De frontman van Sum 41 vertelt hoe alcohol hem bijna zijn leven kostte

Foto @ Deryck Whibley

De foto’s van een lichamelijk getergde, bedlegerige Deryck Whibley die afgelopen lente op internet circuleerden, waren op zijn minst schokkend te noemen. Op 15 april vorig jaar viel de frontman (en laatste originele bandlid) van Sum 41 in zijn keuken op de grond met een drankje in zijn hand. Zijn verloofde, model Ariana Cooper, bracht hem met spoed naar het ziekenhuis waar ze te horen kregen dat Whibleys lever en nieren door alcoholmisbruik ernstig beschadigd waren geraakt. Het was alsof al die jaren van non-stop touren en te veel drinken hem hadden ingehaald.

Sinds de release van Sum 41’s debuutalbum, All Killer No Filler uit 2001, begonnen de toen nog minderjarige tieners te leven naar hun zelf geconstrueerde imago van skateparkhooligans met een gezonde liefde voor metal. Whibley is door het jarenlange – zeker zo’n tien jaar – touren opgegroeid met een flesje bier in de hand: “Feesten was de norm, op een gegeven moment weet je niet anders,” vertelt hij via de telefoon aan Noisey vanuit zijn huis in Los Angeles. Alleen al in 2001 deed de band meer dan driehonderd shows, en met hun poppunkstijl bestegen ze wereldwijd de hitlijsten. Er volgden nog vier albums die nauwelijks van hun radiovriendelijke formule afweken, maar ze stonden ook bekend om hun onuitputtelijke werklust. Net als bij zowat alle verslavingen, is je drugs (of wat dan ook) een middel om je hoofd boven water te houden in hectische tijden.

Foto @ Deryck Whibley

Nu is Deryck 35 en worstelt hij om tegemoet te kunnen komen aan de verplichtingen van zijn label en miljoenen fans. Hij vertelt dat hij mensen van hem liet profiteren. Combineer dat met nog altijd niet verwerkte trauma’s, en je hebt een enkeltje rehab te pakken. Daarbovenop is het hectische tourschema van Sum 41 nooit een tandje teruggezet. “Dat zorgt voor veel stress. Het is moeilijk om dit tempo vol te houden zonder hulpmiddelen. Ik dronk om mezelf wakker te schudden voor een optreden, om een soort gekunstelde energie los te krijgen. Er waren genoeg momenten dat ik niet eens zin had om te drinken, maar dat ik zo moe was dat alleen een paar shotjes Jack me het podium op konden krijgen.” Na de drie jaar durende tour ter promotie van Screaming Bloody Murder uit 2011 bereikt Whibley een kritiek punt. “Het was de langstdurende tour ooit voor ons, en het was ook de eerste keer in mijn carrière dat ik echt behoefte had aan een lange pauze,” vertelt hij. Normaal gesproken begin ik direct na een tour met het schrijven van nieuwe muziek, maar dit keer was dat anders. Ik had zoiets van: fuck it, en begon te feesten, en dat ging een jaar lang door.”

Zijn alcoholgebruik nam de overhand toen hij ook in de ochtenden begon te drinken om de katers weg te spoelen, waarna hij uiteindelijk in zijn keuken in elkaar zakt. “Zo’n cyclus is heel moeilijk te doorbreken, het heeft ervoor gezorgd dat ik in het ziekenhuis ben beland.” Eenmaal in het ziekenhuis wordt hij een week lang in coma gehouden, voornamelijk zodat zijn lichaam het afkicken aankon. “Toen ik weer wakker werd, voelde ik me redelijk goed,” vertelt hij. Maar dit duurde slechts totdat hij doorhad dat hij aan meerdere infusen lag. “Toen besefte ik wel dat ik in een kutsituatie zat. De dokters vertelde me dat ik geluk had dat ik nog leefde, maar dat er nog altijd een kans was dat ik zou overlijden.” Tijdens zijn maandenlange herstelperiode kreeg hij last van interne bloedingen en spieratrofie. Kort daarna kwam het hoge woord van zijn arts eruit: hij zou nooit meer kunnen drinken.

“De behoefte aan drank is sowieso helemaal verdwenen. Als ik me niet bijna de dood in had gedronken zou ik het nu misschien nog wel missen, maar nu ben ik er echt helemaal klaar mee.” Sowieso doet Deryck het een stuk rustiger aan nu, en afgelopen maart werd hij samen met zijn verloofde en moeder – de twee mensen die hem vanaf het begin bij hebben gestaan – na lange tijd weer eens gespot op straat in Hollywood.

“Een van de eerste besluiten die ik nam als sober mens was om het contact te beëindigen met mensen die eigenlijk van weinig betekenis zijn geweest in mijn leven.” Het is een veel gebruikte methode van mensen die proberen af te kicken. Als laatste uit de telg van de poppunk-dynastie uit de jaren nul, is Whibley van plan zo lang mogelijk te blijven heersen. Deze maand duikt hij met Sum 41 de studio in om nummers op te nemen voor alweer het zesde studioalbum en het management is momenteel bezig met het plannen van een volgende tour.

Noisey: Je zit nog in je herstelperiode. Hoe gaat het met je?
Deryck Whibley: Ik heb nog altijd problemen met lopen. Doordat ik zo lang in het ziekenhuis heb gelegen, is mijn hele lichaam verzwakt, mijn spieren, alles. Lange tijd heb ik helemaal niet kunnen lopen en momenteel ben ik mezelf aan het trainen om weer een beetje normaal te kunnen lopen. De dokter zegt dat het herstel vrij snel zal gaan, maar het voelt als een eeuwigheid. Ik kan niet wachten om weer op te kunnen treden. Zo erg zelfs, dat ik even geen raad weet met mezelf. Ik voel me er klaar voor, mentaal dan. Optreden en hard werken is wat ik sinds jongs af aan heb gedaan, ik weet niet anders. Ik heb dus nu alles op alles gezet om terug het podium op te kunnen. Niet eerder heb ik stilgestaan bij de dood, totdat ik in het ziekenhuis terecht kwam. Als ik nu terugkijk op de periode voor mijn instorting, zie ik hoe compleet verkeerd het had kunnen gaan. Het had veel slechter met me kunnen aflopen. Ik had cirrose kunnen hebben, of een levertransplantatie, maar mijn lever herstelt zich goed.

Voor zover ik er iets van af weet, is acceptatie de eerste en belangrijkste stap in een afkickproces.
Klopt, en dat was nogal wat. Ik voelde me zo’n fucking sukkel. Als je er middenin zit, zie je het probleem niet, maar op een gegeven moment krijg je toch het inzicht dat het niet goed is wat je doet. Ik kreeg veel reacties te horen in de trant van “Pfff, ik wist dat dit zou gebeuren” of “Ik zei het je toch”. Ik weet dat ik veel te jong was om mijn lever helemaal kapot te zuipen.

Ben je op een bepaalde manier blij dat dit je is overkomen?
Ik denk dat de instorting op het juiste moment kwam. Ik ben blij dat het nu is gebeurd en niet op mijn vijftigste, want dan had mijn lichaam zich nooit zo goed hersteld. En natuurlijk betreur ik het alsnog dat ik het zover heb laten komen. Toch voel ik me nu beter dan ooit. Ik ben gezonder en heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten. Ik ben productiever – hoewel ik dat altijd al wel was, maar ik was toen vooral nog goed in het zijn van een functionerende alcoholist.

Foto @ Deryck Whibley

Op welk moment tijdens je herstelperiode ben je weer muziek gaan maken?
Al in het ziekenhuis. Ik zong en schreef dingen op. Toen de artsen zeiden dat het een lang herstelproces zou zijn, had ik zoiets van: ik moet dit jaar nog een album opnemen. Volgens hen kon ik op zijn minst het komende jaar, en misschien wel twee jaar niet op tour. Toen ik tegensputterde begonnen ze te lachen. Maar hier ben ik, halverwege het album.

Reflecteren de nummers die je nu schrijft op wat er is gebeurd?
Op een bepaalde manier wel, ja. Het is moeilijk om zoiets mee te maken en daar niet in je werk naar te verwijzen. Bovendien komt mijn leven altijd terug in mijn muziek.

Voelt het als een tweede kans voor je?
Ja! Er gebeuren op dit moment zo veel spannende nieuwe dingen. Ik heb nog nooit iets nuchter gedaan. Sinds mijn zeventiende dronk ik hard, feestte ik hard en was ik op tour. Ik zou niet willen zeggen dat ik iets heb gemist, maar het is meer dat ik de dingen nu beter ben gaan zien.

Ben je voor bepaalde dingen bang als je weer op tour gaat?
[Lange stilte] Er zijn een paar dingen waar ik bang voor ben. Niet per se voor alcohol, maar ik hoop dat ik mijn evenwicht kan houden. Ik wil liever niet omvallen. Maar ik heb echt nog geen idee hoe het zal zijn. Ik ga het meemaken. Misschien is het wel het beste wat ik ooit zal doen. Als ik op tour kan, betekent het dat de hele band op tour kan. We werken er in elk geval hard aan om dit voor elkaar te krijgen. Zodra ik in de buurt kom van een podium, zal ik er staan.