11 kunstenaars maakten een miniatuur Pride-optocht

Dit voorjaar begon ik na te denken over hoe we het beste veilig Pride kunnen vieren. Ik wilde erachter komen welke rituelen en tradities we het beste kunnen aanpassen, zodat ze ook bruikbaar zijn in een wereld die nog steeds geteisterd wordt door het coronavirus.

Pride zoals je ‘m kent gaat dit jaar niet door, en daar baalde ik flink van. Pride-vieringen van over de hele wereld hebben hun problemen: de grote zijn over het algemeen extreem commercieel en pro-politie, wat niets te maken heeft met de protestmars die het in het begin was. Toch blijft Pride een symbool voor de hele wereld en betekent het veel voor veel queers en transgender mensen.

Ik bedacht me dat het misschien wel mogelijk was om de uitbundigheid en kleur van een Pride te pakken, wat van de bullshit achterwege te laten, en vooral onze levens niet in gevaar te brengen.

We vroegen een paar van onze favoriete lhbt-kunstenaars om miniatuurpraalbootjes en -wagens te maken. Elke kunstenaar begon met een schoenendoos en creëerde en fotografeerde het werk dat voor hen de belangrijkste onderdelen van het queer en trans leven vertegenwoordigt.

Bekijk de werken hieronder.

Foto: Amir Khadar

“Dit werk vertegenwoordigt voor mij hoe queer en trans mensen naar hun voorouders kijken. De tragedie van kolonisatie heeft ons losgekoppeld van onze geschiedenissen, maar als we naar religieuze teksten, mythologieën en artefacten kijken, is het overduidelijk dat er altijd lhbt-mensen zijn geweest. Deze praalwagen viert de queer en trans mensen van kleur die opnieuw contact willen maken met hun historische identiteit en de koloniale verhalen – die ons demoniseren – afwijzen.

Ik ben West-Afrikaans en non-binair. Dat betekent voor mij dat ik de voorouders die buiten de eurocentrische genderconstructies vallen, wil omarmen en belichamen. Ik denk dat dat iets is om trots op te zijn.” – Amir Khadar

Foto: Glori J. Tuitt “Ik heb dit werk gemaakt als eerbetoon aan queer mensen van kleur – met name zwarte trans mensen – en alles wat zwarte identiteiten hebben bijgedragen aan de mainstream queer cultuur. Mijn praalwagen is een liefdesbrief aan de Pride van New York, als het donker is geworden en de cameraploegen pauze nemen. Het afval ligt hoog opgestapeld op de straten en de muziek galmt door de lucht. Ik wilde de delen van Pride benadrukken waar ik verliefd op werd en een stem geven aan mensen die vaak genegeerd worden.” – Glori J. Tuitt

Foto: Art Twink

“Trans mensen krijgen vaak te horen dat ze niet geliefd zijn, vooral als ze zich niet aanpassen aan genderrollen, niet proberen er ‘cis’ uit te zien ‘of daarvoor door proberen te gaan’, of niet vasthouden aan de koloniale genderideologie. Maar de waarheid is dat wij niet afhankelijk zijn van de goedkeuring van cisgender mensen. Er is zoveel liefde tussen transgender mensen – romantisch, platonisch, familiaal – en onze liefde vindt altijd creatieve manieren om te gedijen. Onthoud dat je iemands gender of seksualiteit niet kunt zien aan iemands uiterlijk. Dus met dat in gedachten: dit zijn simpelweg twee tortelduifjes, die los van alle cisgender verwachtingen bestaan.” – Art Twink

Foto: Jess Bird

“Als queer illustrator vond ik veel troost in het werk van kunstenaars uit het verleden en het heden. Keith Haring, Tove Jansson, Christian Robinson en Lisa Congdon hebben me emotioneel en op inspirerende wijze geholpen om vrede te sluiten met wie ik ben als maker. Van de schoenendoos tot de franjes die ik van servetjes maakte – alles is gemaakt van gerecyclede spullen uit mijn huis. De LEGO-wieltjes zijn van mijn kinderen. Het is een kleurrijke verbinding met mijn stralende, regenboogminnende zelf en de ruimte die ik hoop te behouden voor de queer kunstenaars na mij.” – Jess Bird

Foto: Micah Bazant

“Dit werk is een offerande van woede, vreugde, puinhoop en sprankeling, geïnspireerd door mijn korte maar levensveranderende tijd bij Standing Rock en mijn woede jegens de 1 procent die de hele wereld verwoest. Ik heb het gemaakt als dank aan de inheemse en zwarte trans mensen die ons hebben geleerd dat we hier altijd al zijn geweest, en dat we altijd al heilig zijn geweest. De mensen die al meer dan 500 jaar vechten tegen de anti-trans, kapitalistische doodsmachine, en ons hebben geleerd dat de bevrijding van ons genders, culturen en verbeelding niet los kan worden gezien van de bevrijding van het land, de wateren en alle wezens. Deze praalwagens is trans, als in: schoon water voor Flint, inheemse soevereiniteit en een Green New Deal. Trans als in een transitie naar een rechtvaardige, regeneratieve en mogelijke toekomst.” – Micah Bazant

Foto: féi hernandez

“Queer zwarte, inheemse en andere mensen van kleur hebben de lhbt-beweging op de straten geleid, maar ook in de letteren. Dit werk is opgedragen aan queer schrijvers van kleur, zowel uit het verleden als hedendaags, die onze geschiedenis en levendigheid documenteren. Deze altaar-achtige praalwagen is een nieuwe canon van boeken uit verschillende genres, van vooraanstaande, multidimensionale, multigenerationele, briljante schrijvers.” – féi hernandez

Foto: Kah Yangni

“Mijn werk is geïnspireerd op de clip voor Pynk van Janelle Monáe. Ik maak de laatste tijd veel wandelingen en heb veel naar Janelles muziek geluisterd in deze rare tijd. Ik houd van haar positiviteit en al haar zwarte femme-kracht die deel uitmaakt van haar werk. Ik ben ook dol op fluorescerende tinten roze en gebruik ze overal voor. Neonroze is vrouwelijk, maar het is ook luid en wild en laat zich niet kisten. En dat is wat queer zijn voor mij betekent.” – Kah Yangni[ ](https://www.instagram.com/kahyangni/?hl=en)

Foto: Ashley Lukashevsky

“Mijn werk is geïnspireerd op een van mijn favoriete queerboeken, The Faggots and Their Friends Between Revolutions, geschreven door Larry Mitchell en prachtig geïllustreerd door Ned Asta. Ik herlees het constant, omdat ik me een andere wereld voor wil stellen, los van de hetero/cisnormatieve systemen waar we op dit moment door overheerst worden. Ik geniet van de verhalen over deze queers – de Fairies, Queens en Women with color – en ze op hun eigen manier overleven en zichzelf vieren. Een van mijn favoriete gedeeltes is dat de queers zo overweldigd zijn door hun liefde voor de aarde dat ze in het watermeloenveld gaan liggen en masturberen. Wat een droom!” – Ashley Lukashevsky

Foto: Crafty Lumberjacks

“Ons werk is een groot Pride-feest! We wilden een eerbetoon maken aan het queer nachtleven van New York, wat tot de geboorte van het discotijdperk heeft geleid. Op ons discofeest is iedereen welkom om los te gaan, te dansen, te feesten en te zijn wie je bent – zowel op als naast de dansvloer. In de woorden van een van onze favoriete Pride-anthems: “We are family!” – Dennis Setteducati en Andrew Boza, samen ook wel bekend als Crafty Lumberjacks

Foto: Holden Brown

“Dit werk is een eerbetoon aan een van mijn persoonlijke helden: de homoseksuele dichter, schrijver, kunstenaar en filmmaker Jean Cocteau, een echte renaissanceman. Toen ik als jonge tiener zijn film Le sang d'un poète uit 1930 keek, was dat een vormende ervaring voor me. Ik was geschokt en geïnspireerd door de visuele durf en de seksuele ondertonen van film, die opvallend surrealistische beelden combineert met ingenieuze effecten – vooral gezien de tijd waarin-ie werd gemaakt (of zelfs welke tijd dan ook). De film wordt algemeen beschouwd als het begin van queer cinema, en was en is van invloed op de manier waarop homokunstenaars en -toeschouwers zichzelf zien en werken aan hun zelfexpressie. Cocteau was een uitgesproken stem voor de queer ervaring, en ontwikkelde er een unieke taal voor. Deze praalwagen bevat veel van de tekens en symbolen uit zijn persoonlijke mythologie en diorama’s die zijn geïnspireerd op scènes uit zijn Orfische Trilogie.” – Holden Brown

Foto: John Gara

“Toen bekend werd gemaakt dat Pride werd geannuleerd, maakte ik me zorgen om de worstelende werknemers en bedrijven die sinds de lockdown gesloten zijn en vertrouwen op de extra klandizie die Pride met zich meebrengt. Queer ruimtes als bars, cafés, restaurants en clubs zijn voor de gemeenschap cruciale ontmoetingsplekken geweest. Deze brunch is mijn ideale Pride: een plek aan tafel waar iedereen kan delen in de maaltijd die de conventie tart. We komen samen om te worden gevoed, vermaakt te worden, gezien te worden en trots te zijn op de gemeenschap die we hebben gecreëerd.” – John Gara Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.