden.

Ik sleep wat koffers naar beneden. Daarna stap ik samen met Cas en broer Teun in het busje om de laatste lading te halen in de opslagplaats vlakbij Amsterdam Amstel.

Het busje wil niet starten. Cas zit achter het stuur.

Noisey: Het is ook zo’n grote bus. Is deze van jullie?
Cas: Nee, deze is gehuurd. Die van ons is om de maand kapot.

Geen idee wat Cas op dat moment aan het doen is. Hij schakelt waarschijnlijk wat heen en weer. Dan rijden we in zijn achteruit. Noisey: Hadden jullie al een idee welke kant het op moest gaan met Zoo?
Cas: Ik denk dat we met deze plaat er nog meer achter zijn gekomen wat ons als band definieert, en dat is dat we juist kiezen voor die nummers waarvan we niet weten wat we hebben gemaakt, maar die uiteindelijk wel vet klinken. Bij Charlene was het ook weer zo’n openbaring. Het is bijna een The Police-achtig nummer met country-invloeden, maar niemand van ons luistert echt naar The Police en country. Het is een rare combinatie van stijlen, maar het is wel een goed nummer met een sterke melodie.

Na een laatste ronde in de opslagruimte, krijg ik een kartonnen doos met sterke drank in mijn handen geduwd. Die mag op de achterbank, tussen mijn voeten.

Van links naar rechts: broers Cas en Teun, Bram en “Viking” Lars. #nofliter

Cas (weer achter het stuur op weg terug naar Doka): We zijn er steeds meer achtergekomen dat we proberen los te denken van grenzen, en niet de regels willen volgen. Zo’n dogma als dat het je album gruizig moet klinken als je een indieband bent, onzin. In een ideale wereld heb je geen dogma’s, maar maak je iets wat mooi is en betekenisvol. Soms sluit dat aan bij een groot publiek, soms bij een kleiner.
Noisey: Wat bij jullie misschien vanuit het publiek gezien is gebeurd, is dat de eerste plaat volkomen uit hitsingles bestond, en de tweede niet. Mensen concludeerden: zie je nou wel, ze kunnen het niet.
Cas: Dat is natuurlijk heel raar.
Teun: Het verschil is, dat mensen dachten dat we weer hetzelfde zouden gaan doen. Maar dat hadden we al gedaan, dus dat zou gek zijn.
Cas: Misschien dat we ons met de tweede plaat wilden bewijzen dat we een echte band zijn, dat we meer kunnen dan alleen hits schrijven. Die tweede plaat is daardoor heel erg bedacht. Deze derde is dat misschien nog wel meer, maar dan wel beter. Beter, omdat we hebben bedacht dat we niet teveel over iets moeten nadenken.

Noisey: Hoe denk je dan dat na drie albums het publiek jullie ziet?
Cas: Ik denk dat niemand het begrijpt, maar dan echt niemand. Maar dat maakt niet uit. Dat is juist wel superleuk. Soms spelen we op een festival en dan zie je iemand het belachelijk maken, maar die danst dan wel mee als een debiel. Dat vind ik altijd zo’n groot compliment. Zo van, je zit ons nu een soort van belachelijk te maken, maar je wilt het gewoon wel. Je wilt gewoon dansen.

Noisey: Dus Go Back To The Zoo is er voor het oergevoel?
Cas: Heb je toevallig dat stuk gelezen over The Beatles, dat ze verantwoordelijk waren voor de segregatie in Amerika?
Noisey: Nee.
Cas: Nou die conclusie sloeg nergens op, maar ze maakten een grappig onderscheid. Op een gegeven moment is The Beatles muziek gaan maken die losstaat van dansen, entertainment. Eerst waren er vooral Rock Around The Clock- achtige nummers, muziek en songteksten puur om te dansen. Op een gegeven moment zorgde The Beatles ervoor dat muziek serieus werd genomen. Dat het een ding voor het hoofd werd, net zoals bij jazz. Ik denk dat wij er voor beiden willen zijn; hoofd en lichaam.

Ik neem de doos met drank mee de trappen af naar Doka. In een hoekje van de zaal staan twee mannen en een camera. Ze zijn van Shownieuws en zijn hier voor een kort interview. Ik probeer dichterbij te komen om mee te luisteren, maar ik hoor niets. Dus maak ik maar deze foto.

Ik dacht dat alle verhalen over Go Back To The Zoo al wel waren verteld, maar het blijkt toch nog niet klaar te zijn. Zo kennen ze Kees Tol, vriend van alle bekende Volendammers en tegenwoordig Shownieuws-presentator. Via Coen & Sander van 3FM kwamen ze in 2012 in het programma De Zomer Voorbij van TROS terecht, waarin Jan Smit en wat vrienden, waaronder Kees Tol, ergens in Spanje liedjes spelen met bekende andere artiesten en zich proberen te vermaken door vooral heel veel om elkaar en alles daaromheen te lachen. Het blijkt een poging van Coen & Sander om ze in het land van Nick & Simon te introduceren. Hoe goed bedoeld ook, kijk deze video.

Cas: We zouden die avond tijdens De Zomer Voorbij optreden met Bonnie St. Claire, die ook mee was, maar zij was om vier uur ‘s middags al helemaal dronken.
Noisey: Dat moet een heftige kennismaking zijn geweest met de zwarte keerzijde van het BN’er-schap.
Cas: Ik wist dat niet van haar. Het bleek dat ze die dag voor het eerst na lange tijd weer dronk.
Noisey: Het is nu zelfs zo erg, dat haar huwelijk op knappen staat.
Cas: Ik denk altijd dat ik veel weet van showbizz, maar dan valt dat toch weer tegen.

De zaal stroomt vol.

Cas: Waarom is iedereen zo vroeg?
Lars: Er stond 9 uur op de flyer.
Cas: Ik dacht dat onze vrienden nooit op tijd kwamen.

Het is iets over negenen. De eerste vrienden, fans en familieleden zijn al binnen. Ik spreek ze nog een keer in een donker hoekje van de zaal, voordat ze op gaan. En ik niets meer hoef te doen (hahaha).

Foto: Sanja Marusic.

Noisey: Hoe moeilijk is het als band om meteen bij de eerste plaat zo’n groot succes te hebben?
Cas: Je weet, hype is altijd backlash. Dat weet iedereen. En natuurlijk zijn wij gehyped. Als je een band niet kent, dan is het nog niet interessant. Als iedereen zegt ‘deze band is te gek’, gaan veel mensen je ook kut vinden. En uiteindelijk: als 5% in Nederland, en 0,05 % van de wereld je leuk vindt, dan doe je het goed. Je hoeft ons niet allemaal leuk te vinden. En als het even niet goed gaat, dan zullen mensen daar altijd gretig op inspringen van ‘zie je nou wel dat ze niet goed zijn’. We hadden wel door dat we de wind in de rug hadden. Dat is wel een moeilijk ding. Je hebt het eigenlijk nooit door op het moment zelf, maar pas als je de andere kant op fietst.
Noisey: Voel je die wind nu meer?
Cas: Natuurlijk.
Noisey: Hoe kijk je er dan nu op terug?
Cas: Dat zoiets vrij absurd is voor een indierockbandje. We waren bijvoorbeeld een van de eerste kleine bands die op de radio werden gedraaid. Noisey: In jullie gloednieuwe bio las ik dat het album ook gaat over de generatie Y…

De band lacht. De dj draait Talking Heads. Noisey: … En dat jullie het liefst ironie bestrijden.
Cas: Het gaat ons om ironie als levenswijze. We zijn allemaal verwende mensen. We zijn rijk, hebben een goed leven, hebben weinig te klagen. En het probleem is: soms voel je je toch ongelukkig. Maar dat kan niet. Dan krijg je te horen: wat zeik je nou? Dat is denk ik het probleem van onze generatie. We verschuilen ons het liefst achter iets, en dat is vaak ironie. Maar dat lost niets op. Je wilt niet dat iemand zegt: je bent niet heel lelijk, hahaha. Je hebt het nodig dat iemand tegen je zegt dat ‘ie van je houdt en om je geeft. Wij willen ergens voor staan. Daarom vind ik het ook veel fijner als mensen ook tegen ons de waarheid zeggen. Liever leveren mensen kritiek, dan dat ze niet de waarheid vertellen. Als iemand nu zegt 'Ik hou van Britney Spears of Justin Bieber', weet je niet meer of het serieus bedoeld is. Je kan hierdoor ook nooit meer serieuze kritiek op iemand leveren.
Teun: Je hebt ook mensen die zeggen 'Als ik echt mijn best had gedaan, had ik ook profvoetballer kunnen worden'. Waarom heb je dan niet je best gedaan?
Cas: Of, als ik die kans had gehad om in die goeie studio op te kunnen nemen, of als ik ook gehyped werd, dan… flikker op. Je moet het zelf creëren.
Noisey: Dus we moeten verantwoordelijkheid voor onze eigen levens durven nemen?
Cas: Ja!

Het oergevoel uitgebeeld door Cas Hieltjes zelf. Foto: Sanja Marusic.

Teun: Dat is voor ons best wel een ding. We hebben allemaal gestudeerd, we zijn niet dom. Maar toen we deze band begonnen, zijn we gestopt met onze studies en hebben we tegen elkaar gezegd: we gaan alles aan de kant zetten. Ook al zou het mislukken, als we maar niet over vijf jaar kunnen zeggen, kut hadden we maar beter ons best gedaan. Het lijkt misschien makkelijker gezegd als je al zoiets al hebt bereikt. Maar dat is niet voor niets, zeg maar. En dat hebben we ook binnen onze band. Je kan niet zeggen dat een optreden slecht ging, omdat je niet goed genoeg hebt geoefend. Je bent gewoon een lul, omdat het slecht ging. Dus in die zin komt het best vaak terug in wie we als band zijn.
Cas: Ik denk dat we er wel bewust mee bezig zijn, en dat we keuzes durven te maken die impopulair zijn. Noisey: Welke verantwoordelijkheid neemt Go Back To The Zoo?
Teun: Dat we keuzes maken.
Noisey: Die vind ik te slap.
Cas: Dat we durven, weet ik veel.
Teun: Durven keuzes te maken, en je niet te laten beïnvloeden door de waan van de dag.
Lars: Als je geen keuze maakt, verzand je in eeuwige twijfel. Je moet niet bang zijn om ergens achter te staan. Die diversiteit die op ons album staat, daar staan we achter. Het is echt een ‘laten we dat doen’. Daardoor is Zoo te staan. Het is die verantwoordelijkheid die we met zijn allen hebben genomen.
Teun: Dat zei ik net en toen was het niet goed.