Drinkt de ‘queen of darkness’ haar koffie zwart? En hoe is het om de droomvrouw te zijn van zowel metalheads als goths? Het zijn vragen die ik mijzelf regelmatig stel bij de gedachte aan Chelsea Wolfe, de Californische zangeres wiens demonische melodieën zo geheimzinnig en angstaanjagend zijn als het gewaad dat ze vaak tijdens haar optredens draagt.
Wolfe’s mysterieuze, duistere melodieën doen onvermijdelijk vermoeden dat een apocalyptische ondergang nabij is, maar de combinatie met het warme getokkel dat je ook terugvindt in countryballads zorgt ervoor dat je zwartgallige ‘ik’ nooit de overhand krijgt. In navolging van de release van Unknown Rooms, een verzameling minimale akoestische nummers, tourt ze momenteel door de VS. Terwijl we luisteren naar surf rock uit de jaren 50 en genieten van een een van de beste quiche van DC's Dangerously Delicious taartenshop spreek ik met Chelsea over tour tattoos, spookhuizen en het mystieke van de dood.Ik las in eerdere interviews met je dat je het belangrijk vindt om met je muziek mensen de schoonheid van het duistere te laten ontdekken. Wat is er zo aantrekkelijk aan de duisternis?
Ik heb me altijd al geïnteresseerd in waarheid en eerlijkheid in muziek. Precies dat trok me ook zo aan in muziek en kunst in meer algemene zin toen ik jong was: brutale eerlijkheid en in het meest grimmige, onverbiddelijke toch iets moois kunnen ontdekken. Ik heb contrasten altijd al boeiend gevonden. Zoals iemand die op hetzelfde moment zowel huilt als lacht. Het is die macro kijk op de wereld die me er zo in aantrok, het totaal beeld. In welke kunstvorm zag je dat terug? Ben je opgegroeid met horrorfilms?
Als kind hield ik niet van horror films. Ik kreeg er enorme nachtmerries van en om die reden mocht ik van mijn ouders ook niet meer kijken. Mensen verwachten vaak van me dat ik helemaal in de donkere, naargeestige kunst zit. Maar ik hou meer van het werk van regisseurs zoals Ingmar Bergman en Werner Herzog, in hun werk zit een psychologische benadering die erg realistisch aandoet. Zeker Ingmar Bergman, The Sevent Seal is misschien wel de eerste film die me echt heeft geraakt. Het is in wezen een doorsnee verhaal, maar tegelijkertijd zo treffend en emotioneel. Herzog neemt in zijn werk vaak lukraak iets als onderwerp- bijvoorbeeld een ruimtevaartsschip- en bouwt daar een magisch verhaal omheen. De directheid van dat soort karakterfilms herken ik ook in jouw muziek.
Veel van mijn esthetiek komt onbewust naar voren, en mijn impulsen zijn zeer divers. Uiteindelijk kwam het als het ware samen tot deze vreemde samenkomst van muziekstijlen. Je combineert de eigenschappen van verschillende muziekstijlen inderdaad zo dat veel mensen jouw muziek goed vinden.
Mijn muziek is een logisch gevolg van de verschillende dingen die ik gedaan heb. Ik begon met luisteren naar country en folk uit mijn vaders tijd en raakte op een gegeven moment geïnteresseerd in black metal en Black Sabbath, Led Zeppelin en dat soort bands. In mijn muziek kwam uiteindelijk alles vanzelf bij elkaar en werd dat ‘whatever the fuck’ ik nu ben. Je weet eigenlijk dat iets pas echt fantastisch is, wanneer het je niet lukt er een duidelijke omschrijving van te geven.
Klopt ja. Ik maakte me vaak druk om het feit dat mensen me zo precies in een hokje stopten, zoals ‘goth’ of ‘singer-songwriter’. Nu niet meer. Uiteindelijk verschillen mijn nummers zo veel van elkaar, dat hoe je mij als muzikant ziet, vooral afhangt van wat je als eerste van me hebt gehoord. Zolang mensen er van genieten, interesseert het me verder niet echt. Hoe speelt de notie van ruimte een rol in je opnameproces?
Ik hou ervan om het gevoel en de sfeer van een ruimte in mijn opnames te vatten. De meeste nummers op Unknown Rooms heb ik thuis in Los Angeles opgenomen, een krakkemikkig, kollosaal oud huis uit het begin van de 20ste eeuw. Ik wilde die nummers juist graag thuis opnemen in plaats van in een professionele studio. Samen met mijn bassist Ben, die ook nog eens een fantastische producer is, heb ik het album gemixt. Ik deel het huis met veel andere mensen. Het is net niet zo groot dat je er niet thuis voelt, maar er zitten zeker oncomfortabele aspecten aan het huis. Het is er altijd koud en het zit vol spinnen. Volgens de huisbaas is het een spookhuis, maar ik heb daar nog te weinig ervaring mee dat ik dat ook echt kan bevestigen. Waarom is het dat volgens hem?
De vorige huiseigenaar heeft zichzelf er opgehangen. Zijn oma kocht toen het huis en zij is zo’n tien jaar geleden gestorven in de kamer waar ik nu woon. Hij denkt dat hun beide geesten er nog rondwaren. Ik heb er alleen zelf nog geen ervaring mee. Maar het is dus wel mogelijk.
Zeker. Ik bedoel, het is af en toe weleens voorgekomen dat er dingen van de muur afvielen, maar dat had ook door een aardbeving kunnen komen. Het is wel zo dat op de gekste momenten er een geur in de kamer overheerst. Soms is het parfum, dan weer koper. Maar dat maakt me niet bang. Ik vind het juist wel boeiend hoe geuren bepaalde herinneringen naar boven brengen. Your music often resounds as frigid, though. Are you drawn to colder environments or inspired by temperaments?
I’m drawn to stark landscapes. When I visited Sweden and Norway I fell in love with it, and maybe it’s because of my childhood sensibilities toward Ingmar Bergman. My family heritage is Norwegian, too. I like places that have a harsher landscape, I think it’s interesting that the sun barely comes up for a few hours at a time. Je muziek klinkt vaak vrij onderkoeld. Voel je je aangetrokken tot killere omgevingen?
Ik voel me aangetrokken tot grimmige landschappen. Misschien komt dat wel door mijn liefde voor Ingmar Bergmans werk, maar ik hou heel erg van landen als Zweden en Noorwegen. Dus niet van idyllische, zonovergoten plekken, maar veel meer van het type landschap waar de zon nauwelijks komt. Het klopt dat je momenteel met een violiste tourt, toch?
Klopt ja. Ik hou heel erg van het geluid van een viool en heb de mazzel dat ik mensen ontmoet die super getalenteerde vioolspelers zijn. Viool voegt echt een natuurlijk en rauw element toe aan de nummers. Het is heel fijn om haar erbij te hebben. Deze tour is er geen drummer bij, wel een toetsenist. Het is echt heel anders dus, maar wel een uitdaging. Hoe ga je te werk in je muziek?
Het begint met de tekst, of specifieker: het onderwerp. Het gaat mij nog veel meer om het overbrengen van een gedachte. Vanaf dat punt vormt zich dan een nummer. Alleen bij het laatste album hebben we het iets anders aangepakt. Bij deze nummers schreven we eerst de muziek, daarna schreef ik de tekst en zochten we hoe ze mooi in elkaar pasten. Dat is precies wat leuk is aan elektronische muziek, daar is zo’n aanpak mogelijk. Waar ging je meest recente nachtmerrie over?
Ik had er gisteren nog één. Ik droomde dat ik op tour was. Vorig jaar speelden we in Amsterdam, dat was op een plek met de straat vol kroegen. We stopten voor de deur om onze spullen uit te laden. Terwijl we daar mee bezig waren kwam een groep van iets van zes dronken mannen op me af, pakten de gitaren af. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik schreeuwde en probeerde ze weg te jagen. Het is uiteindelijk goed afgelopen, maar of zoiets dergelijks droomde ik vannacht. Op tour zijn is altijd erg stressvol, helemaal wanneer je niet in de buurt van het podium kunt parkeren. Haal je inspiratie uit je nachtmerries?
Af en toe. De titel Unknown Rooms refereert aan het interpreteren van dromen. Dat is niet iets wat ik dagelijks doe, de titel doelt vooral op hoe je fantaseert over andere plekken, ruimtes, verzinsels. Een fantasiepersoon die in je droom voorbijkomt, zou dat bijvoorbeeld iemand moeten voorstellen die je in het hiernamaals tegen zult komen? Maar dromen kunnen ook iets over jezelf zeggen waar je zelf nog niet aan toe bent. Op dit album staan veel oude nummers waar ik nog te onzeker over was om ze te delen met de wereld. Wat is je grootste angst?
Ik weet niet of je het een angst kunt noemen, maar de reden dat ik zo vaak over de dood schrijf is waarschijnlijk omdat ik de dood nog niet van dichtbij heb ervaren. Tot nu toe is nog niemand in mijn directe omgeving komen te overlijden. Niet dat ik er echt bang voor ben, ik ben er eerder door geobsedeerd. Het spookt altijd door mijn hoofd.Paula Mejia is a live human with a Noisey author page. Follow her on Twitter here - @lightsoutpm
Advertentie
Ik heb me altijd al geïnteresseerd in waarheid en eerlijkheid in muziek. Precies dat trok me ook zo aan in muziek en kunst in meer algemene zin toen ik jong was: brutale eerlijkheid en in het meest grimmige, onverbiddelijke toch iets moois kunnen ontdekken. Ik heb contrasten altijd al boeiend gevonden. Zoals iemand die op hetzelfde moment zowel huilt als lacht. Het is die macro kijk op de wereld die me er zo in aantrok, het totaal beeld. In welke kunstvorm zag je dat terug? Ben je opgegroeid met horrorfilms?
Als kind hield ik niet van horror films. Ik kreeg er enorme nachtmerries van en om die reden mocht ik van mijn ouders ook niet meer kijken. Mensen verwachten vaak van me dat ik helemaal in de donkere, naargeestige kunst zit. Maar ik hou meer van het werk van regisseurs zoals Ingmar Bergman en Werner Herzog, in hun werk zit een psychologische benadering die erg realistisch aandoet. Zeker Ingmar Bergman, The Sevent Seal is misschien wel de eerste film die me echt heeft geraakt. Het is in wezen een doorsnee verhaal, maar tegelijkertijd zo treffend en emotioneel. Herzog neemt in zijn werk vaak lukraak iets als onderwerp- bijvoorbeeld een ruimtevaartsschip- en bouwt daar een magisch verhaal omheen. De directheid van dat soort karakterfilms herken ik ook in jouw muziek.
Veel van mijn esthetiek komt onbewust naar voren, en mijn impulsen zijn zeer divers. Uiteindelijk kwam het als het ware samen tot deze vreemde samenkomst van muziekstijlen. Je combineert de eigenschappen van verschillende muziekstijlen inderdaad zo dat veel mensen jouw muziek goed vinden.
Mijn muziek is een logisch gevolg van de verschillende dingen die ik gedaan heb. Ik begon met luisteren naar country en folk uit mijn vaders tijd en raakte op een gegeven moment geïnteresseerd in black metal en Black Sabbath, Led Zeppelin en dat soort bands. In mijn muziek kwam uiteindelijk alles vanzelf bij elkaar en werd dat ‘whatever the fuck’ ik nu ben. Je weet eigenlijk dat iets pas echt fantastisch is, wanneer het je niet lukt er een duidelijke omschrijving van te geven.
Klopt ja. Ik maakte me vaak druk om het feit dat mensen me zo precies in een hokje stopten, zoals ‘goth’ of ‘singer-songwriter’. Nu niet meer. Uiteindelijk verschillen mijn nummers zo veel van elkaar, dat hoe je mij als muzikant ziet, vooral afhangt van wat je als eerste van me hebt gehoord. Zolang mensen er van genieten, interesseert het me verder niet echt. Hoe speelt de notie van ruimte een rol in je opnameproces?
Ik hou ervan om het gevoel en de sfeer van een ruimte in mijn opnames te vatten. De meeste nummers op Unknown Rooms heb ik thuis in Los Angeles opgenomen, een krakkemikkig, kollosaal oud huis uit het begin van de 20ste eeuw. Ik wilde die nummers juist graag thuis opnemen in plaats van in een professionele studio. Samen met mijn bassist Ben, die ook nog eens een fantastische producer is, heb ik het album gemixt. Ik deel het huis met veel andere mensen. Het is net niet zo groot dat je er niet thuis voelt, maar er zitten zeker oncomfortabele aspecten aan het huis. Het is er altijd koud en het zit vol spinnen. Volgens de huisbaas is het een spookhuis, maar ik heb daar nog te weinig ervaring mee dat ik dat ook echt kan bevestigen. Waarom is het dat volgens hem?
De vorige huiseigenaar heeft zichzelf er opgehangen. Zijn oma kocht toen het huis en zij is zo’n tien jaar geleden gestorven in de kamer waar ik nu woon. Hij denkt dat hun beide geesten er nog rondwaren. Ik heb er alleen zelf nog geen ervaring mee. Maar het is dus wel mogelijk.
Zeker. Ik bedoel, het is af en toe weleens voorgekomen dat er dingen van de muur afvielen, maar dat had ook door een aardbeving kunnen komen. Het is wel zo dat op de gekste momenten er een geur in de kamer overheerst. Soms is het parfum, dan weer koper. Maar dat maakt me niet bang. Ik vind het juist wel boeiend hoe geuren bepaalde herinneringen naar boven brengen. Your music often resounds as frigid, though. Are you drawn to colder environments or inspired by temperaments?
I’m drawn to stark landscapes. When I visited Sweden and Norway I fell in love with it, and maybe it’s because of my childhood sensibilities toward Ingmar Bergman. My family heritage is Norwegian, too. I like places that have a harsher landscape, I think it’s interesting that the sun barely comes up for a few hours at a time. Je muziek klinkt vaak vrij onderkoeld. Voel je je aangetrokken tot killere omgevingen?
Ik voel me aangetrokken tot grimmige landschappen. Misschien komt dat wel door mijn liefde voor Ingmar Bergmans werk, maar ik hou heel erg van landen als Zweden en Noorwegen. Dus niet van idyllische, zonovergoten plekken, maar veel meer van het type landschap waar de zon nauwelijks komt. Het klopt dat je momenteel met een violiste tourt, toch?
Klopt ja. Ik hou heel erg van het geluid van een viool en heb de mazzel dat ik mensen ontmoet die super getalenteerde vioolspelers zijn. Viool voegt echt een natuurlijk en rauw element toe aan de nummers. Het is heel fijn om haar erbij te hebben. Deze tour is er geen drummer bij, wel een toetsenist. Het is echt heel anders dus, maar wel een uitdaging. Hoe ga je te werk in je muziek?
Het begint met de tekst, of specifieker: het onderwerp. Het gaat mij nog veel meer om het overbrengen van een gedachte. Vanaf dat punt vormt zich dan een nummer. Alleen bij het laatste album hebben we het iets anders aangepakt. Bij deze nummers schreven we eerst de muziek, daarna schreef ik de tekst en zochten we hoe ze mooi in elkaar pasten. Dat is precies wat leuk is aan elektronische muziek, daar is zo’n aanpak mogelijk. Waar ging je meest recente nachtmerrie over?
Ik had er gisteren nog één. Ik droomde dat ik op tour was. Vorig jaar speelden we in Amsterdam, dat was op een plek met de straat vol kroegen. We stopten voor de deur om onze spullen uit te laden. Terwijl we daar mee bezig waren kwam een groep van iets van zes dronken mannen op me af, pakten de gitaren af. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik schreeuwde en probeerde ze weg te jagen. Het is uiteindelijk goed afgelopen, maar of zoiets dergelijks droomde ik vannacht. Op tour zijn is altijd erg stressvol, helemaal wanneer je niet in de buurt van het podium kunt parkeren. Haal je inspiratie uit je nachtmerries?
Af en toe. De titel Unknown Rooms refereert aan het interpreteren van dromen. Dat is niet iets wat ik dagelijks doe, de titel doelt vooral op hoe je fantaseert over andere plekken, ruimtes, verzinsels. Een fantasiepersoon die in je droom voorbijkomt, zou dat bijvoorbeeld iemand moeten voorstellen die je in het hiernamaals tegen zult komen? Maar dromen kunnen ook iets over jezelf zeggen waar je zelf nog niet aan toe bent. Op dit album staan veel oude nummers waar ik nog te onzeker over was om ze te delen met de wereld. Wat is je grootste angst?
Ik weet niet of je het een angst kunt noemen, maar de reden dat ik zo vaak over de dood schrijf is waarschijnlijk omdat ik de dood nog niet van dichtbij heb ervaren. Tot nu toe is nog niemand in mijn directe omgeving komen te overlijden. Niet dat ik er echt bang voor ben, ik ben er eerder door geobsedeerd. Het spookt altijd door mijn hoofd.Paula Mejia is a live human with a Noisey author page. Follow her on Twitter here - @lightsoutpm